Toen zanger Meric Long van The Dodos gisteren op een formulier de datum moest invullen, aarzelde hij. Niet over de dag, maar over het jaar. Je zou het een probleem kunnen noemen, maar Long noemt het liever vrijheid. Zijn band is de afgelopen jaren vrijwel non-stop op tour. Eerst vooral in de VS, maar het tweede album Visiter leidde tot een bescheiden internationale doorbraak. Meric heeft zijn artiestenbandje nog om van het festival in Venlo waar hij gisteren speelde. Dat is niet als geheugensteuntje, zegt hij, maar gewoon uit luiheid. “Als je goed kijkt, zie je dat ik wel een poging gedaan heb om hem af te doen, maar die dingen zijn nogal taai. Ik kon zo snel niks scherps vinden.”

Dat is niet helemaal waar, realiseert hij zich al snel. Meric Long heeft altijd iets scherps bij zich: de nagels van zijn rechter hand zijn langer dan die van de gemiddelde travestiet. Hij gebruikt ze bij het gitaarspelen. Long gebruikt de fingerpicking techniek, een ritmische manier van gitaarspelen, waarbij aan de snaren geplukt wordt waarbij de klankkast af en toe als percussie-instrument gebruikt wordt. Een fashion statement zijn die nagels dus niet. “Dat dacht ik tenminste niet”, zegt hij. “Tot we vorige week door een Zweeds modemagazine geïnterviewd werden. Het gesprek moest gaan over hoeveel aandacht we als band besteden aan onze kleding. Geen, dus we hadden weinig om over te praten, behalve dan mijn rechterhand.”

The Dodos is geen band van uiterlijk vertoon. De muziek staat voorop. Met veel toewijding heeft Meric Long de afgelopen jaren toegewerkt naar een uniek geluid. Eerst in zijn eentje, vervolgens als band. Met groeiend succes. Alle critici zijn het erover eens dat het nieuwe album veel beter is dan het vorige. De ideeën zijn beter uitgewerkt, de refreinen zijn helderder, het ritmische spel van gitaar en drums overtuigender. Met andere woorden: The Dodos is van een gemiddelde band getransformeerd tot een bijzondere band. “Ik hou van onze eerste plaat, maar je ziet door de jaren heen een ontwikkeling, een traject naar het geluid zoals ik het wil hebben”, vindt Long zelf. “Het verschil tussen de eerste Dodos plaat en de tweede is dat we de hele eerste plaat hadden om uit te vinden hoe we deze band op moeten nemen. Dit is het geluid dat we in gedachten hadden.”

En nu? De doorbraak is een feit, de erkenning is daar, waar moet het vervolgens heen? Het mooiste liedje op Visiter – Fools – geeft een hint. Het gaat over een vader en zijn zoon, die een generatieconflict hebben. Het verschil tussen de twee: vader staat ergens voor, heeft idealen, de zoon niet. Over het opnemen van zijn band praat Long gemakkelijk, maar over dit onderwerp valt hij een beetje stil. “Ja, het klopt wel”, zegt hij. “Ik gebruik de verhouding tussen mij en mijn vader als een soort model voor de verhouding tussen de jeugd van nu en hun land en hun leiders.”

Met andere woorden: het gebrek aan idealisme bij hemzelf en zijn generatiegenoten. En dat terwijl Meric Long nog wel uit San Francisco komt, ooit het epicentrum van het idealistische leven. “San Francisco is nog steeds het Mekka voor mensen die graag hun mening willen uiten”, zegt Long. “Tegelijkertijd wordt zo’n reputatie een soort stigma. Oh, daar heb je San Francisco weer. Als ik naar mezelf kijk en naar de mensen waarmee ik omga, dan zie ik weinig focus en richting.” Om dat te benadrukken maakt hij een volstrekt ongeloofwaardige vuistslag op de bank. “Dit soort vraagstukken drukken op het geweten van alle jonge mensen, dat kan niet anders. Het is per slot van rekening de taak van jonge mensen om dingen te veranderen in de wereld.”

Van die slappe vuist een sterke maken, dat heeft Long voor zichzelf geformuleerd als doelstelling voor de volgende plaat. Of op zijn minst zelfverzekerder te worden. “Deze band is een soort persoonlijke reis voor mij. Je probeert een eigen geluid te vinden en als band boven te drijven. Dat is niet zo makkelijk, zeker niet in Amerika, waar zo veel bands zijn. Dat is nu gelukt, en nu ben ik op een punt aangekomen waar ik meer buiten mezelf kan denken. Ik heb op dit moment geen flauw idee waar het heen gaat.”