Daar staat hij dan. Bovenaan de trap, in de deuropening van zijn appartement vlak achter de Nieuwmarkt in Amsterdam. In zijn pyjama. Het lijkt wel een boevenpak, blauw met witte streepjes. Peter te Bos is al een beer van een vent, maar in zijn nachthemd valt dat nog meer op. “Ik ben toch thuis, dus wat kan mij het bommen”, zegt hij. Zijn nieuwe pak is ook het symbool van het nieuwe album Pajama Day. Hij droeg het ook tijdens de glorieuze terugkeer van ’s lands meest befaamde liveband op Noorderslag in januari. Met een grote grijns op zijn gezicht liet de oude schurk Peter te Bos zien zijn oude streken nog niet verloren te hebben. Claw Boys Claw is terug, en ze hebben er zin in.

Het heeft iets parmantigs, die pyjama en die maffe sloffen. Alsof Te Bos alle opsmuk met een charmante glimlach van zich af werpt. Niet voor niets nodigt hij de pers vandaag thuis uit: hij heeft niets te verbergen. Een kleine verwarring bij het zoeken van de bel wordt overigens al snel uit de wereld geholpen: Te Bos is al jaren met de zus van gitarist John Cameron, zijn meest trouwe bandmaatje. Het huiselijke imago is regelrecht in tegenspraak met het wilde verleden. “Er zit nog genoeg agressie en vitaliteit in de plaat”, verzekert Te Bos. “Ik heb er geen moeite mee om op een bank te liggen en de muziek kalm tot me te nemen. We zitten juist in een tijd dat je weer mag zeggen dat je je thuis goed voelt. Het is een goede basis om je op te laden om straks de lul uit je broek te laten hangen.”

Tien jaar deed Claw Boys Claw over Pajama Day. De band is officieel nooit uit elkaar gegaan. Volgens gitarist Cameron ging het opnemen juist te goed. “We bleven maar liedjes maken, alleen we maakten het steeds niet af. Op een gegeven moment houden mensen er mee op om te vragen wanneer het klaar is.” Het uiteindelijke album klinkt doordacht en rustiger dan we van Claw Boys Claw gewend zijn. Staan er nummers op die de band twintig jaar geleden nooit had kunnen maken? “Ja, eigenlijk allemaal”, zegt Te Bos. “In het verleden had ik wel meer willen zingen. Maar daar was ik dan te onrustig voor of de liedjes waren er niet naar. Veel nummers ontstonden vroeger uit een jamsituatie met veel lawaai. Dan delft de zang al snel het onderspit.”

De carrière van Claw Boys Claw begon al in de vroege jaren tachtig. De band bracht in 1984 debuutalbum Shocking Shades of Claw Boys Claw uit en was daarna vijftien jaar lang een vaste waarde in de Nederlandse popmuziek. In 1987 wint de band de BV-Popprijs. Nu de heren ouder worden, zit het oude pak nog als gegoten, zegt Peter te Bos. “Als we zin hebben om So Mean te spelen, of Venus, dan doen we dat gewoon. De muziek groeit met ons mee.” Toch zijn er wel degelijk nummers die de band anno 2008 niet meer speelt. “Ik zou me schamen als ik net als Mick Jagger nog steeds zou doen alsof ik een jonge gast was”, zegt Cameron. “En aan de andere kant hoor ik ook vaak jonge zangers dingen zingen die gewoon niet kloppen.” “Nou ja”, zegt Te Bos. “Als dat gastje van zeventien al vier jaar verslaafd is aan allerlei dope, dan kan ie toch zingen “broken nights are taking so long”? Dat is toch zijn goed recht? Het is maar net op wat voor manier je dat zingt. Iedereen mag dat van mij zingen, ook een baby van anderhalf jaar oud.”

De terugkeer is wat Te Bos en Cameron betreft niet eenmalig. “We hebben in die tien jaar meer geschreven dan die tien liedjes op de plaat”, zegt Cameron. “Als het lijf en de leden het toelaten kunnen we nog wel twintig jaar mee”, zegt Te Bos. Claw Boys Claw als trotse leiders van de vergrijzing van de popmuziek? “Ja, of de verkaling, wat je wilt. Vergeet niet dat de rock ’n roll eigenlijk nog heel erg jong is. Over dertig jaar zal het normaal zijn dat je zangers en gitaristen en drummers hebt van 88 jaar die geweldige platen maken. Je hebt niet meer alleen recht op popmuziek als je twintig bent. Wij maken ook muziek voor hele jonge mensen.”

Pajama Day is verschenen bij PIAS.