Engeland kent veel bands die in het thuisland aanbeden worden, maar de landsgrenzen met moeite kunnen oversteken. The Charlatans, die met hun muziek in het kielzog van de ‘Madchester’ scene redelijk scoorden met hits als The Only One I Know, hebben in Nederland niet bepaald de arena’s gevuld. Op Britse festivals zijn ze helden. In het midden van de jaren ’90 werd het geluid van The Charlatans geperfectioneerd als onderdeel van het britpoptijdperk, totdat in 1996 door een met alcohol besprenkeld bruut verkeersongeluk een einde maakte aan het leven van Hammond organist Rob Collins. Met hun album Tellin’ Stories (1997) leken The Charlatans daarmee het hedonisme even naast zich neer te hebben gelegd. Het werd een album waarop Collins herdacht werd. Zanger Tim Burgess profileerde zich op Us And Us Only (1999) als ware Bob Dylan-epigoon en begon zich steeds meer te verdiepen in het singer-songwriter genre. In toetsenist Tony Rogers werd een vervanger gevonden voor Collins. Opvolger Wonderland (2001) was daarentegen weer een niemendalletje dat flirtte met disco en soul, waar Up The Lake uit 2004 juist weer teruggreep naar het rockgeluid. Daarnaast had Burgess zijn vocalen geleend aan The Chemical Brothers en bracht hij in 2003 het solo album I Believe uit. En dan is het 2006. De deal met Universal is over. Het Sanctuary label (gespecialiseerd in rock classics en metal, maar ook de laatste Morrissey) heeft zich ontfermd over het laatste album, Simpatico. Op dit album zwaait voor Burgess niet langer de Union Jack (de Britse vlag). Burgess woont immers in Los Angeles en loopt meer warm voor een feestje met Josh Homme (Queens of The Stone Age) of Twiggy Ramirez (ex-Marilyn Manson, Nine Inch Nails). “I paid my dues in England,” aldus een vrolijke Tim Burgess in het Amsterdamse American Hotel. “De liefde van mijn leven leidde me naar Los Angeles. Een stad voor muzikanten. In Manchester kan je rondhangen met Johnny Marr, maar in Hollywood hang je rond met Josh Homme.” Simpatico heeft volgens Burgess een harmonisch, eerlijk geluid: “We hebben het snel opgenomen. Niet overgepolijst.” Dat vertaalt zich naar een plaat vol reggae-invloeden. Heel veel reggae-invloeden. Want Burgess heeft veel naar het album Sandinista van The Clash geluisterd. De jeugdige energie is Burgess in elk geval nog niet kwijt, getuige de jongensachtige giechels en de suggestieve dranklucht om half twaalf in de ochtend. Hij heeft een druk schema, vliegt zichzelf een flinke jetlag. Hij toont een foto van zijn hondje op zijn mobiele telefoon: “Hij heet Dylan Keith.” Toch heeft hij een breekbaar moment als het om muziek en vergankelijkheid gaat: “Als je jong bent, zijn er allemaal mensen om je heen die geld aan je willen verdienen. Jij krijgt altijd als laatste betaald. Maar je moet doorgaan. Ik was opgelucht toen ik voor het eerst van The Libertines hoorde. Zij waren fans van The Velvet Underground en The Doors. The Libertines waren enorm populair bij de tieners. Wat zij doen, appelleert aan dezelfde energie als de onze. Dat stelt me gerust voor de voortgang van onze populariteit.” Luister naar het hele interview dat Thomas van Aalten had met Tim Burgess van The Charlatans.