Zou het succes van Franz Ferdinand het Schotse bandje 1990s hoofdbrekens en golven van jaloezie hebben bezorgd? 1990s-oprichters Jackie McKeown (gitaar/zang) en bassist Jamie McMorrow – hoe Schotser wil je de namen hebben? – zaten in een vorig leven namelijk enkele jaren met vrolijke Franzen Alex Kapranos en Paul Thomson in The Yummy Fur. Die band stopte er in 1999 mee. Ieder ging z’n eigen weg en het daarop volgende, gigantische succesverhaal dat Franz Ferdinand heet kunnen we onderhand allemaal dromen. McKeown en McMorrow begonnen intussen in alle rust een nieuw ander bandje: 1990s. “No The and no apostrophe!” lezen we op MySpace. Dat we het even weten. Voor de drumstokjes zochten de twee er nog een Mc bij, gevonden in de persoon van Michael McGaughrin.

Voor de goede orde: met hun inmiddels wereldberoemde oud-bandgenoten zijn de twee oprichters nog dikke maatjes. 1990s verzorgde geregeld het voorprogramma voor Franz Ferdinand. Maar nu het debuut Cookies eindelijk is verschenen, hoeft 1990s zich straks hoogstwaarschijnlijk geen zorgen meer te maken over misgelopen roem. Want hier is weer zo’n indierockdebuut van de overkant van het Kanaal dat ondanks talloze invloeden fris als een hoentje klinkt. Een album met een titel die de lading bovendien perfect dekt: je krijgt twaalf koekies die smaken zoals ze kraken. Ze bevatten weinig vet, zodat ze nooit zwaar op de maag komen te liggen en je er onbeperkt van kunt eten. Verwacht dus geen diepgang of moeilijkdoenerij, maar de ultieme vrolijke lenteplaat van 2007 met twaalf vrolijke, luchtige songs vol Fun met de hoofdletter F.

Want net als stadsgenoten The Fratellis en Franz Ferdinand houdt ook 1990s van een feestje, maar dan op een meer verfijnde manier. Zo is er een mesvork schwung en dansbaarheid van Franz (geen toeval natuurlijk) en een snuifje van de meezingbaarheid van The Fratellis. De liedjes van 1990s zijn vooral lekker bijdehand van toon en zitten volgepropt met precies de juiste ingrediënten uit de keukens van The Beatles, The Clash en de glamrockers T. Rex. Dat laten catchy plaatopeners You Made Me Like It en single See You At The Lights meteen goed horen.

En tenslotte is daar nog een flinke pollepel van de nonchalante ironie en zelfspot van Art Brut. Die karaktertrekken komen het beste naar voren in het ironische Cult Status met het refrein “My cult status keeps me alive, my cult status keeps me fucking your wife.” In het inderdaad erg stoned klinkende Weed klinkt het dringende verzoek aan een meisje om vooral weer eens drugs te nemen. “Why don’t you take drugs again? You were never funnier than you were back then.”

Het al bekende singletje You’re Supposed To Be My Friend is intussen het prijsnummer op Cookies. Daar zette 1990s eind vorig jaar de kleine zaal in Paradiso al eens mee op z’n kop tijdens London Calling. Met een refreintje zo aanstekelijk als de griep en perfecte meeklapmomenten na de gitaarriff kan dit ook komende zomer nog zomaar tot een festivalhit uitgroeien. In ieder geval op London Calling Goes Glasgow en het Metropolis Festival in Rotterdam, waarna Lowlands een inkoppertje lijkt. Het heeft even geduurd, maar Kapranos en Thomson voelen de hete adem van hun oude vrienden pardoes in de nek.

Cookies van 1990s is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal. 1990s speelt op vrijdag 1 juni op London Calling Goes Glasgow in de Amsterdamse Paradiso.