Cursive kickt op de moeilijkste weg

Frontman Tim Kasher: "We zijn gek op hard werken"

Een van de opvallendste songs van de laatste tijd is Dorothy At Forty van de Amerikaanse band Cursive. Het begint met violen, stopt om de haverklap en eindigt met knallende punkrock met blazers. Het muzikale pad van Cursive door de jaren heen is even ongewoon als het liedje. Bovendien hangen ze het motto aan: 'Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan?'

Frontman Tim Kasher: "We zijn gek op hard werken"

Vlak voor het interview begint flasht een opvallend mooie vrouw voorbij. De nieuwe vriendin van Cursive frontman Tim Kasher. Nee, relatieproblemen zijn duidelijk geen bron van inspiratie meer. Ditmaal moet de American Dream het ontgelden. De koekjesbakkende middelbare vrouw Dorothy, die zich afvraagt waar toch in godsnaam haar deel van de taart is gebleven staat centraal op het nieuwe Cursive album Happy Hollow.

Hoe puntig en vermakelijk ook de teksten op het nieuwe Cursive album ook mogen zijn, in het echt is Kasher een man van weinig oneliners. Eerst eromheen draaiend met 'mooi romantisch idee, die American Dream' of 'krantenbezorgers die als directeuren met pensioen gaan'. Pas na aandringen perst Kasher er uit: "Proefondervindelijk merk ik tijdens het toeren, dat er meer frustratie is in niet-socialistische landen."
Elf jaar is de band uit het Amerikaanse Omaha nu bijelkaar. Door de hokjeskleurende journalist achtereenvolgens ingedeeld bij de 'dissonante emotionele punkrock', later bij 'dissonante rock met cello' en nu bij eh...'dissonante poppunk met blazers'. Net zoals Cursive op ieder album een nieuw tekstthema aansnijdt, is er geen rechte lijn te trekken in hun muzikale output door de jaren heen.

"We zien zelf als rode lijn dat we op het Saddle Creek label zitten", verduidelijkt Kasher. Saddle Creek is voornamelijk bekend door Bright Eyes, die vorig jaar twee volkomen verschillende albums tegelijk uitbracht: een singersongwriter album en een electronisch geval. Artistieke vrijheid staat dus hoog in het vaandel bij Saddle Creek.

In 2003 kreeg het vorige Cursive album The Ugly Organ uitstekende kritieken. Kasher: "We wilden graag underdogs blijven, succes is vreemd voor ons. We wisten domweg niet wat we er mee aan moesten." Tijd voor een time-out dus. Als geluk bij een ongeluk verliet cellospeelster Gretta Cohn de band: "We wilden toch al niet te boek staan als 'de celloband'."
Het werden de blazers dus. Best een onhandige combinatie voor een dissonante gitaarband. Met zijn soloproject The Good Life maakt Kasher meer relaxte composities. "Maar bij Cursive staat voorop dat we ons zo ver mogelijk moeten pushen. Ik hou van hard werken. Ik ben gek op de paradox in onze muziek. Het leuke is nu dat onze blazers arrangementen best traditioneel klinken."

Luister naar het interview met Tim Kasher van Cursive.