In 1830 maakte Eugene Delacroix het schilderij La Liberté guidant le people. Een vrouw met de Franse vlag in haar hand leidt een menigte over soldaten die zijn gevallen tijdens de Franse revolutie. Haar komst kondigt een nieuwe periode aan: een periode van vrijheid. Het schilderij toont niet alleen een belangrijk moment in de geschiedenis. Door het negeren van de regels van de Academie, bracht Delacroix de eerste barsten in het gezag van de schilderschool dat de normen opstelde voor 'ideale schilderijen'.
La Liberté guidant le people staat afgebeeld op de hoes van het nieuwe Coldplay album. De albumtitel Viva La Vida is erop gekalkt met een kwast, zoals een punker een anarchistenteken met spuitbus op een regeringsgebouw zet. Wat het kunstwerk uitbeeldt, heeft Coldplay met Viva La Vida tot doel gesteld. Na het laatste, derde, album X&Y en uitverkochte stadions zag zanger Chris Martin zijn muziek niet meer als een lege huls. ‘We were bigger than we were good’, geeft hij in een interview in alle eerlijkheid toe. Met de hulp van Brian Eno luidt Coldplay met Viva La Vida (Or Death And All His Friends) een nieuw tijdperk voor zichzelf in. De band klampt zich niet meer vast aan de formule van stadionmeezingers, maar heeft zichzelf de vrijheid gegeven het verleden los te laten, inspiratie te zoeken in nog niet betreden, ook exotische, muziekgenres en te vangen in atypische songstructuren. Coldplay is intenser, intiemer, weemoediger en tegelijk opener, uitdagender en dynamischer dan voorheen. Viva La Vida is Album van de Week.
Viva La Vida opent met Life in Technicolor, een instrumentale sluier van ambienttonen, akoestische gitaar en percussie. Cemeteries of London neemt die ambient laag over waarbij piano, handgeklap en akoestische- en elektrische gitaar donkere en luchtige sferen weet te combineren. Ook op Lost! is percussie te horen, maar hier zijn vooral de orgel en zware, trage beats opvallend, waarover Martin op dichterlijke wijze zingt ‘Just because I'm hurting, doesn't mean I'm hurt, doesn't mean I didn't get what I deserve. No better and no worse.’
Op 42 ontkiemt de band voor het eerst. Het nummer begint klein met Chris Martin op piano, later bijgestaan door strijkers en timide drums. Halverwege opent Coldplay zich: het tempo wordt voor het eerst opgeschroefd naar grootse hoogte, maar eindigt uiteindelijk met Martin solo op zijn piano. 42 laat zien dat een nummer dat halverwege uit elkaar barst toch nog terug kan keren naar zijn oorsprong. Bij Viva La Vida gebeurt dit ook, een melodieus nummer vol met strijkers waar Martin zingt over een politiek leider die terugkijkt op zijn machtigste periode. Op single Violet Hill domineren juist weer de krachtige, marcherende drums, noisy gitaar gekoppeld aan melodieuze zang en piano.
Bij Lovers in Japan / Reign of Love, Yes en afsluiter Death And All His Friends rekt Coldplay de grenzen op van de regels van een songstructuur. Alle drie de nummers duren bijna zeven minuten. Yes valt op door het trage tempo met John Cale-achtig vioolspel dat in het middenstuk vermengd wordt met Oosterse invloeden. Martin, toch vooral bekend om zijn hoge stem, zingt hier heel laag. Na vier minuten valt een korte stilte, waarna de muziek zich terugtrekt in een dromerig shoegaze geluid. Albumafsluiter Death And All His Friends begint ingetogen wanneer halverwege een opbouw wordt ingezet en eindigt in een soundscape voor een dramatische film. Maar dan wél één met goede afloop.
Niet dat het met Coldplay slecht zou zijn afgelopen als ze met Viva La Vida de traditie van voorgangers Parachutes, A Rush of Blood to the Head en X&Y hadden voortgezet. Met deze albums heeft Coldplay immers bewezen klassiekers te kunnen schrijven. Viva La Vida moest het bewijs zijn voor het publiek, maar eigenlijk nog meer voor henzelf: dat ze ook anders kunnen. Dat ze meer dan meezingers kunnen maken. Een punker die een anarchistenteken op het regeringsgebouw spuit, gelooft in zijn idealen, hoe utopisch die voor de buitenwereld ook mogen klinken. Coldplay gelooft in Viva La Vida. Het album brengt wellicht geen revolutie op wereldschaal teweeg, maar het is wel een stap van de band in die richting en maakt daarom nu al nieuwsgierig naar de opvolger.