Literatuur en rave is niet de meest voor de hand liggende combinatie. Wie op zaterdagavond los gaat in een gekraakte fabriekshal, heeft in elk geval voor even weinig aandacht voor de zin van het leven. Zeker als daar ook nog eens de nodige drugs bij komt: het hoofd moet leeg en het enige dat erin mag, is de pil en de beat. Het Britse drietal (op het podium vier) Klaxons denkt daar heel anders over. Zij vernoemen hun eerste album naar een verhalenbundel van J.G. Ballard, een Britse schrijver die zowel science fiction schrijft als absurde verhalen. Die combinatie ligt de band kennelijk wel, want Myths of the Near Future luistert als een apocalyptisch heldenverhaal. Geen Take Me Out voor Klaxons, wel Four Horsemen of 2012 en Atlantis to Interzone.
Nu maakt Klaxons ook geen echte rave, maar ‘new rave’. Al maanden wordt die benaming in verband gebracht met een aantal nieuwe bands, Klaxons wordt aangewezen als vaandeldrager. Het Britse popblad NME organiseert op dit moment zelfs een speciale New Rave Tour, met naast Klaxons onder meer New Young Pony Club, Datarock en Shitdisco in de gelederen. De term is al even vaak bekritiseerd als dat hij gebruikt is, maar op Klaxons is hij wel degelijk van toepassing. De band grijpt terug naar de Britse dansbeweging van begin jaren negentig, inclusief fashion items als fluorescerende glowsticks en smileys, én naar de postpunk en new wave van begin jaren tachtig.
Die rave-invloeden horen we vooral terug in tracks die het album met luid getoeter vooraf gingen: Atlantis to Interzone, Magick en Gravity's Rainbow. Die felle songs hebben een waanzinnige en anarchistisch aandoende energie over zich, die past bij de absurde, druggy teksten over vliegende paarden, mythische figuren en reizen naar de eeuwigheid. Opvallend is dat veel van de nieuwe nummers, te beginnen met de laatste single Golden Skans, een stuk bescheidener van toon zijn. Dat is aan de ene kant jammer omdat ze daardoor een stuk gewoner zijn, aan de andere kant brengt het de plaat aardig in balans, met hoogtepunten op de juiste momenten. Het zijn deze nummers die de door de band zelf genoemde invloed van ruimtereiziger David Bowie op zijn plaats doet vallen.
Voor wie die mythische verhalen veel te ingewikkeld klinken is er goed nieuws: Myths of the Near Future is geen ingewikkeld kunstwerk. Het is een aanstekelijke, dansbare en energieke plaat. Op de dansvloeren kan met Klaxons wilder gedanst worden dan met Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs bij elkaar. Klaxons is een band die verder kijkt dan zijn neus lang is en dat op een verbazingwekkend toegankelijke manier weet te verpakken. Na het meer dan overtuigende optreden op London Calling in november weten we bovendien dat de band dat ook op het podium waar weet te maken. Engeland is al opgeslokt door het zwarte gat dat Klaxons heet, Nederland zal daar ook snel in verdwijnen.
Klaxons - Myths of the Near Future verschijnt 29 januari op Rinse/Universal.
Nu maakt Klaxons ook geen echte rave, maar ‘new rave’. Al maanden wordt die benaming in verband gebracht met een aantal nieuwe bands, Klaxons wordt aangewezen als vaandeldrager. Het Britse popblad NME organiseert op dit moment zelfs een speciale New Rave Tour, met naast Klaxons onder meer New Young Pony Club, Datarock en Shitdisco in de gelederen. De term is al even vaak bekritiseerd als dat hij gebruikt is, maar op Klaxons is hij wel degelijk van toepassing. De band grijpt terug naar de Britse dansbeweging van begin jaren negentig, inclusief fashion items als fluorescerende glowsticks en smileys, én naar de postpunk en new wave van begin jaren tachtig.
Die rave-invloeden horen we vooral terug in tracks die het album met luid getoeter vooraf gingen: Atlantis to Interzone, Magick en Gravity's Rainbow. Die felle songs hebben een waanzinnige en anarchistisch aandoende energie over zich, die past bij de absurde, druggy teksten over vliegende paarden, mythische figuren en reizen naar de eeuwigheid. Opvallend is dat veel van de nieuwe nummers, te beginnen met de laatste single Golden Skans, een stuk bescheidener van toon zijn. Dat is aan de ene kant jammer omdat ze daardoor een stuk gewoner zijn, aan de andere kant brengt het de plaat aardig in balans, met hoogtepunten op de juiste momenten. Het zijn deze nummers die de door de band zelf genoemde invloed van ruimtereiziger David Bowie op zijn plaats doet vallen.
Voor wie die mythische verhalen veel te ingewikkeld klinken is er goed nieuws: Myths of the Near Future is geen ingewikkeld kunstwerk. Het is een aanstekelijke, dansbare en energieke plaat. Op de dansvloeren kan met Klaxons wilder gedanst worden dan met Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs bij elkaar. Klaxons is een band die verder kijkt dan zijn neus lang is en dat op een verbazingwekkend toegankelijke manier weet te verpakken. Na het meer dan overtuigende optreden op London Calling in november weten we bovendien dat de band dat ook op het podium waar weet te maken. Engeland is al opgeslokt door het zwarte gat dat Klaxons heet, Nederland zal daar ook snel in verdwijnen.
Klaxons - Myths of the Near Future verschijnt 29 januari op Rinse/Universal.