The Carpenters, The Beach Boys, Daryll Ann, The Allman Brothers, The Pointer Sisters, The Jackson 5 en The Osmonds hebben allemaal iets gemeen. Het bandgeluid is in sterke mate bepaald door goede familiebanden. Stemmen die op elkaar lijken zijn beter te combineren tot mooie harmonieën en wie op jonge leeftijd de wieg deelt met broers en zussen heeft later een fikse voorsprong in het oefenkot. Het Engelse kwartet The Magic Numbers bestaat uit broer en zus Stodart en broer en zus Gannon. Dubbel voordeel dus, en dat is af te horen aan het soulvolle en melodieuze Album van de Week: Those The Brokes.
Wie het debuutalbum -simpelweg The Magic Numbers- van de band kent, zal bij beluistering van Those The Brokes in eerste instantie denken dat de band de afgelopen twee jaar flink heeft stilgezeten. Opener This Is A Song klinkt als een logisch vervolg: poppy koortjes, staccato melodieuze baspartijen en een vriendelijk up-tempo geluid: een luchtige variant op The Strokes zeg maar. Ook op You Never Had It en de nieuwe single Take A Chance is er weinig nieuws onder de zon. Ja, hele goede popmuziek. Dat wel.
Ook op Carl’s Songs hoor je The Magic Numbers zoals we ze kennen. Dit keer met een Belle & Sebastian inslag. Maar er is een goede reden voor waarom de band op het nieuwe album met deze vier nummers begint. Had Those The Brokes begonnen met Boy of Undecided, dan hadden de fans van het eerste uur gillend teruggerend naar de platenwinkel met de zojuist aangeschafte cd -plus kassabon- in de hand. “What the fuck! Zijn The Magic Numbers een zwarte soulband begonnen? Zijn ze in Philadelphia gaan wonen? Waar zijn de vrolijk springende basjes, de snelle drums en waar zijn die meezingers?”
En dus is het een briljante zet van de vier om het album met een vertrouwd warm voetenbadje te beginnen, alvorens te laten horen waar het op Those The Brokes om gaat: The Magic Numbers zijn een meerstemmige soulband geworden. En wie de shock te boven is en het album nog eens opzet zal het beamen: The Magic Numbers zijn een fokking goede soulband. Het reverb gitaargeluid klink als een warm Fender Rhodes orgel en de vioolgeluiden roepen eerder de associatie op met het politiewerk van Shaft dan dat van een Londense Bobby. In Most Of The Time lukt het The Magic Numbers het best om een eigen draai te geven aan het soulvocabulair dat zij zich voor Those The Brokes meester hebben gemaakt. Mooie breakes, mooie accenten en vooral een heel goed sfeertje: The Temptations, maar dan met een blanke singer/songwriters twist. O ja, en met baarden, lange haren en een flinke scheut oestrogeen.
Je moet behoorlijk in een eigen wereldje leven om met een album als Those The Brokes voor de dag te komen. Eerder dit jaar toonden The Magic Numbers zich al een hecht gezelschap tijdens hun show op Lowlands. Om zo te spelen en te zingen moet het er wel met de paplepel ingegoten zijn. En nu hebben de vier zich wars van elke trend gestort op het soulgenre en dat op fraaie wijze samengevoegd met het ouderwetse Magic Numbers geluid. En dat levert muzikaal iets op dat net zo seventies is als de hoes maar tegelijkertijd tijdloos en niet van deze wereld is.
Het album is tijdelijk in de Luisterpaal te horen
Wie het debuutalbum -simpelweg The Magic Numbers- van de band kent, zal bij beluistering van Those The Brokes in eerste instantie denken dat de band de afgelopen twee jaar flink heeft stilgezeten. Opener This Is A Song klinkt als een logisch vervolg: poppy koortjes, staccato melodieuze baspartijen en een vriendelijk up-tempo geluid: een luchtige variant op The Strokes zeg maar. Ook op You Never Had It en de nieuwe single Take A Chance is er weinig nieuws onder de zon. Ja, hele goede popmuziek. Dat wel.
Ook op Carl’s Songs hoor je The Magic Numbers zoals we ze kennen. Dit keer met een Belle & Sebastian inslag. Maar er is een goede reden voor waarom de band op het nieuwe album met deze vier nummers begint. Had Those The Brokes begonnen met Boy of Undecided, dan hadden de fans van het eerste uur gillend teruggerend naar de platenwinkel met de zojuist aangeschafte cd -plus kassabon- in de hand. “What the fuck! Zijn The Magic Numbers een zwarte soulband begonnen? Zijn ze in Philadelphia gaan wonen? Waar zijn de vrolijk springende basjes, de snelle drums en waar zijn die meezingers?”
En dus is het een briljante zet van de vier om het album met een vertrouwd warm voetenbadje te beginnen, alvorens te laten horen waar het op Those The Brokes om gaat: The Magic Numbers zijn een meerstemmige soulband geworden. En wie de shock te boven is en het album nog eens opzet zal het beamen: The Magic Numbers zijn een fokking goede soulband. Het reverb gitaargeluid klink als een warm Fender Rhodes orgel en de vioolgeluiden roepen eerder de associatie op met het politiewerk van Shaft dan dat van een Londense Bobby. In Most Of The Time lukt het The Magic Numbers het best om een eigen draai te geven aan het soulvocabulair dat zij zich voor Those The Brokes meester hebben gemaakt. Mooie breakes, mooie accenten en vooral een heel goed sfeertje: The Temptations, maar dan met een blanke singer/songwriters twist. O ja, en met baarden, lange haren en een flinke scheut oestrogeen.
Je moet behoorlijk in een eigen wereldje leven om met een album als Those The Brokes voor de dag te komen. Eerder dit jaar toonden The Magic Numbers zich al een hecht gezelschap tijdens hun show op Lowlands. Om zo te spelen en te zingen moet het er wel met de paplepel ingegoten zijn. En nu hebben de vier zich wars van elke trend gestort op het soulgenre en dat op fraaie wijze samengevoegd met het ouderwetse Magic Numbers geluid. En dat levert muzikaal iets op dat net zo seventies is als de hoes maar tegelijkertijd tijdloos en niet van deze wereld is.
Het album is tijdelijk in de Luisterpaal te horen