3VOOR12 bespreekt Album van de Week (12): The Horrors

Bloed, zweet en bezetenheid op Strange House

De sixties herleven helemaal op het Album van de Week Strange House van The Horrors. Niet de sixties van toen, maar de sixties van de jaren tachtig, toen het genre nieuw leven werd ingeblazen door bands als The Birthday Party, The Fuzztones, The Fall. Strakke zwarte broeken en getoupeerde haren, dat is The Horrors, de band die naar eigen zeggen 90 procent van de nieuwe bands overbodig maakt.

Bloed, zweet en bezetenheid op Strange House

Je debuutalbum beginnen met een cover, je moet maar durven. Maar The Horrors hebben lef, dat hoor je meteen als je Strange House opzet: knoertharde sixties garagerock zoals het in de jaren tachtig weer uit de sloot werd gehaald. De Australische Birthday Party deed dat toen, evenals de Amerikaanse Fuzztones en de Engelse Fall. In Zweden had je The Nomads en in Nederland onze eigen Claw Boys Claw. Allen speelden vuige rock vol bravoure met een grote bek. Het ontbreekt ook de vijf Londense Horrors niet aan zelfkennis: ‘… snarling, violent, anarchic garage pop that makes 90 percent of the new bands in the world suddenly irrelevant’ schrijven ze op hun eigen bandpagina. 3VOOR12 begint vast aan de grote schoonmaak en verkiest Strange House tot Album van de Week.

Goed, die cover dus waarmee het album begint: Jack The Ripper van stadsgenoot Screaming Lord Sutch. Fans van The White Stripes hoorden het nummer eerder live voorbij komen. Ook op Strange House misstaat Jack The Ripper niet: het nummer klinkt zweterig, obsceen, dreigend en vol avontuur. Het is een goede teaser van de rest van je verblijf in het spookkasteel dat Strange House heet.

The Horrors - natuurlijk zien ze eruit als een hedendaagse variant op de Addams Family – zetten elf nummers lang het sexy sixties orgeltje in het zonnetje. In Draw Japan lijkt het net alsof je bij een Amerikaans potje basketbal op de tribune zit. Hallo! Kunnen er misschien meer bands opstaan die dit goddelijke geluid weer eens uit de kast willen halen. En doe er dan meteen ook wat meer van die cleane vibrato gitaren als in Excellent Choice bij. Daar klinken The Horrors plotseling weer heel erg ‘surf’. Maar wel surfen onder London Bridge door, want dit accent laat zich niet verhullen.

Gloves begint ook al heel opwindend. Soms klinken The Horrors zo bezeten brullend en beukend dat ook de vergelijking met Scratch Acid zich opdringt. Little Victories klinkt al even gestoord. Je vraagt je alleen maar af hoe groot het gekkenhuis wordt als The Horrors op het podium staan. In Nederland pisten we tot nog toe al een keer naast de pot. Want eigenlijk hadden ze natuurlijk afgelopen jaar al op London Calling moeten staan. Niet dat ze podiumvrees hebben. De lijst van optredens op de MySpace-pagina van de band liegt er niet om. Mochten ze komend jaar op Lowlands staan, dan komen ze in ieder geval prima beslagen ten ijs.

Sheena Is A Parasite is niet meer dan een knipoog naar The Ramones. Want hoe punky The Horrors ook klinken, nergens spelen ze een kaarsrechte snelle vierkwartsmaat zoals de New Yorkers dat vroeger deden. De Britten zoeken het eerder in de chaotisch piepende instrumenten, heftige tromgeroffel en een rauwe, bezeten brul. Onder de titel staat op de hoes: Psychotic Sounds for Freaks and Weirdos. Dat klopt.

Het is dat Strange House in een cd-doosje zit, dat The Horrors gewoon een MySpace pagina hebben en dat hun concertfoto’s op Flickr staan. Want als je het album bekijkt en beluistert, heb je echt het idee met een onontdekt relikwie uit de jaren tachtig te maken hebben. De getoupeerde haarbos van zanger Faris Rotter, die vijf paar spillenpoten in androgyne vrouwenzit eronder, de zwarte koollijntjes onder de ogen … alles. Is er dan echt niks eigentijds aan The Horrors? Nou, eigenlijk niet. Maar is dat erg?

The Horrors spelen op 17 april in Doornroosje, Nijmegen en op 18 april in Paradiso, Amsterdam. Hou de nieuwsbrief in de gaten voor tickets voor deze shows.