Humor heeft ie wel, die James Pants. En talent ook. Op papier is de vreemde mix van funk en foute jaren ’80 discorap misschien niet helemaal op zijn plaats bij het hoogaangeschreven hiphoplabel Stones Throw (o.a. bekend van Madlib en J Dilla), maar labeloprichter Peanut Butter Wolf heeft het wederom bij het rechte eind gehad: deze jongen kan wel wat! En vanavond krijgt het Affaire-publiek een voorproefje van zijn kunsten achter de draaitafels. Een mix van verwarring en bewondering, dat was toch wel de algemene indruk die zijn onlangs uitgekomen debuutplaat ‘Welcome’ achter wist te laten. En hoewel James Pants in zijn dj-set vanavond niet in het bijzonder de focus legt op die plaat, is de reactie vandaag niet veel anders. Glibber-r&b, minimal techno, vroege jaren ’90 house, flarden van klassieke meezingers (vaak nog luidkeels door hem meegeblèrd), vergeten funksamples: het wordt allemaal naadloos aaneengeregen in een tegelijk anonieme en aanstekelijke set. Geen gemelk van dansvloerfavorieten, maar wel een schizofrene mix van iemand die het midden lijkt te willen houden tussen immens fout en frustrerend experimenteel. Zijn eveneens foute outfit maakt het helemaal af: met een kek jasje, dito gleufhoed en een kilo goud om zijn nek steekt hij net zo hard de draak met pijnlijke stereotypes als met zichzelf. Het is overigens niet alles (klater)goud wat er blinkt bij James Pants. Soms krijgen zijn ‘serieuzere’, beatloze neigingen de overhand, en wordt de vaart toch wat uit het optreden gehaald. En hoewel zijn draaiwerk vanavond redelijk knap is, en tegelijk ook heel wat voetjes van de vloer weet te krijgen, weet hij het echte heilige vuur jammer genoeg niet te ontsteken; zijn extatische finale (compleet met een tripje door het publiek) ten spijt. Zijn soms net iets te vreemde nukken zullen daar wel een rol in spelen, maar het is toch vooral het veel te zacht ingestelde geluid dat de angel deels uit zijn optreden weet te halen. Of het door technische problemen kwam of door het doembeeld van Thom de Graaf en de zijnen, feit is wel dat James Pants iets meer volume verdiende voor al zijn inspanningen. En dat is toch jammer, want de beste man wist toch een aanstekelijk feestje te bouwen met zijn sample-manie.