Birds At Home, het debuut van het Amsterdamse kwartet Alamo Race Track uit 2003 is een gedurfd album. Niet alleen schipperden de tracks tussen zweterig bluesy en stevige rock, maar ook nog eens tussen hard/zacht, lief/boos en mooi/lelijk. Ongrijpbaar, dat is een woord dat de muziek van Alamo Race Track misschien het beste vangt. Maar toen misschien nog een beetje te onsamenhangend. Dat is veranderd bij de opvolger Black Cat John Brown. Nog net zo ongrijpbaar als voorheen maar dit maal wel een perfect geheel en een mooie trip van drie kwartier zonder ongemakkelijke volume uitschieters. Black Cat John Brown is het Album van de Week.
Het bestaat echt: het tweede leven van een band. Hoeveel bands blijven jarenlang doorploeteren op de ingeslagen weg en onder dezelfde naam? Je moet ze de kost geven. Maar weinig acts gooien het oude materiaal overboord, veranderen hun naam en beginnen vervolgens gezellig met elkaar opnieuw. In Amsterdam had je tien jaar geleden de band Redivider: één schip, twee kapiteins en een poppy repertoire dat sterk aan The Eagles en Daryll Ann deed denken. De ene kapitein vinden we zelfs jaren later bij ‘de echte’ Daryll Ann achter de piano. De andere kapitein nam zijn drie maatjes mee en vormde Alamo Race Track, een band die grossiert in stronteigenwijsheid en gouden melodieën: Redivider maar nu met een ‘bite’.
Alamo Race Track is uniek. Wie na drie kwartier Black Cat John Brown afzet, heeft heel wat voorbij horen komen. Veel stijlverwijzingen, maar het is niet zo dat de cd een soortement van popquiz is. De stem van Ralph Mulder is de rustgevende rode draad die als een monotone -als in: goed!- streep door de nummers heen loopt. Ook het geluid van de twaalf tracks werkt rustgevend als een klokje aan een zwaaiend kettinkje. En werd de juiste toon in de studio niet gevonden, werd gewoon de hulp van wat vrienden ingeroepen. Asta Kat (zang) en Rick Elstgeest (marimba!) kent Mulder van het hobbyproject Ghost Trucker. En in Don’t Beat This Dog horen we de stem van Jelle Paulusma, voorheen Daryll Ann.
Black Cat John Brown -wat een titel!- begint met de titeltrack. Nog voordat het nummer daadwerkelijk begint, steken we beide duimen omhoog naar producer Frans Hagenaars. Het ondefinieerbare galmpje vooraf zet de toon perfect voor wat ons te wachten staat: lekker dromen in het warme bad dat de jaren zestig heet. Syd Barrett is dood, leve Alamo Race Track!
Stanley Versus Hannah heeft Beatles-koortjes en een soort neurotisch gevoel dat je wel bij The Strokes tegenkomt. Je kan ook nog zeggen: net zo mooi als de muziek van Kelley Stoltz. Don’t Beat This Dog lijkt heel even een tribute aan Alan Vega en Suicide. The Northers Territory zou van Beck kunnen zijn en On The Beach is ineens heel erg Radiohead … maar ook weer heel erg Beatles. Wat ik zeg: de muziek van Alamo Race Track is ongrijpbaar.
En dan gaan al die vergelijkingen ook nog eens ergens spaak: ART mist Goddank het gekunstelde van The Beatles en het mechanische van Suicide. En ook het getreur en gekweel van Thom Yorke kom je op Black Cat John Brown gelukkig niet tegen. Evenals het dwingende van The Strokes. En zo gaan ook vergelijkingen met The Killers, Interpol, The Velvet Underground en Link Wray allemaal heel erg wel … en heel erg niet op. Luister zelf maar!
De ongrijpbare schoonheid van Alamo Race Track kun je tijdelijk in de Luisterpaal op 3VOOR12 horen.
Het bestaat echt: het tweede leven van een band. Hoeveel bands blijven jarenlang doorploeteren op de ingeslagen weg en onder dezelfde naam? Je moet ze de kost geven. Maar weinig acts gooien het oude materiaal overboord, veranderen hun naam en beginnen vervolgens gezellig met elkaar opnieuw. In Amsterdam had je tien jaar geleden de band Redivider: één schip, twee kapiteins en een poppy repertoire dat sterk aan The Eagles en Daryll Ann deed denken. De ene kapitein vinden we zelfs jaren later bij ‘de echte’ Daryll Ann achter de piano. De andere kapitein nam zijn drie maatjes mee en vormde Alamo Race Track, een band die grossiert in stronteigenwijsheid en gouden melodieën: Redivider maar nu met een ‘bite’.
Alamo Race Track is uniek. Wie na drie kwartier Black Cat John Brown afzet, heeft heel wat voorbij horen komen. Veel stijlverwijzingen, maar het is niet zo dat de cd een soortement van popquiz is. De stem van Ralph Mulder is de rustgevende rode draad die als een monotone -als in: goed!- streep door de nummers heen loopt. Ook het geluid van de twaalf tracks werkt rustgevend als een klokje aan een zwaaiend kettinkje. En werd de juiste toon in de studio niet gevonden, werd gewoon de hulp van wat vrienden ingeroepen. Asta Kat (zang) en Rick Elstgeest (marimba!) kent Mulder van het hobbyproject Ghost Trucker. En in Don’t Beat This Dog horen we de stem van Jelle Paulusma, voorheen Daryll Ann.
Black Cat John Brown -wat een titel!- begint met de titeltrack. Nog voordat het nummer daadwerkelijk begint, steken we beide duimen omhoog naar producer Frans Hagenaars. Het ondefinieerbare galmpje vooraf zet de toon perfect voor wat ons te wachten staat: lekker dromen in het warme bad dat de jaren zestig heet. Syd Barrett is dood, leve Alamo Race Track!
Stanley Versus Hannah heeft Beatles-koortjes en een soort neurotisch gevoel dat je wel bij The Strokes tegenkomt. Je kan ook nog zeggen: net zo mooi als de muziek van Kelley Stoltz. Don’t Beat This Dog lijkt heel even een tribute aan Alan Vega en Suicide. The Northers Territory zou van Beck kunnen zijn en On The Beach is ineens heel erg Radiohead … maar ook weer heel erg Beatles. Wat ik zeg: de muziek van Alamo Race Track is ongrijpbaar.
En dan gaan al die vergelijkingen ook nog eens ergens spaak: ART mist Goddank het gekunstelde van The Beatles en het mechanische van Suicide. En ook het getreur en gekweel van Thom Yorke kom je op Black Cat John Brown gelukkig niet tegen. Evenals het dwingende van The Strokes. En zo gaan ook vergelijkingen met The Killers, Interpol, The Velvet Underground en Link Wray allemaal heel erg wel … en heel erg niet op. Luister zelf maar!
De ongrijpbare schoonheid van Alamo Race Track kun je tijdelijk in de Luisterpaal op 3VOOR12 horen.