Nee, de Morrissey-vraag wil Dears frontman Murray Lightburn niet meer beantwoorden. Hoe het toch komt dat hij als zwarte zanger zo als Morrissey klinkt?  Maar wie goed luistert naar het nieuwe Dears-album Gang Of Losers, zal opmerken, dat het veel minder op The Smiths lijkt als bij het vorige succesvolle No Cities Left het geval was.

The Dears zijn veranderd, want Lightburn zelf is veranderd. De persoonlijke reden: Hij kreeg een dochtertje met Dears-keyboardspeelster Natalia Yanchak. Sindsdien is hij anders gaan denken. Hij bekommert zich niet meer om kleine details. Tourde hij ten tijde van No Cities Left het liefst met een batterij violen, ditmaal is alles wat je hoort op de plaat ook simpel live uit te voeren.

"Ik werd dol van violen op indie-platen," legt Lightburn uit. "Het wordt teveel een trend. We wilden het simpeler, maar nog steeds krachtig". Daarom niet de gitaren op 10, maar de drums en vocalen veel harder in de mix. "Uiteraard ontwikkelen we ons ook als band. Als je 200 shows per jaar speelt, verander je, wanneer je geen Kiss Tribute Band bent," grapt Lightburn.

Nog een verandering: de liedjes zijn korter. Nog steeds episch, maar dan vaak binnen de vier minuten-grens. "Dat stond ook op ons lijstje: korter, ‘to the point’, maar krachtig. Bitesize." Ondanks de optimistische stemming van Lightburn is de onderwerpkeuze zwaar gebleven. Er vallen weer behoorlijk wat doden in zijn teksten, meteen al. "De teksten blijven zwaar, maar de muziek hoeft daarbij niet ook super dramatisch te zijn", weet Lightburn.

Maar hij hoeft geen opkikker. "Dat is me altijd bijgebleven van de regie aanwijzingen uit het stuk Night Mother van Marsha Norman: 'geen zelfmedelijden hier' - en dat geldt ook voor The Dears." Het babytje kan gerust zijn, haar vader heeft al zijn frustraties reeds bot gevierd op de luisteraar. "Ik wil niet dat mijn shit op haar terechtkomt, ik wil haar geen emotionele bagage meegeven, kinderen hebben genoeg aan hun eigen sores."

Luister naar het hele interview met The Dears door Menno Visser