Je hebt bands die hun carrière bouwen op het imago van de normale jongen. Liedjes over meisjes, over drinken in de pub, over de verveling van het dagelijks leven. Als dat soort bands succesvol worden, krijgen ze onherroepelijk een probleem. Bij het tweede album komen ze er nog mee weg, maar daarna kunnen ze moeilijk weer zingen dat de bankrekening leeg is. Precies het omgekeerde gebeurt bij De Jeugd van Tegenwoordig: ze stelden zich drie jaar geleden aan de mensheid voor als de beste Nederlandse hiphopact ooit, volgens sommigen hebben ze die status nu echt.

De Machine, het langverwachte tweede album van De Jeugd van Tegenwoordig, luistert dan ook als het verslag van drie kwajongens die net zo lang tegen de portier roepen dat ze op de VIP-lijst staan tot ze daadwerkelijk als koningen onthaald worden. En dus vinden we Willie Wartaal op Datvindjeleukhe in de club, met een drankje links en een bil rechts. De Jeugd plundert de tap, neemt lijntjes van de bar, imponeert de dames met haute couture en slangenleren-schoenen en neemt sletten en slettinnen mee naar het toilet. Als iedereen aftaait, slingert de Jeugd er nog een pil in, om door te waggelen naar de zoveelste after.

Dat alles gaat met dezelfde luchtige swagger als op debuut Parels Voor De Zwijnen en wederom onder de deskundige begeleiding van Neger Des Heils Bas Bron, die met Wopwopwop, Hollereer en Datvindjeleukhe weer een paar hitbeats aan zijn palmares toevoegt. Sommige tracks duren wel wat te lang: opener Kerk en slottrack Sorry hebben geen outro van twee minuten nodig en Centje Centje (Damsko Centje Express) maakt zijn negen minuten niet waar. Het lollige intermezzo over de Jeugd van Tegenwoordig Musical is maar één keer leuk, maar daar staan gelukkig ook genoeg duurzame vondsten tegenover. Vooral Faberyayo (P. Fabergé heeft zijn pseudoniem uit zijproject Le Le meegenomen) scoort een hoop bonuspunten met zijn hilarische oneliners. Hij ontpopt zich als de koning van de openingszin: “Ik vin jou ook heel leuk. Je bent een soort Carlo en Irene, alleen dan in elkaar.”

Twee keer komt er een barst in de eindeloze polonaise. Faberyayo gaat op Bertje vs. Yayo op een slechte dag in gesprek met zijn alter ego. Weer een nacht tot het gaatje? Of vanavond maar een keer niet? Inclusief lome katerbeat. Vieze Fur legt zijn ziel op tafel in einde-relatie-ballade Niet Als Jouw. Het zowaar haast ontroerende moment wordt direct daarna vakkundig om zeep geholpen met Applaus, de allerplatste track die groep tot nu toe opnam: schudden met die tieten en kutten! Heeft DJVT de eeuwige jeugd? En zo nee, hoe zouden ze klinken als ze ooit volwassen worden? Zouden ze ooit wat gaan doen met hun leven? Ach, opgroeien kan altijd nog, voorlopig laat het trio een spoor van onteerde meisjes en foute grappen na. In de woorden van Willie Wartaal in BUMA In Mijn Zak: “Als ik diepgang wil, tast ik in mijn zakken.”

De Machine verschijnt bij Top-Notch/Universal en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.