“And the winner is…Beck and The Information!” Want laten we wel wezen, mooier dan het hoesje dat om de nieuwe cd van Beck Hansen zit, zullen we ze wel niet meer zien dit jaar. De cd/dvd zit gewoon in een plastic doosje en op het papieren omslagje staan alleen lijntjes die je wel in boekhoudschriften tegenkomt. Een leeg papiertje dus, maar wel met een heel mooi stickervel dat er bij in gevouwen zit. De grap is dat je alle informatie (voelt U ‘em al?) zelf in het boekje plakt. Maar terwijl jij je eigen Beck-hoesje aan het customizen bent, valt er gelukkig ook muzikaal genoeg te beleven dat 3VOOR12 enthousiast scandeert: “And the Album van de Week is…Beck and The Information.”
Niemand maakt zo de pennen van muziekjournalisten los als Beck Hansen. Vooral de oudere vakgenoten zetten graag de tanden in het sujet Beck. Is hij de redding van de muziek? Is hij de jeugdige reïncarnatie van Captain Beefheart en Gram Parsons tegelijk? Bouwt hij juist de muziek op of breekt hij het juist af tot de kleinste bouwsteen. De hele stapel interviews en beschouwingen roept uiteindelijk meer vragen op dan dat er duidelijkheid wordt geschept. We kunnen het natuurlijk ook gewoon alleen met de muziek doen en die nemen voor wat het is.
Opvallend is dat op The Information de sampler, het apparaat waar Beck groot mee is geworden, het grootste deel van de tijd in de verpakking is gebleven. Ook de akoestische gitaar, het andere instrument waar hij soms een heel album mee vergroeid was, bleef geregeld in de koffer. Beck is vandaag de dag eigenlijk meer een ‘gewone’ band dan een eenmansproject. Zowel live als in de studio doet Beck een beroep op een vast groepje muzikanten die ook nog een eigen leven hebben: Jason Falkner, Smokey Hormel maar ook Nigel Godrich. Godrich produceerde eerder Beck albums en deed dat ook voor onder meer Radiohead en Pavement. En zo klinkt Beck in 2006 meer als een band dan voorheen. Opvallend is dat er geregeld een flinke laag experimentele elektronica onder de band is geplakt.
Is de sampler dan helemaal uit de gratie bij Beck? Dat niet, het is duidelijk dat hij schetsen nog altijd thuis maakt, maar vervolgens de band de sample laat naspelen. En dus is het niet gek dat je geregeld een AH-Erlebnis krijgt, wanneer de zeventien tracks van The Information voorbij komen. Help, waar komt dat geile basloopje vandaan op Cellphone’s Dead? Is het nou van eighties helden Tuxedo Moon? Of niet? En zo plakt ook Beck overal zijn eigen stickertje op: All songs written by Beck Hansen, af en toe met een zetje in de rug van Godrich.
Op Strange Apparition wil je bijna Sweet Home Alabama zingen. Beter goed gejat dan slecht gecomponeerd. En met de Beck stempel erop is ook dit nummer ineens weer millennium proof. 1000BPM is een knipoog naar de abstracte hiphop van jongens als Oh No, Jay Dee en Madlib. Maar nu niet meteen denken dat het diefstal is wat de klok slaat op The Information. Er blijft bij Beck altijd genoeg over dat echt, 100 procent Beck is. Niemand weet de groove beter te vinden dan Hanson. Dat laat hij bijvoorbeeld horen in Nausea. En natuurlijk kan die lijzige stem ook alleen maar van de man zelf zijn.
Iemand zei ooit tegen mij: “Die Beck claimt altijd met alles het eerste te zijn. Straks zegt ie nog dat hij ook hiphop heeft uitgevonden.” Daar zit wat in. Er is inmiddels een sample-Beck ,een Americana-Beck, een funk-Beck, een electro-Beck, een Braziliaanse-Beck, -inderdaad- een hiphop Beck en zo kun je er nog wel een paar verzinnen. Maar op The Information lijkt hij alles te laten voor wat het is en maakt gewoon een heel goed album dat eigenlijk alleen nog maar …eh… heel erg Beck is. En daar kunt er zelf je eigen stickertje opplakken.
The Information is tijdelijk in de luisterpaal te horen.
Vind je deze recensie onzin? Geef hieronder je reactie.