De grootste verrassing van het debuutalbum van Friendly Fires? Het debuutalbum van Friendly Fires!
Bij bepaalde bands komt het simpelweg niet in je op dat ze hun livesensatie ook vast proberen te leggen op plaat. Wanneer er op het schijfje dan ook nog eens geen enkele misser zit en je de ingetreden herfst zonder weerzin tegemoet treedt, kun je niet anders dan luid applaudisseren voor dit creatieve Britse drietal. Friendly Fires is Album van de Week.

Ed, Edd & Jack (misschien wel een nóg betere bandnaam) kennen elkaar al sinds de middelbare school. Via punkcovers en een fascinatie voor elektronische instrumenten, ontstonden de eerste demo’s. Naar eigen viel alles ruim twee jaar geleden voor het eerst in elkaar. Het nummer Photobooth, dat als eerste single werd uitgebracht, is een goed voorbeeld van de basis van een Friendly Fires track. Je ziet Ed, Edd & Jack al zitten in de pub: de een begint te tikken met een bierviltje, de volgende pakt het op met een tegendraadse schraaptoon en zanger Ed begint er over heen te ‘nichten’ (een werkwoord in dezen). Al gauw staat de halve kroeg mee te klappen en te neuriën.

De uitstekende popliedjes zijn bij Friendly Fires niet te glad productioneel dichtgesmeerd. Zelfs niet het enige nummer dat de heren niet zelf produceerden. De grote Britse producer Paul Epworth nam het geweldige openingsnummer Jump In The Pool voor zijn rekening. Wederom die aanstekelijke woodblocks, cowbells, percussie en synthsamenzang. Deze band heeft ook in de studio een eigen smoel. Invloeden van bijvoorbeeld CSS, Klaxons, The Rapture en Infadels zijn aanwezig, maar minimaal ten opzichte van het eigen bandgeluid. Friendly Fires weet dit ook zonder Epworth vast te houden. Hitsingle Paris heb je vast al eens gehoord. Maar ook de beschuitdroge intro van White Diamonds nestelt zich snel in het onderbewuste. Hier scheuren voor het eerst ook de gitaren flink. Ja, ook zonder flanellen hemdje en spotless lakpuntschoentjes mag je los op Friendly Fires.

De teksten zijn van ondergeschikt belang, maar zelfs hier zijn nog slimmigheidjes in verstopt. Zo lijkt Paris een mooi liefdesliedje over twee jonge mensen die dromen over een romantische gezamenlijke toekomst in de Franse metropool. Maar: I'll find you that French boy, You'll find me that French girl. Ook mooi. Friendly Fires zou zomaar die band kunnen zijn, die tegen cynische verwachtingen in, langer dan één album meegaat. Met zo’n smoel en zoveel sterke nummers zou het tegendeel zelfs raar zijn. Laat die herfstbladeren maar vallen, wij hebben Friendly Fires.