Ze hebben al vier platen uit en bestaan al acht jaar, en toch waren de Amerikanen eind oktober voor het eerst in Amsterdam. Zelf weten ze ook niet zo goed waarom. Minstens tien keer gingen ze al de Verenigde Staten rond, maar tot nu toe is een fatsoenlijke Europese tour er nooit van gekomen. Vandaag, in de kleine zaal van Paradiso, moet het begin worden van een lange relatie, als het aan zanger Hamilton Leithauser ligt. “Het is uitverkocht vanavond, dat begint alvast goed.”

De band bestaat sinds 2000 maar de vijf leden kennen elkaar al veel langer. Bassist/toetsenist Peter Bauer zat op de middelbare school al met Hamilton in een band. Tegenwoordig ziet Bauer eruit als een lieve jongen in een niet al te modieus colbertjasje. Onlangs vader geworden en vermoedelijk trouw aan zijn vrouw. Vroeger was hij een heethoofd, zo’n type dat elke week weer vocht met jongens die groter en sterker waren dan hij. “Je bent zestien en je drinkt voor het eerst sterke drank. Ik was vorige week op een bruiloft, waar ik wat oude vrienden tegenkwam. We haalden herinneren op aan hoe los mijn handen vroeger waren. Ik kon het mijn vrouw maar moeilijk uitleggen.”

Hoewel Hamilton en Peter in het verleden nog wel eens met elkaar op de vuist gingen, zijn ze elkaar altijd trouw gebleven. Een voor een vertrokken de vijf bandleden van Washington DC naar New York. Drie bandleden begonnen een studio in Harlem. Het werd de thuisbasis van de band. “Elke avond na het werken kwamen we er samen om tot diep in de nacht op te nemen. Het was een productieve en hele leuke tijd.”

The Walkmen ontwikkelt zich tot een rauwe band met een Strokes-achtig rockgeluid en slimme liedjes. Een echte doorbraak komt er niet, maar de band bouwt in eigen land een bescheiden fanbase op en scoort aan de lopende band goede recensies. “Maar op een gegeven moment moest dat samenwonen eindigen”, zegt Hamilton. “Dan was je weken met elkaar op tour, sliep je in dezelfde hotels, en als je dan thuis was, kwam je elkaar weer tegen. Dan sta je nog ruzie te maken over dat incident vorige week in Ohio waar de piano aan diggelen ging, en moet je tegelijkertijd klagen dat de afwas niet gedaan is.”

Die tijden zijn voorbij, en dat is te horen aan de muziek van The Walkmen. Het vierde album You & Me klinkt een stuk langzamer en bedachtzamer. Dat is nou ouder worden. Dat is niet negatief bedoeld, want met de jaren is The Walkmen het niet verleerd sterke liedjes te schrijven. In tegendeel: You & Me biedt meer variatie dan eerdere albums. Single In The New Year hoort tot het beste wat de band tot nu toe maakte. “Toen we vijftien waren moesten we ons uiterste best doen om vijf liedjes door te komen zonder de versterkers op te blazen”, zegt Peter Bauer. “Een paar jaar later wilden we in elke stad waar we kwamen feesten tot we erbij neervielen. Te gek, maar daar hebben we nu niet meer zo’n behoefte aan. Maar of we nu volwassen zijn? Nee, eerder moe en onvolwassen.”

“All the years keep rolling, The decades flying by”, klinkt het in het nummer On The Water. Melancholisch, maar niet dramatisch. Want The Walkmen zit lekker in zijn vel, zegt Peter. “De meeste mensen voelen zich gelukkiger op hun dertigste dan op hun twintigste. Bij ons is dat niet anders. We trouwen met onze vriendinnetjes, krijgen kinderen.” “We zijn nu veel beter in rustig spelen”, zegt Hamilton. “Voorheen konden we alleen een uur knallen, maar op den duur werd dat saai. Die positieve vibe in de studio was de beste keuze die we ooit gemaakt hebben.”

You & Me van The Walkmen is verschenen op Fierce Panda/Munich.