Wie vannacht op de Roadburn camping heeft geslapen is er vast al achter, maar vandaag merk je het ook in 013: de eerste meerdaagse Roadburn is een echt festival. Buiten ziten mensen met een biertje op elkaar te wachten, binnen tref je in de grote zaal nog net geen koelboxen aan. Mensen lopen met pas gekochte vinylplaten rond, of doen tegen de dranghekken voor het podium even een dutje.

En – je zou het bijna vergeten – er is muziek natuurlijk. Acid King zet de eerste frontvrouw op Roadburn. Helaas is ze King noch Queen. Je zou haar montone, ijle stem als stijl kunnen bestempelen. Maar helaas, ze kan echt niet zingen en haar pogingen doen verveeld aan.

Growing kan ook niet zingen. Maar dat doet het duo dan ook niet echt. Het duo doet wel wat de naam belooft: je ziet de landschappen groeien uit de instrumenten. Nummers kun je het niet noemen, stoner eigenlijk ook niet, maar boeiend is het wel. Jammer dat ze eerder stoppen.

Daarmee schoppen ze meteen de hele Roadburn route in de war. Die is namelijk heel slim opgebouwd: begin in de grote zaal, schuif daarna door naar de kleine zaal, daar via de trap naar Batcave. Als je bij elke band iets voor het einde weg gaat, kun je alles zien. Maar nu Growing eerder stopt is er voor de tweeduizend bezoekers nog maar één optie: Monkey 3 in de kleine Batcave. Ik kom bijna in de gang voor de zaal, maar haak daar af.

Dan maar doen wat velen in de grote zaal doen: wachten op The Hidden Hand. Maar ook als de band rondom stoner/doomicoon Scott Weinrich is begonnen, is er weinig reden om op te staan. Weinrichs handen gaan snel over zijn gitaarhals en dat vindt hij zelf ook heel stoer, maar het grijpt teveel terug op het verleden.

Nee, dan Circle. Waar de Finse band op teruggrijpt wil je liever niet weten. Maar het levert wel het meest bizarre optreden op van deze Roadburn. ‘t Begint met een klassiek zangstuk, uitgevoerd door een in gatenlatex gesnoerde kapitein. Onder zijn wonderbaarlijk goed gezongen voordracht kraait de gitarist geluiden die nog het meest lijken op die van Gollem, het mensbeest uit In De Ban Van De Ring. Die wereld komt misschien nog het dichtst in de buurt van Circle. Weer later volgt en rituele basgitarenslachting, voorafgegaan aan een zegening van de muzikanten en een potje armdrukken. Totale waanzin, die maar door één ding aan elkaar gelijmd wordt: vervreemdende, maar continu boeiende artrock.

Even boeiend, maar met totaal andere wapens is Red Sparowes even later in de grote zaal. De instrumentale postrock staat dichter bij God Machine of de oude psychedelische Cure dan bij welke stoneract op dit festival. Maar het past goed op deze tweede Roadburndag, die nog meer dan vrijdag, de randen van de stoner opzoekt. Red Sparowes vraagt om overgave. Je mag erbij gaan zitten, maar je moet het wel even op je laten inwerken. Als je die tijd neemt, kom je via heel veel kleine gitaartrapjes gegarandeerd in hogere sferen.

Wil je daar weer uit, dan hoef je alleen maar even naar Batcave. Stinking Lizaveta braakt jazzpunk instrumentals alsof het gouden gal is. Heel erg muzikantenmuziek ja, maar zo overtuigend gebracht door deze zwetende beesten dat je spontaan gaat meegillen.

Spontaan is er daarna niet meer bij als Neurosis je in haar wereld sleept. Dat het daar donker moet zijn wisten we al. Zelfs op flitslichten van camera’s staat de doodstraf. Maar als je naar de donkere industrial doommetal luistert kun je je afvragen wat erger is. Vergeet de hel en voel hoe donker zwart op aarde kan zijn. Luisteren naar Neurosis is als midden in de kern van de atomische paddestoelwolk staan. Er is geen discussie mogelijk: Neurosis verguist alle stoneracts van dit weekend als waren het vervelende nierstenen en pist er daarna op.

De leegte daarna is overweldigend. Als het aan Roadburn ligt, wordt die opgevuld door Colour Haze en Black Cobra. Maar ik durf het niet meer aan. Mijn ziel is te zwart en het lijkt me zonde om die nu alweer met een colour haze te vervuilen. Tijd om de nacht in te gaan.

Roadburn is in twee dagen veranderd van geinig stonerrockfeestje tot een veelbelovend festival. Als organisator Walter Hoeijmakers behalve zijn enthousiasme ook de bredere blik op zijn eigen scene vasthoudt, zouden de vier dagen die hij voor volgend jaar in gedachten heeft zomaar eens a must see kunnen worden.

Lees later meer op 3VOOR12/Tilburg!