John Roderick interviewen heeft wel wat weg van college lopen. De frontman van de Americana rockband The Long Winters uit Seattle heeft veel weg van een professor door zijn originele en gedetailleerde antwoorden. Het liefst stopt hij er nog een stukje hedendaagse geschiedenis in - naast muziek zijn andere grote passie.

Deze kleurrijke muzikant presteerde het bijvoorbeeld in 1999 om helemaal van Amsterdam naar Istanbul te lopen. Het waarom van de bijna een half jaar durende voettocht is hem zelf nog steeds niet duidelijk, al is hij wel een heel eind opgeschoten met een boek over zijn reis. Het fascinerende is volgens hem dat je al lopende de geschiedenis van Europa aan je voorbij ziet
trekken: "Je ziet het grote verhaal van Europa in honderdduizend stappen."

De voltooiing van zijn boek moest even wachten op het schrijven van het derde Long Winters album. Daarop voor wie de eerdere twee meer Americana getinte albums kent een verrassende wending naar powerpop. Een bewuste keuze. Roderick doceert: "Ons eerste album klinkt claustrofobisch, maar dat kost de luisteraar nogal wat moeite om in te komen. Op ons tweede album leerde ik dat je best moeilijke onderwerpen aan kunt snijden, wanneer je de liedjes maar lichter maakt. Maar de makke was dat de meeste van onze liedjes daarop zes minuten duren. Er schijnt een limiet te zijn voor het menselijk brein voor popliedjes."

Puntige powerpop dus, die plezierig is om live te spelen. Maar natuurlijk niet met recht-toe-recht-aan teksten, dat zou Rodericks eer tarten. De via de massamedia opgelegde ware liefde in liefdesliedjes ervaart hij namelijk
nooit: "Relaties gaan om machtsverhoudingen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ware liefde alles vereenvoudigt. In mijn beleving maakt het alles juist ingewikkelder, maar daarom niet minder interessant."

De song Honest op het nieuwe album moet een slag in het gezicht zijn voor vrouwelijke aanbidders. Strekking is dat de liefde van groupies voor muzikanten niet om de persoon van de muzikant gaat. "Wanneer ik de blik in hun ogen zie, weet ik dat hun gevoelens echt zijn, maar dat het niet gebaseerd is op de aanbeden muzikant, maar op iets wat vanuit hun zelf komt", ervaart Roderick.

Tegenwerpingen uit zijn eigen ervaring dat de muzikant in kwestie bijvoorbeeld vals speelt met kaarten of een grote pukkel achter zijn oor heeft, willen dan niet baten om de betovering te verbreken. Zelf weet hij zich ook geen raad met groupies. Zijn reactie is dan vaak: "Word nou verliefd op een jongen in je eigen stad! Waarom zou je verliefd worden op een jongen die langs trekt, omdat je zijn liedjes zo mooi vindt?".

Roderick heeft liever een echte relatie, waarin hij niet de rol hoeft te spelen, die vrouwelijke bewonderaars hem toedichten. Meer zoiets van als in zijn nieuwe song Teaspoon: 'Ze noemt me de lettertang'. Maakt een groupie die zulke zinnen bezigt meer kans? Roderick: "Ja, maar nu ik dat zelf heb geschreven, telt dat niet meer..."

Luister naar het interview van Menno Visser met frontman John Roderick.

The Long Winters spelen vrijdag 3 november in Paradiso, Amsterdam en dinsdag 7 november in het voorprogramma van Keane in Ahoy, Rotterdam.