Middernacht. Het moment dat de meeste mensen hun bed opzoeken, duiken sommigen het onstuimige nachtleven in. Op zoek naar spanning. Dat gevoel heeft The Kills proberen te vangen op het nieuwe album Midnight Boom: The Kills klinkt vertrouwd vuig, hijgerig, grimmig, maar tegelijkertijd ook zachter. Het duo heeft pop aan het geluid toegevoegd, zonder dat ze hun eigen typische geluid verloochenen. The Kills belichaamt met Midnight Boom de rock ‘n roll van nu.

Engelsman Jamie 'Hotel' Hince en de Amerikaanse zangeres Alison "VV" Mosshart ontmoeten elkaar in 2000 in een hotel in London, waarna ze elkaar nummers over en weer de Atlantische oceaan over sturen resulterend in een typisch The Kills geluid: minimalistische, sleazy garage. De twee geven niets uit handen: op het debuut Keep On Your Mean Side (2003) en opvolger Now Wow uit 2005 werken ze zonder producer.

Met Midnight Boom schakelt het duo voor het eerst een producer in: Spank Rock producer Armani XXXchange. Dat is een opvallende en zeker ook gewaagde keus, want XXXchange komt uit de hiphop. Beats en drumpartijen maken meer dan voorheen onderdeel uit van de nummers. Ze zijn geïntegreerd in rock ’n roll, wat ook zorgt voor een voller geluid, met bijzondere experimentele uitstapjes. Zo zijn in opener U.R.A Fever en Last Day of Magic zelfs scratches te horen en op de tweede single Cheap And Cheerfull scandeert Mosshart ‘it’s allright to be mean’ onder begeleiding van fanfare tromgeroffel. Maar ook op de nummers waar hiphopinvloeden wegblijven, klinkt The Kills melodieuzer en ritmischer. De nummers razen voorbij. The Kills hebben de spanningsboog op Midnight Boom nog strakker aangespannen.

Inspiratie voor de teksten is gehaald uit de jaren zestig documentaire Pizza Pizza Daddio. De liedjes die de schoolkinderen in deze documentaire zingen waren het startpunt voor “Midnight Boom”. Maar het album vertelt ook over de donkere kant van het leven; de zingeving, de leegte en de ervaringen die ze on the road opdoen: hoe ze al reizend de wereld zien veranderen in een monotoon geheel. What New York Used To Be gaat over hun herinneringen aan het 'oude' New York. Hoe de stad ooit was: op het gebied van kunst, drugs, vrijheid en seks.

Op de foto op de hoes zie je de twee op bed zitten. Hince met gitaar op schoot, voor ze liggen persoonlijke spullen: boeken, platen, notitieblokken, schrijfgerei, foto’s genomen in pasfotohokjes. Spulletjes die overal mee naartoe gaan, de koffer in. Midnight Boom komt daar ook regelrecht uit vandaan. Het album luistert als Kerouac’s On The Road of, dichterbij huis, Ik Jan Cremer. Alles op de plaat ademt vrijbuiterij. Midnight Boom luister je in de auto: dolend door grote steden, kale vlaktes, lange rechte wegen de zonsopgang tegemoet.

Midnight Boom is tijdelijk in de Luisterpaal te beluisteren.