Het is druk wanneer drie muzikanten van het New Yorkse/Berlijnse Liars het eerste nummer inzetten. Na een lange intro komt Agnus Andrew, de zanger van het stel, op in zijn lila pak met geel ondershirt. Zelfverzekerd maakt hij gebruik van theatrale dansbewegingen. De toon is meteen gezet. Het belooft een show-show te worden. De band schiet van muziekstijl naar muziekstijl. Is het eerst snelle noisy gitaarrock met dichtgemetselde geluidsmuren, komt er dan weer een dansbaar punknummer, gevolgd door rustige Interpol-achtige post-punk. Deze band is van vele markten thuis. De snaarinstrumenten worden veelvuldig gewisseld door de drie mannen vooraan, terwijl de uitstekende drummer Julian Gross het zootje ongeregeld bijeen houdt door vaak verrassende ritmes enorm strak te spelen. Het grote minpunt is alleen de zang van Angus Andrew. En dan mag de band experimenteel, arty, of noisy zijn: sommige dingen klinken gewoon niet goed. In de snelle stukken wanneer hij meer roept dan zingt gaat het prima, maar wanneer het rustige postpunkachtige repetoire gespeeld wordt en er geen excentrieke bewegingen zijn van Agnus Andrew die de aandacht afleiden, kan ik niet anders dan plaatsvervangende schaamte voelen voor de klanken die uit zijn keel komen. Bovendien haalt Liars met die nummers de zelf opgebouwde snelheid geheel uit de set. Hadden ze zich meer op de snellere, noisy experimentele rock geconcentreerd, dan hadden ze als eerste band het Valkhof kunnen laten ontbranden in een dampend dansfestijn. Dat lukt ze nu bij vlagen, maar gelukkig hebben we nog vijf dagen!