Wat een traditie lijkt in platenland sinds de jaren negentig is om albumhoezen te tekenen in een kinderlijke, slordige stijl. Distribiteur / label Konkurrent heeft er bijvoorbeeld ook een handje van en is sinds jaar en dag hofleverancier van ietwat obscure, solistische klanktapijten (denk aan CocoRosie, etc). Het is mogelijk een indicatie voor het muziekgenre. En bij het hoesje van Guillemots verwacht je, al komt het van Universal, iets soortgelijks met de naïeve tekeningen. Zeker als je hun optredens eerder zag (de grotendeels bebaarde band komt op met veel bombarie, getooid in jurken, schoffieskleren en speelgoedfluiten). Tel erbij op dat de exotische bassiste Aristazabal Hawkes graag de contrabas beroert en je bent benieuwd hoe dat avantgardistische gezelschap zich op plaat manifesteert.
Maar wat zich op Through The Windowpane openbaart, het debuut van Guillemots is niets minder dan een eigenzinnig doch volwassen popgeluid, zij het met behulp van koperwerk, strijkers, banjo en xylofoon. Een zuiver geconstrueerde harmonie, soms zelfs tegen het archaïsche aan. Met teksten over beertjes, geluiden van vogels en treinen naar Brazilië ben je geneigd te denken aan bijvoorbeeld de collega’s van de Flaming Lips. Maar daar bonkt er sinds jaar en dag een niets ontziend psychedelisch thema door en wordt het instrumentarium ook flink doorspekt met bizarre geluiden, onverwachte wendingen en een niet altijd zuivere zang. Daar heeft Guillemots minder last van.
Through The Windowpane klinkt eerder als een musical of een Joe Jackson in een sprookjesdroom, zeker in de titeltrack. Nuchterder en minder dreigend dan bijvoorbeeld Mercury Rev, mocht je nog een vergelijking willen maken met andere bands die schermen met orkestratie en filmische thema’s.
Oorspronkelijk komt zanger Fyfe Dangerfield uit Birmingham maar tegenwoordig is Guillemots gestationeerd in London, de miljoenenstad als kloppend hart van de popindustrie met menig vechter in het slagveld. Maar Guillemots gaat haar eigen gang, klinkt niet manisch hip of gefrustreerd trendy. Te beginnen met Little Bear, een track vol subtiele strijkers waarin Dangerfield vertelt over een beer die hem gaat verlaten. Hier hoor je een band die zich duidelijk afzondert. In Red Wings doet Joan Wasser van Joan As Policewoman mee als achtergrondzangeres en violiste, een geschikte combinatie.
De song If The World Ends heeft niets apocalyptisch in zich, eerder berusting. “That if the world ends, i hope you’re here with me. I think we could laugh just enough to not die in pain”. De positieve lijn zet voort op We’re Here met teksten als “The World is our dancefloor now” tegen een tapijt van piano en strijkers waar Jeff Lynne van ELO jaloers op mag zijn. Misstaat zeker niet op de playlist van 3VOOR12FM, maar ook niet bij Radio 2. Zanger Fyfe Dangerfield heeft soms, maar vooral in Blue Would Still Be Blue zijn vocale tripjes op Jeff Buckley te hebben gebaseerd, en daar gaat hij even uit de bocht. De klaagzang maakt het net wat te bont.
Pas in Annie, Let It Not Wait krijg je tekens uit het heden als een sample van een drumcomputer het startschot geeft. De lambada is prima te dansen op wat zich dan laat horen. São Paulo neemt ruim tien minuten de tijd als euforisch epos. Voor Guillemots is er geen ruimte voor bedenkelijk achteruitkijken of juist somber de toekomst te bekijken, nee. Ergens in het cd-boekje wordt ene Ed Millett bedankt voor het managen van Guillemots. Zonder hem waren ze nog steeds “playing on cruiseships, teaching, stewarding, driving vans, cooking in restaurants”. De muziek is een dankbaar sprookjesachtige uitlaatklep voor Guillemots en 3VOOR12 is blij voor de muzikanten. Als duit in het zakje is Through The Windowpane Album van de Week. Tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal.
Wat vind jij er eigenlijk van. Zit Thomas van Aalten hier uit zijn nek te wauwelen of ben je het roerend met 'm eens? Reageer hieronder!