Als het een sport zou zijn om zo snel mogelijk als band door te breken, zou het Schotse trio The Fratellis zeker tot de wereldtop behoren. Opgericht in 2005 en nog geen jaar later komt het debuutalbum Costello Music in Engeland op 2 binnen in de albumlijst, een neuslengte achter de nieuwe Justin Timberlake. En daarmee volgen de drie in de voetstappen van hun maatjes Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs en Arctic Monkeys: allemaal jonge broekies die met monumentale debuutalbums vol tijdloze popmuziek weer even de muziekindustrie wakker schudden. Want Costello Music is ook een popmonument en dus Album van de Week.
The Fratellis. De laatste lezing is dat bassist Barry écht Fratelli heet en dat zanger/gitarist Jon en drummer Mince hun achternamen hebben aangepast. Net als de Ramones dat ooit hebben gedaan. Fratellis is in ieder geval een foute Italiaanse vertaling van ‘de broertjes’. Het enige dat vaststaat is dat er met een paar briljante liedjes, een myspace-pagina en een duwtje in de rug van poptijdschrift NME een flinke buzz rond de Schotten ontstond.
Het moet geweldig zijn: de gave om samen met je vrienden in het oefenhok alleen maar briljante deuntjes uit je instrumenten te poepen. Als recensent zou je nog kunnen doen of het hier om ingewikkelde ‘rocket science’ gaat, maar dat is niet zo. Britten worden gewoon geboren met het zeldzame pop-gen. Echt. Want anders zouden albums van het niveau van The Fratellis vanuit alle windhoeken van de wereld komen. En dat gebeurt niet.
Henrietta, waarmee het album begint, verscheen voorjaar 2006 als voorproefje van Costello Music. Een prima staalkaart voor het album, zo blijkt nu. Want binnen de drie minuten die het nummer duurt, kunnen we dansen, springen, pogoën en meezingen. Moeiteloos en humorvol worden al die verschillende stukjes op vakkundige wijze aan elkaar gesmeed. The Fratellis zijn het Britse antwoord op The President of the USA.
Whistle For The Choir kan zo ingezet worden op het tranentrek moment van Britse films a la Notting Hill of Four Weddings and a Funeral. En mocht dat niet gebeuren, kan het voorlopig gewoon worden mee gelald in de pub. Chelsea Dagger kan even hard worden meegezongen maar dan op een ander moment van de avond als we de controle over de benen allang kwijt zijn en alleen nog maar kunnen meehossen. En meezingen natuurlijk: Nanana nanana nanana nana nana na.
Het lijkt ondoenlijk: met een gemiddelde leeftijd van vijfentwintig jaar muziek maken die heel clever put uit bijna vijftig jaar poptraditie en het dan ook nog eens op natuurlijke wijze in de studio op de recorder slingeren. Alsof The Beatles, Gary Glitter, Slade, Gary Numan, Arctic Monkeys, Queen, Bay City Rollers, The Kinks, Franz Ferdinand en zelfs songfestival winnaar Bucks Fizz door een gerenomeerde remixer met een meterslange platenkast onderhanden zijn genomen. The Fratellis doen het gewoon met bas, drums en gitaar. Het kan niet anders of het ophoesten van popparels is het gevolg van de culturele bagage waarmee de Brit wordt geboren.
In Vince The Loveable Stoner komen The Kinks en The Beatles ineens bij elkaar, bijeengehouden door een jazzy shuffle zoals Queen dat ook wel eens deed. Ook hier weer een briljant (bril-jant!) refrein. Rock a honey, rock a honey, wee hee. Hakken, tenen, hakken, tenen whoe hoe!
Everybody Knows You Cried Last Night is ook weer zo’n frisse track. Alsof The Beatles reli-pop spelen. Halverwege Costello Music mag het duidelijk zijn: The Fratellis zullen de komende tijd voor dit album iedere prijs in de wacht slepen waar Brit en Award ingebeiteld zijn. En komende zomer staan de drie op ieder knollenveld van Europa en zal iedere recensent een 10 onder zijn stukje over The Fratellis schrijven. Laat de zomer maar komen! Aan de muziek kan het niet liggen. Op plaat leggen de Schotten in ieder geval een foutloos parcours af.
