Na twee albums met onheilspellende postpunk zagen we de New Yorkse band The Rapture in 2006 ineens op rolschaatsen in een discotheek rondrijden. Pardon? Is er dan niets meer heilig? De uitleg van de band was simpel: het werd tijd om eens plezier te hebben zonder ironie. Zou Jamie Lidell hetzelfde voor ogen hebben met zijn ontwapenende derde album JIM? Alle complexen overboord, de ramen open, de zon naar binnen?
Wie de Britse zanger ooit ontmoet heeft of hem live aan het werk zag, weet dat hij een onnavolgbare chaoot is. Een ongeleid projectiel met een aanstekelijke energie. Op het podium bedelft hij zichzelf onder een brij van snoeren, apparatuur en lagen live ingezongen vocalen. Hij is een charmeur, die dondersgoed weet dat mensen aan zijn lippen hangen als hij weer een of ander maf verhaal vertelt. Het kan je zomaar gebeuren dat hij een minuut na je kennismaking Hello, Goodbye van The Beatles voor je zit te vertalen naar Hallo, Goedemorgen, zoals een journalist in Amsterdam onlangs gebeurde.
Mensen met een steekje los zijn vaak boeiende persoonlijkheden, zeker als ze in staat zijn de wirwar in hun hoofd om te zetten in goede muziek. Lidell deed dat de afgelopen jaren in verschillende vormen en met wisselend succes. Zo maakte hij donkere elektronica onder de naam Super_Collider met Christian Vogel en een moeilijk doordringbare IDM-plaat op Warp onder zijn eigen naam. Zijn tweede solo-album Multiply werd een onverwacht groot succes. Lidell sloeg een nieuwe weg in. Hij gaf zijn stem meer de ruimte en bleek ineens een begenadigd soulzanger. Dat was nog maar het begin, blijkt nu. Want waar Multiply nog de nodige productionele weerhaakjes had, is JIM soul in zijn puurste vorm, met invloeden van Stevie Wonder (jaren zeventig), Sly & the Family Stone en George Clinton en zelfs wat recentere r&b.
Onvoorspelbaarheid is een belangrijke factor in het werk van Jamie Lidell. De grootste verrassing is dat JIM juist volstrekt gestructureerd klinkt, haast traditioneel. Alle draadjes zitten plotseling in de juiste gaatjes. Zijn nieuwe alter ego brengt Lidell een rust en een controle die hem voorheen vreemd was. De weerbarstigheid waar hij om geroemd werd, is verdwenen. Dat klinkt als een dodelijke ontwikkeling. Er zijn muzikanten voor wie het vinden van geluk gelijk staat aan de opdroging van hun creatieve bron, maar Jamie Lidell heeft simpelweg een nieuwe aangeboord. JIM ontroert, doet glimlachen en blijft onherroepelijk in je hoofd zitten.
De frisheid weerklinkt ook in de teksten. Single Another Day is het meest optimistische liefdeslied in tijden, Little Bit Of Feel Good is feel good pur sang, en in ballad The Green Light moedigt Lidell zijn kleine neefje aan zijn hart te volgen. Mooist van allemaal is misschien nog wel de eenvoudige afsluiter Rope Of Sand, dat hetzelfde advies geeft: “we should be learning to let go”. Sommige fans van het eerste uur zullen afhaken nu Lidell’s Soul Revu echt op stoom gekomen is. Maar wie ook maar een beetje soul in zijn donder heeft, zal erkennen dat JIM tien perfecte soulhits telt.
Wie de Britse zanger ooit ontmoet heeft of hem live aan het werk zag, weet dat hij een onnavolgbare chaoot is. Een ongeleid projectiel met een aanstekelijke energie. Op het podium bedelft hij zichzelf onder een brij van snoeren, apparatuur en lagen live ingezongen vocalen. Hij is een charmeur, die dondersgoed weet dat mensen aan zijn lippen hangen als hij weer een of ander maf verhaal vertelt. Het kan je zomaar gebeuren dat hij een minuut na je kennismaking Hello, Goodbye van The Beatles voor je zit te vertalen naar Hallo, Goedemorgen, zoals een journalist in Amsterdam onlangs gebeurde.
Mensen met een steekje los zijn vaak boeiende persoonlijkheden, zeker als ze in staat zijn de wirwar in hun hoofd om te zetten in goede muziek. Lidell deed dat de afgelopen jaren in verschillende vormen en met wisselend succes. Zo maakte hij donkere elektronica onder de naam Super_Collider met Christian Vogel en een moeilijk doordringbare IDM-plaat op Warp onder zijn eigen naam. Zijn tweede solo-album Multiply werd een onverwacht groot succes. Lidell sloeg een nieuwe weg in. Hij gaf zijn stem meer de ruimte en bleek ineens een begenadigd soulzanger. Dat was nog maar het begin, blijkt nu. Want waar Multiply nog de nodige productionele weerhaakjes had, is JIM soul in zijn puurste vorm, met invloeden van Stevie Wonder (jaren zeventig), Sly & the Family Stone en George Clinton en zelfs wat recentere r&b.
Onvoorspelbaarheid is een belangrijke factor in het werk van Jamie Lidell. De grootste verrassing is dat JIM juist volstrekt gestructureerd klinkt, haast traditioneel. Alle draadjes zitten plotseling in de juiste gaatjes. Zijn nieuwe alter ego brengt Lidell een rust en een controle die hem voorheen vreemd was. De weerbarstigheid waar hij om geroemd werd, is verdwenen. Dat klinkt als een dodelijke ontwikkeling. Er zijn muzikanten voor wie het vinden van geluk gelijk staat aan de opdroging van hun creatieve bron, maar Jamie Lidell heeft simpelweg een nieuwe aangeboord. JIM ontroert, doet glimlachen en blijft onherroepelijk in je hoofd zitten.
De frisheid weerklinkt ook in de teksten. Single Another Day is het meest optimistische liefdeslied in tijden, Little Bit Of Feel Good is feel good pur sang, en in ballad The Green Light moedigt Lidell zijn kleine neefje aan zijn hart te volgen. Mooist van allemaal is misschien nog wel de eenvoudige afsluiter Rope Of Sand, dat hetzelfde advies geeft: “we should be learning to let go”. Sommige fans van het eerste uur zullen afhaken nu Lidell’s Soul Revu echt op stoom gekomen is. Maar wie ook maar een beetje soul in zijn donder heeft, zal erkennen dat JIM tien perfecte soulhits telt.
JIM verschijnt op Warp/Rough Trade. Jamie Lidell speelt dinsdag 6 mei in Paradiso.