Deze week verschijnt De Beste Muziekverhalen Van 1945 Tot Nu. Een ‘intimiderend dik’ boek, volgens samensteller journalist Leon Verdonschot. Het is dan ook anderhalf keer dikker geworden dan gepland en telt in totaal 171 verhalen. “Blijkbaar zijn er zoveel goede verhalen. Ik ging maar door en door. Uiteindelijk heeft de uitgever me een halt toegeroepen.”

Het boek bevat een grote verscheidenheid aan verhalen. Naast interviews staan er ook brieven in, verzonnen interviews, een reactie van Rudeboy op een vernietigende recensie, een twintig pagina’s tellend essay van Zwagerman over Madonna en recensies. “Zoals die over Status Quo in Humo die alleen bestaat uit veertig keer de woorden ‘toffe jongens’.” Bij de samenstelling gold voor Verdonschot één criterium. “Dat ik het leuk vond, that’s it. Alles waar ik om moest lachen, ontroerd door raakte, kwam er in. Subjectiever kan het niet.”

De classificatie ‘beste’ in de titel gaat alleen niet helemaal op voor alle verhalen. Verdonschot legt uit. “Popjournalistiek van voor 1968 is, laat ik het voorzichtig formuleren, behelpen. Werd er al over popmuziek geschreven, dan gebeurde dat op een Philip Bloemendal-achtige wijze; heel plechtig en met veel respect. Ik heb een paar verhalen uit die periode in het boek opgenomen om toch een tijdsbeeld te geven. Pas toen Jip Golsteijn bij de Telegraaf ging werken, werd de eerste fulltime, betaalde popjournalist geboren. En met de komst van Oor kwam popjournalistiek op een acceptabel niveau.”

Eén iemand bedankte hartelijk toen bij de samenstelling om goedkeuring werd gevraagd: de Belg Serge Simonart. De reden? Verdonschot: “Hij wilde niet gebloemleesd worden met andere auteurs. Hij lijkt niet de meest bescheiden popjournalist van de Benelux en dat is hiermee bevestigd. Aan de andere kant heeft hij weinig reden om bescheiden te zijn, hij is gewoon goed. Maar dat geldt voor meer mensen in dit boek en die vonden het wel leuk om mee te doen.”

Peter van Bruggen piekt met zeven verhalen boven de andere auteurs uit. “Hij heeft veel geschreven over punk in de jaren zeventig. In die tijd kon nog veel, zoals dagen met bands optrekken. Het was ook de tijd van new journalism, waar de journalist zelf een prominente rol in speelt. Dat werd op den duur heel vervelend. Niet bij hem, dat komt omdat hij zo goed schrijft. Al zijn verhalen zijn goed.” Verdonschot zelf komt drie keer in het boek voor. “Ja bescheiden hè? Maar er zit wel een grens aan bescheidenheid, vandaar dat ik er wel in sta. Deze drie verhalen over Backfire, Jacque Herb en The Spades vormen een dwarsdoorsnede van mijn werk.”

Het valt op dat Verdonschot de laatste tijd zelf minder muziekverhalen schrijft. Onlangs heeft hij wel de biografie van Ketih Bakker gepubliceerd, dat had niets met muziek van doen. “Het schrijven van dat boek kostte veel tijd, net als het samenstellen van dit boek, vandaar dat ik minder tijd heb gehad om artikelen te schrijven. Maar dat ik muziek achter mij gelaten zou hebben? Nee, Jezus, nee. Absoluut niet.”

De Beste Muziekverhalen van 1945 tot Nu is uitgebracht bij uitgeverij Carrera en ligt nu in de boekhandel.

Luister naar het gehele interview met Leon Verdonschot in Dubbel Check.