Luister tijdelijk naar de Fratellis in de luisterpaal
The Fratellis. De laatste lezing is dat bassist Barry écht Fratelli heet en dat zanger/gitarist Jon en drummer Mince hun achternamen hebben aangepast. Net als de Ramones dat ooit hebben gedaan. Fratellis is in ieder geval een foute Italiaanse vertaling van ‘de broertjes’. Het enige dat vaststaat is dat er met een paar briljante liedjes, een myspace-pagina en een duwtje in de rug van poptijdschrift NME een flinke buzz rond de Schotten ontstond.
Het moet geweldig zijn: de gave om samen met je vrienden in het oefenhok alleen maar briljante deuntjes uit je instrumenten te poepen. Als recensent zou je nog kunnen doen of het hier om ingewikkelde ‘rocket science’ gaat, maar dat is niet zo. Britten worden gewoon geboren met het zeldzame pop-gen. Echt. Want anders zouden albums van het niveau van The Fratellis vanuit alle windhoeken van de wereld komen. En dat gebeurt niet.
Henrietta, waarmee het album begint, verscheen voorjaar 2006 als voorproefje van Costello Music. Een prima staalkaart voor het album, zo blijkt nu. Want binnen de drie minuten die het nummer duurt, kunnen we dansen, springen, pogoën en meezingen. Moeiteloos en humorvol worden al die verschillende stukjes op vakkundige wijze aan elkaar gesmeed. The Fratellis zijn het Britse antwoord op The President of the USA.
Whistle For The Choir kan zo ingezet worden op het tranentrek moment van Britse films a la Notting Hill of Four Weddings and a Funeral. En mocht dat niet gebeuren, kan het voorlopig gewoon worden mee gelald in de pub. Chelsea Dagger kan even hard worden meegezongen maar dan op een ander moment van de avond als we de controle over de benen allang kwijt zijn en alleen nog maar kunnen meehossen. En meezingen natuurlijk: Nanana nanana nanana nana nana na.
Het lijkt ondoenlijk: met een gemiddelde leeftijd van vijfentwintig jaar muziek maken die heel clever put uit bijna vijftig jaar poptraditie en het dan ook nog eens op natuurlijke wijze in de studio op de recorder slingeren. Alsof The Beatles, Gary Glitter, Slade, Gary Numan, Arctic Monkeys, Queen, Bay City Rollers, The Kinks, Franz Ferdinand en zelfs songfestival winnaar Bucks Fizz door een gerenomeerde remixer met een meterslange platenkast onderhanden zijn genomen. The Fratellis doen het gewoon met bas, drums en gitaar. Het kan niet anders of het ophoesten van popparels is het gevolg van de culturele bagage waarmee de Brit wordt geboren.
In Vince The Loveable Stoner komen The Kinks en The Beatles ineens bij elkaar, bijeengehouden door een jazzy shuffle zoals Queen dat ook wel eens deed. Ook hier weer een briljant (bril-jant!) refrein. Rock a honey, rock a honey, wee hee. Hakken, tenen, hakken, tenen whoe hoe!
Everybody Knows You Cried Last Night is ook weer zo’n frisse track. Alsof The Beatles reli-pop spelen. Halverwege Costello Music mag het duidelijk zijn: The Fratellis zullen de komende tijd voor dit album iedere prijs in de wacht slepen waar Brit en Award ingebeiteld zijn. En komende zomer staan de drie op ieder knollenveld van Europa en zal iedere recensent een 10 onder zijn stukje over The Fratellis schrijven. Laat de zomer maar komen! Aan de muziek kan het niet liggen. Op plaat leggen de Schotten in ieder geval een foutloos parcours af.
Luister tijdelijk naar de Fratellis in de luisterpaal