Je hebt elk podium in Nederland drie keer gezien. Je slimme powerrock wordt overal in Nederland met open armen ontvangen. Wat wil je dan met je langverwachte tweede plaat? Een stap vooruit zetten, is het logische antwoord. De Amsterdammers van Voicst zetten liever twéé stappen. A Tale Of Two Devils, het tweede album van de band dat deze week uitkwam, laat een gewaagd Voicst zien.
“Het is een ambitieuze plaat”, beaamt zanger Tjeerd Bomhof. “Ik zie het als een tegenreactie op het eerste album. Dat hadden we helemaal met zijn drieën gemaakt en ging uit van de essentie van een rockband: gitaar, bas, drum. We hadden nog veel meer ideeën, waar we toen niets mee gedaan hebben. We dachten: laten we dat nu wel doen. Het is tijd voor iets nieuws.” En dus werd de gerenommeerde producer Peter Katis (Interpol, The National) ingehuurd en reisde Amsterdamse vriend Rutger Hoedemaekers (About) mee om de plaat van extra eigenzinnigheid te voorzien.
Meest opvallende toevoeging: blaasarrangementen. Twee jaar terug wist Voicst van toeters noch blazers, maar inmiddels hoef je Tjeerd er niets over uit te leggen. “Inmiddels weet ik dat ze best zwaar zijn om in de bus te tillen”, vertelt hij. “En dat de mensen die het spelen vaak te laat zijn, maar dat het ook wel weer leuke mensen zijn. Eigenlijk ging het heel simpel: we dachten na wat we konden toevoegen aan onze sound. Een piano? Dat is misschien niet zo cool. Behalve Wibi dan. Heeft Di-rect dat al gedaan? Teringlijers, zij wel.” Blazers dus. Saxofonist Benjamin Herman oefende een keer mee en zette de band op het spoor van de koperblazers. In de Amerikaanse studio werkte Voicst met een aantal gerenommeerde muzikanten. “Ongelofelijk, ik had nooit gedacht dat ik ooit met de saxofonist van Beyoncé zou spelen!”
Daar ligt ook het grote risico. De onbegrensde mogelijkheden van een goede studio zijn voor elke rock and roll band een valkuil. “Dat ligt eraan wat de rock and roll band in kwestie wil”, zegt Bomhof. “Voicst wilde vooral heel veel uitproberen. Je loopt wel het risico dat je een bepaalde weg in slaat en niet meer terug kunt.” Toch is de band is niet bang te veel ideeën in één liedje te proppen. “Bij het mixen zijn veel ideeën gesneuveld. Het mocht in elk geval geen barrière zijn. Het is uiteindelijk ook gewoon smaak. Daarom lees ik ook geen recensies. We hebben de plaat met volle energie, liefde en irritaties gemaakt. Dit is hoe het was. Doe ermee wat je wilt.”
Voorlopig eerste doel: Paradiso op eigen kracht uitverkopen. “Dat is wel een jongensdroom. In je hoofd ben je altijd een stap verder dan in werkelijkheid. Als twaalfjarig jongetje ging ik al naar Paradiso. Dan sneakte ik naar binnen door de zijdeur en verstopte ik me tussen de bierkratjes. Als het concert begon, rende ik naar boven.” Maar hoe gaat het daarna verder? Hoe groot kan Voicst worden? A Tale of Two Devils is aanstekelijker dan zijn voorganger, maar ook eigenwijs. Voicst neemt zo bewust het risico tussen de Lowlandswal en het Uitmarktschip in te vallen. “Dat zou heel goed kunnen, maar het is voor mij eerlijk gezegd geen relevante kwestie. Ik wil daar niet door gehinderd worden. Ik houd heel erg van popmuziek en ik houd heel erg van geflipte muziek en we hebben een poging gedaan iets te maken dat daar tussenin zit. Ik kan mezelf recht in de ogen kijken.”
A Tale of Two Devils verschijnt deze week op PIAS en is tijdelijk te beluisteren op de 3VOOR12 Luisterpaal.