Het is nog geen één uur, maar zanger Guy Garvey van Elbow zit al met zijn benen omhoog. “We zijn net een Rolls Royce die lang in de garage heeft gestaan. We moeten weer even opwarmen”, excuseert hij zich. Samen met bassist Peter Turner geeft hij tekst en uitleg over The Seldom Seen Kid, het deze maand verschenen vierde album van zijn band. Het is een album waarop warmte en vervreemding hand in hand gaan. Op het eerste gezicht lijkt het een kalme plaat, bij nadere beluistering opent zich een poel van zorgvuldig geformuleerde emoties. Gelukkig maakt het stel verder allesbehalve een uitgebluste indruk. Garvey en Turner blijken over een aanstekelijk gevoel voor humor te beschikken en kunnen als geen ander schakelen van lichtvoetige anekdotes naar bloedserieuze levensvragen. 

Op jullie album zijn nogal wat verwijzingen te vinden naar drank en pubs. Moeten we ons daar zorgen om maken?
Guy Garvey: “Ja, zeker. Op het album maken we ons daar zelf ook zorgen over. We hebben enorm veel gedronken de afgelopen twee-en-een-half jaar. Dat was het gevolg van overdreven veel feesten aan de ene kant, maar het had ook te maken met vervelende omstandigheden. Een vriend van ons overleed. Dat was pas echt reden om het op een zuipen te zetten. En dat heb ik dus maar gedaan.”

Met die vriend bedoel je Bryan Glancy…
Peter Turner: “Klopt. Bryan was een geweldige singer-songwriter, die nog in een vroege versie van I Am Kloot heeft gezeten. Maar hij was vooral een vriend. Hij schreef nummers, maar zo doen we allemaal wel wat. We waren allemaal gek op hem. Vanaf het moment dat ik hem ontmoette was ik helemaal verliefd op hem.”

Jullie hebben het album aan hem opgedragen. The Seldom Seen Kid was een bijnaam die je vader heeft bedacht?
Guy Garvey: “Niet helemaal. The Seldom Seen Kid was de bijnaam van een collega van mijn vader. Hij had bijnamen voor al zijn vrienden. Zo was er een kerel die veel rode wijn dronk en daarom Joe Cherry genoemd werd. Je had Harry the Horse, die had een heel lang gezicht. En je had The Seldom Seen Kid, iemand van de vakbond die niet vaak op kantoor was. Een vriend van ons, Steve Manford, vertelde me dat hij zo over Bryan denkt: hij is niet echt dood, hij heeft hem alleen al een tijd niet gezien. Bovendien is het een coole naam. We wilden het album aan Bryan opdragen, maar niet op zo’n oh-god-onze-vriend-is-dood manier. Dat had hij vreselijk gevonden.”
Peter Turner: “Inderdaad, het was een ongelofelijk grappige gast. Hij had een heel droog gevoel voor humor.”

Jullie waren al een tijdje bezig met de nieuwe plaat. Heeft dit het proces veranderd?
Guy Garvey: “Absoluut. Wij schrijven over dingen die ons bezig houden, over onze gevoelens en omgeving. En dit is de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven tot nu toe.”

Er is nooit eerder iemand overleden in je directe omgeving? Dan ben je een gelukkig mens.
Guy Garvey: “Alleen opa’s en oma’s. Mensen van wie het geen tragedie is als ze sterven. Hij was gewoon veel te fucking jong.”
Peter Turner: “Er is maar een persoon voor nodig om je leven te evalueren.”

Tegelijkertijd zijn er kinderen geboren in de band. Bevinden jullie je op de rand van een generatie?
Peter Turner: “Zulke leuke kleine jongetjes. Potter (Mark Potter, red) en Craig (Potter, de broer van Mark) hebben allebei hun tweede. Jupp (Richard Jupp, red) heeft zijn kleine Dylan. Ik zag van de week de kleine Potter. Net een mini-Potter. Je ziet duidelijk hoe die kinderen hun leven hebben veranderd. Dat is de gelukkige kant van de plaat.”
Guy Garvey: “Jonge vader zijn bezorgde mensen. Ze zijn moe en gestrest, maar tegelijkertijd heel geduldig en liefdevol.”

Jullie hebben zelf geen kinderen, toch?
Guy Garvey: “Niet dat we weten! Peter en ik krijgen waarschijnlijk later samen kinderen.”

Als je dan bezig bent met het evalueren van je leven, volgt dan onherroepelijk een ontmoeting met de Paus?
Guy Garvey: “Ik heb de Paus nog nooit ontmoet. Dat zou ik dolgraag willen!”

In een van de nummers op de plaat ontmoet je hem toch echt: An Audience With the Pope.
Guy Garvey: “Ik ben opgegroeid als katholiek jongetje. En als katholiek wordt je geleerd dat je je schuldig moet voelen over je seksuele driften. Daar gaat dat nummer over.”

Zijn jullie allemaal katholiek opgevoed?
Peter Turner: “Nee, eigenlijk alleen Guy. Jupp was Church of England. Ik herinner me dat ik – toen ik een jaar of 7 was – een keer aan mijn vader heb gevraagd of hij in God geloofde. Hij zei van niet, en toen zei ik: ‘ik wel’. ‘Goed zo’, antwoordde hij. Nee, geloof speelde bij ons in de familie geen rol. Muziek is mijn religie, haha!”

Beschouw jij jezelf als een religieus persoon?
Guy Garvey: “Nee, maar dat was ik wel en ik ben jaloers op iedereen die het wel is.”

Wanneer is dat opgehouden?
Guy Garvey: “Ergens aan het eind van mijn tienerjaren. Ik heb in mijn jeugd altijd een goede band met het christelijk geloof gehad.” Tegen Peter: “Wat zit je nou te lachen? Met je ‘muziek is mijn religie?’”
Peter Turner: “Haha, ja daarom.”