Om met de deur in huis te vallen: voor de eerste keer luisteren naar Mirrored van de New Yorkse band Battles is een overweldigende ervaring. Razendsnel en strak drumwerk, dwarse ritmes en tempowisselingen, repetitieve gitaarlijnen en keyboardmelodieën die laag voor laag over elkaar heen glijden tot een geweldsexplosie en vocalen van een andere planeet. Vergelijkingen die te binnen schieten: Animal Collective met muppet Animal op drums, Liars met meer groove en wiskunde-inzicht of een minder halsbrekende versie van Fantomas of Mr. Bungle, projecten van de illustere Mike Patton.

Die vergelijking met werk van Patton is niet gek als je bedenkt dat slagwerker John Stanier na zijn tijd bij Helmet ook bij Tomahawk drumde, een van Patton’s vele projecten. In Battles speelt hij met verve de rol van bandaanjager: Zijn indrukwekkende slagkracht bepaalt voor het belangrijkste deel het geluid, naast de inbreng van Tyondai Braxton, die met gitaren, keyboards en stemvervormers in de weer is. Gitarist Ian Williams en bassist Dave Konopka zaten in een vorig leven bij in Europa nogal obscure acts als Don Caballero en Lynx.

Met zijn vieren hebben zij iets heel knaps gepresteerd met Mirrored, het eerste echte debuutalbum na een hele trits EP’s. Want na de overdondering van de eerste luisterbeurten, begint opeens op te vallen hoe ronduit prettig deze niet alledaagse muziek weg luistert. Battles wil soms wel moeilijk doen, maar het eindresultaat klinkt geen seconde moeilijk of geforceerd. Dit is muzikantenmuziek die voor een veel breder publiek spannend is.

Laagjes, dat is het sleutelwoord bij Battles. Bas-, gitaar- en keyboardlijnen kronkelen om elkaar heen, bij elkaar gehouden door Stanier die het tempo van de goeddeels instrumentale muziek bepaalt. Als Braxton al zingt, dan is het onverstaanbaar en zijn de vocalen met behulp van een flinke berg effectapparatuur stevig vervormd. Bij Battles heeft de stem de functie van extra instrument, niet die van zang.

Het beste voorbeeld hiervan is de zowaar dansbare single Atlas. Het zou me niets verbazen als dit nummer komende zomer uitgroeit tot een joekel van een alternatieve dansvloerhit. De dwingende groove is niet te ontwijken, de gitaaruitbarstingen zitten precies op de juiste plek en vervormde vocalen blijven makkelijk in je hoofd hangen. Een rockversie van T.Raumschmiere’s Monstertruck Driver? Alvin & The Chipmunks met teveel LSD achter de kiezen? Allebei? Zegt u het zelf maar. Andere hoogtepunten zijn tracks als Race: In, Rainbow en Tij, allemaal voorzien van een sublieme opbouw naar een finale waarin de muzikale knappe koppen alle registers open zetten.

Ook al heeft Mirrored zo zijn muzikaal onnavolgbare momenten, je kunt dit album van Battles onmogelijk afdoen als ‘moeilijke muziek’ Want hoe experimenteel en dwars de band zich soms ook gedraagt, tegelijkertijd is deze muzikantenmuziek ook voor minder getrainde oren altijd begrijpelijk. Zo vindt Battles op Mirrored de perfecte balans tussen abstract experiment, moeilijkdoenerij en toegankelijkheid.

Mirrored is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal.