Liedjes schrijven is een vak. Dat weet de nieuwe generatie Amsterdamse singer-songwriters en dus verenigden zij zich - naar goed Gouden Eeuws voorbeeld - in een echt gilde: The Amsterdam Songwriters Guild. Op kleinschalige avondjes spelen de leden nieuw werk voor elkaar. Geïnteresseerden kunnen zich aanmelden. Otto Fons Wichers, beter bekend als Lucky Fonz III, is inmiddels uitgegroeid tot het boegbeeld van de beweging. Zijn muziek staat bol van traditie. Het tweede cd Life Is Short is Album van de Week.

Lucky, geboren in 1981, is een zondagskind met een klassieke piano-opleiding. “Op dinsdag wou ik muzikant worden, op woensdag kocht ik een gitaar en een 4-sporenrecorder en op donderdag had ik mijn eerste liedje,” vertelde hij 3VOOR12 ooit. In 2006 verscheen zijn titelloze debuut. Daarmee sleepte Otto zo ongeveer iedere Nederlandse songwriterprijs in de wacht. Het gaat hem dus voor de wind.

Beschrijf de muziek van een liedjesman en je vervalt al snel in verwijzingen naar oude mannen met baarden uit verre landen. Een beetje Dylan, een beetje Cash en af en toe beetje Oldham. Maar Wichers gaat verder dan zijn zielverwanten uit Amerika. Hij is namelijk een entertainer pur sang. Tijdens zijn cd-presentatie - afgelopen week - mixt hij vakkundig zijn liedjes met grappen. Lucky Fonz heeft de hele avond de lach aan zijn kont hangen.

Naast traditioneel vakmanschap en humor speelt romantiek een belangrijke rol in het leven van Lucky. Hij schrijft zijn brieven nog altijd met de hand en laat hij zich fotograferen achter de ramen van een ouderwetse kroeg. Natuurlijk met de blik op oneindig. Zijn liedjes klinken net vertrouwd. Ieder akkoord vol liefde gespeeld en de woorden, één voor één zorgvuldig aan het papier toevertrouwd. In Once I Was A Lady tikt de regen zachtjes tegen het zolderraam. Soldaten, zeemannen en diamanten spelen de hoofdrol. Jane On The Roof is slepend en melancholisch en natuurlijk ontbreekt de Franse hoorn hier niet.

Maar er blijft genoeg ruimte voor vrolijkheid. In het nummer All My Days (denk Kinks of Fratellis) lijkt de honkietonk barpiano wel dronken. Meezingende vrienden dragen bij aan de feestvreugde. De fietsbel helpt je eraan herinneren dat Fonz gewoon een jongen uit de Hollandse klei is. Drops Of Water is wel heel erg op klassieke leest geschoeid. Het nummer zou niet misstaan in een Joop van den Ende-musical. Met grote krassen gaat de zang buiten de lijntjes en Lucky Fonz komt er ruimschoots mee weg.

Vaudeville is het vermaak dat in Amerika aan het eind van de negentiende eeuw populair werd in de theaters en waarbij freakacts en rariteiten centraal stonden. Vaudeville had ook eigen muziek en die van Lucky Fonz past prima in die traditie. Life Is Short lijkt geschreven te zijn voor een hedendaagse freakshow. De begeleiding op piano of gitaar is minimaal. Af en toe wordt de hulp van een vriend of vriendin ingeroepen, maar nergens kiest hij voor een overvolle, orkestrale benadering. Lucky Fonz is puur, uncut, unplugged en vooral erg innemend. Hij sluit qua sfeer prima in bij tijdgenoten als Patrick Wolf, Adam Green, Rufus Wainwright of Magnetic Fields. Allemaal types waarvan je zegt: nee, ik hou helemaal niet van singer-songwriters, maar Lucky Fonz is anders.

Life Is Short staat tijdelijk in de Luisterpaal.