Vrij snel na het verschijnen van Silent Alarm maakte zanger Kele Okereke van Bloc Party een uitgebluste indruk. Hij was moe en beklaagde zich over de domme vragen die journalisten hem keer op keer stelden. Sommige mensen dachten een ondankbare en over het paard getilde snotneus te zien, maar dat was hij niet. Okereke was oprecht teleurgesteld. Diep in zichzelf moet hij gehoopt hebben dat succes als muzikant hem van zijn demonen zou verlossen, maar niets was minder waar. Ook op het tweede album A Weekend in the City is hij er nog volop mee in gevecht. Dat weekend in de stad is niet het onderwerp van de plaat, het is slechts het decor van die zoektocht. Het album begint met een illustratieve zin: “I am trying to be heroic in an age of modernity”.
Kele Okereke (1981) is een kind van de optimistische jaren negentig, waarin het economisch voor de wind ging en een naïeve puber een mooie toekomst voor zich zag. Die onschuldige jaren hebben plaatsgemaakt voor het paranoïde post 9-11 tijdperk, waarin de regering haar burgers vraagt alert te zijn als ze in bus 30 stappen. Naar de zwarte medemens wordt met argwaan gekeken, waardoor de tweede generatie allochtoon zich niet meer thuis voelt in zijn geboorteland. Maar de belangrijkste kwelling komt van binnen. Het is de angst om hetzelfde te zijn als iedereen, het verlangen om beter te zijn dan de rest en oprecht iets te voelen. De kernvraag: “Is het verkeerd om meer te willen dan je krijgt?”
Single The Prayer richt de blik omhoog. Okereke smeekt de Almachtige hem beter te maken dan de rest. Niet eens een genie, maar toch op zijn minst een goede danser. Als de hulp van boven niet komt, zijn drugs (On) en seks (Kreuzberg) goede opties. Vooral de cocaïne in de club op zaterdagavond heeft het gewenste effect: het maakt de tong los en geeft hoop. Maar het gat dat daarna over blijft is groter dan de leegte die in eerste instantie gevuld werd. Uiteindelijk is er maar één ding dat werkt. Zondagochtend, vriendinnetje nog verfrommeld van de nacht ervoor, een hoofd op een schouder, een glimlach. Mooi romantisch einde? Dat had je gedacht. De plaat heeft een gitzwart slotstuk, dat alle hoop stukslaat: de afscheidsbrieven zijn al geschreven. Een gelukkig moment is per slot van rekening nog geen definitieve oplossing.
Tot zover het verhaal, dat A Weekend in the City al meer dan boeiend maakt. Dan de muziek: met A Weekend in the City neemt Bloc Party bewust het risico een deel van zijn publiek af te schudden. Het compacte geluid en de samengebalde energie van het debuut worden ingeruild voor een lager tempo, meer lagen en meer afwisseling. Er wordt geëxperimenteerd met Muse-achtig bombast en elektronica. Meer dan op het debuut volgt de band zijn eigen richting. Dat maakt het er niet makkelijker op, maar daar is het ze alles behalve om te doen. Bloc Party onderscheidt zich met deze tweede eens te meer van de grijze massa aan Britse bands. Missie geslaagd.
A Weekend in the City van Bloc Party verschijnt 5 februari 2007 op Wichita/V2. Het album is nu te beluisteren in de 3VOOR12 Luisterpaal.
Kele Okereke (1981) is een kind van de optimistische jaren negentig, waarin het economisch voor de wind ging en een naïeve puber een mooie toekomst voor zich zag. Die onschuldige jaren hebben plaatsgemaakt voor het paranoïde post 9-11 tijdperk, waarin de regering haar burgers vraagt alert te zijn als ze in bus 30 stappen. Naar de zwarte medemens wordt met argwaan gekeken, waardoor de tweede generatie allochtoon zich niet meer thuis voelt in zijn geboorteland. Maar de belangrijkste kwelling komt van binnen. Het is de angst om hetzelfde te zijn als iedereen, het verlangen om beter te zijn dan de rest en oprecht iets te voelen. De kernvraag: “Is het verkeerd om meer te willen dan je krijgt?”
Single The Prayer richt de blik omhoog. Okereke smeekt de Almachtige hem beter te maken dan de rest. Niet eens een genie, maar toch op zijn minst een goede danser. Als de hulp van boven niet komt, zijn drugs (On) en seks (Kreuzberg) goede opties. Vooral de cocaïne in de club op zaterdagavond heeft het gewenste effect: het maakt de tong los en geeft hoop. Maar het gat dat daarna over blijft is groter dan de leegte die in eerste instantie gevuld werd. Uiteindelijk is er maar één ding dat werkt. Zondagochtend, vriendinnetje nog verfrommeld van de nacht ervoor, een hoofd op een schouder, een glimlach. Mooi romantisch einde? Dat had je gedacht. De plaat heeft een gitzwart slotstuk, dat alle hoop stukslaat: de afscheidsbrieven zijn al geschreven. Een gelukkig moment is per slot van rekening nog geen definitieve oplossing.
Tot zover het verhaal, dat A Weekend in the City al meer dan boeiend maakt. Dan de muziek: met A Weekend in the City neemt Bloc Party bewust het risico een deel van zijn publiek af te schudden. Het compacte geluid en de samengebalde energie van het debuut worden ingeruild voor een lager tempo, meer lagen en meer afwisseling. Er wordt geëxperimenteerd met Muse-achtig bombast en elektronica. Meer dan op het debuut volgt de band zijn eigen richting. Dat maakt het er niet makkelijker op, maar daar is het ze alles behalve om te doen. Bloc Party onderscheidt zich met deze tweede eens te meer van de grijze massa aan Britse bands. Missie geslaagd.
A Weekend in the City van Bloc Party verschijnt 5 februari 2007 op Wichita/V2. Het album is nu te beluisteren in de 3VOOR12 Luisterpaal.