De Britse postrockers van 65Daysofstatic zijn niet bepaald optimistische types. De band uit Sheffield presenteerde onlangs zijn derde album, met de loodzware titel Destruction of Small Ideas. Hun muziek mag dan instrumentaal zijn, door middel van hun artwork en de intense muziek wordt onmiskenbaar duidelijk dat 65Daysofstatic de toestand van de wereld en vooral de individuele keuzes die mensen maken om het beste van hun leven te maken, niet al te rooskleurig inzien.

Wie een gesprek aangaat met gitaristen Joe en Paul hoort al snel wat er mis is. De band probeert een bewustzijn over te brengen: “De regeringen werken samen met de grote bedrijven. Hun belangrijkste drijfveer is heel veel geld verdienen. Daarom moedigen ze mensen aan om zo veel mogelijk te kopen, omdat dat je gelukkig maakt. Maar daar word je helemaal niet gelukkig van. Het grootste probleem is nog wel dat een groot deel van de wereld uitgebuit wordt. Er is een mooie uitdrukking: je hoeft geen brandweerman te zijn om mensen te kunnen waarschuwen als ergens een huis in brand staat. Iedereen zou zich erover op moeten winden.”

Het lijkt haast wel of de heren al het leed van de wereld met liefde op hun rug dragen. Maar er moeten toch ook dingen zijn die het leven wel de moeite waard maken? Waar zitten de lichtpuntjes in het leven van 65Daysofstatic? Deze gezonde jonge kerels kijken toch ook gewoon naar voetbal? “Niet echt”, zegt Joe. “Ik ben het enige lid van de band dat een club steunt. De officiële club van 65Daysofstatic is daardoor automatisch Manchester City. Fan zijn van Man City is trouwens geen recept voor een mooie tijd. Voetbal is een geweldige sport, al is de staat waarin het Engelse voetbal momenteel verkeert lachwekkend. Alles wordt verpest door hooligans en door het grote geld.”

Kortom: geld is de duivel. “Ja, dat vind ik wel”, zegt Joe. Paul nuanceert het iets: “Geld zorgt ervoor dat de wereld ronddraait. Dat is het probleem niet. Het probleem is dat sommige mensen heel veel geld hebben en andere mensen niet. Maar als je me nu honderd euro aan zou bieden, zou ik het aannemen. Het is geld, en ik heb geen geld. Misschien verkoop ik dan mijn ziel aan de duivel, dat zou kunnen.”

Stadgenoten van 65Daysofstatic, zoals Arctic Monkeys, Little Man Tate, houden zich niet zo bezig met de toestand van de wereld. Zij vinden de inhoud van hun glas belangrijker en zingen over meisjes en muziek. “Bands praten daar al over zo lang als er bands bestaan,” zegt Paul. “We weten allemaal hoe het is om in een bar te hangen. Dat is geweldig! Is het de moeite waard om in interviews te bespreken? Ik denk van niet.”

Joe vult aan: “Alex Turner heeft een inzicht in die wereld dat wij niet hebben. Hij gaat waarschijnlijk ook echt naar feestjes, wij doen dat niet.” Paul: “Wij gaan naar een café omdat we ons de hele dag zorgen maken over dingen en daarna een borrel nodig hebben.” Joe: “Als iedereen zich zorgen zou maken om de wereld, zou het een saaie boel worden. Maar als de wereld eenmaal gered is, kan iedereen een goede tijd gaan hebben en naar de meisjes kijken. Dat is toch mooi?”

Wat zou je doen als je zeker zou weten dat de wereld over 65 dagen zou vergaan? Paul fronst de wenkbrauwen: “Wow, dat zou vreselijk zijn. Ik zou willen zeggen dat ik dan nog één keer alles zou doen dat ik altijd al had willen doen, maar mezelf kennende zou ik me opsluiten in een kamer en in een hoekje zitten huilen. Of nee, ik zou heel veel geld lenen van een bank en beloven dat ik het over 66 dagen terug zou geven. Ik zou een luchtballon huren, ik zou nog een keer badminton spelen en mijn broer een nieuwe viool cadeau doen. Zie je wel! Geld, het is verwerpelijk!”

Beluister het interview van Atze de Vrieze met 65Daysofstatic