Reggae is een vreemd fenomeen. Het genre heeft in de loop van zijn meer dan veertigjarige bestaan aardig wat gedaanteverwisselingen ondergaan, maar is tegelijkertijd altijd herkenbaar en toegankelijk gebleven. Reggaemuzikanten zijn verantwoordelijk voor een aantal belangrijke technische en muzikale innovaties in de popgeschiedenis, tegelijk is het een van de meest traditierijke genres ooit. De Rotterdamse zanger Ziggi weet op zijn tweede album de balans te vinden in die gekke tegenstelling en levert een album dat authentiek, fris én hitgevoelig is.

Ziggi begrijpt de tradities van de reggae als geen ander. Als Antilliaan groeide hij op onder dezelfde tropische zon als de Jamaicanen en hun cultuur is hem niet vreemd. Het officiële reggaejargon zit hem als gegoten. Zijn liedjes waarschuwen voor Babylon (het kwaad), roepen Jah (God) aan en verlangen naar Zion (het beloofde land). Ze vertellen over de verbroken liefde, over geweld op straat en over de kracht van ganja. Het zijn dezelfde termen waar Jamaica al mee jongleert sinds Bob Marley een klein jongetje was.

Dat kan elke bleekscheet uit Nederland, zou je zeggen, maar zo simpel is het niet. Het gaat erom dat je de juiste touch te pakken hebt. Het is het subtiele verschil tussen een retroband en een relevante, moderne act. Het verschil tussen surrogaat en echt. Ziggi begrijpt dat. Net als zijn Jamaicaanse tijdgenoten vindt hij inspiratie in hiphop en popmuziek, zowel op het gebied van productie als op het gebied van songstructuur. Die kruisbestuiving houdt het fris. Ook belangrijk: zijn Jamaicaanse accent klinkt niet als een ingestudeerd trucje, maar als een deel van hemzelf.

Met zijn roots zit het dus wel goed, maar Ziggi gaat verder. Zijn album heeft de potentie om een breed publiek aan te spreken. Sterker nog dan op zijn eerste album toont hij hitgevoel in zijn vingers te hebben. Dat blijkt uit de onweerstaanbare refreinen en sterke hooks van onder meer Shackles & Chains en Need to Tell You This, maar ook uit zo’n aanstekelijk orgelmotiefje als in A Better Way. In vergelijking met zijn eerste album kent In Transit relatief weinig furieuze dancehalltracks, met Anthony B-collab Blaze It pt. II als meest opvallende uitzondering. Vrijwel de hele plaat beperkt hij zich tot de iets lomere reggae, zij het wel met goed getimede tempoversnellingen.

Revolutionair is In Transit muzikaal niet, maar dat wordt in de reggaewereld ook niet direct van hem gevraagd. Dat hij door het leven gaat als een internationale artiest is voor ons kikkerlandje bovendien al revolutionair genoeg. Een goede reggaeartiest onderscheidt zich niet van de rest door radicale keuze te maken, maar met een strakke band, steengoede liedjes en de juiste uitstraling. Ziggi krijgt een vinkje achter deze drie sleutelbegrippen. Op naar wereldheerschappij.

Luister naar In Transit in de Luisterpaal.