Murray Lightburn.Zanger, schrijver, producer, heilig vuur en sleeptouw van de Canadese Dears is helemaal alleen in de Club, afgezien van zijn begeleider Jason en Liesbeth van V2-records Nederland. Maar alleen is hij. Zonder de band. Ik krijg de indruk dat Murray dat best lastig vindt. Ik kan me dat ook wel voorstellen als je normaliter gewend bent aan stevig duwend trommelwerk achter je, brombas naast je, extra gitaren en vocals die je opvangen, meenemen en op laten gaan in de veiligheid van het collectief. Zeker ook als er een nieuw album aan gaat komen in augustus en je nu geacht wordt daar helemaal alleen een paar songs van te laten horen. Songs die op het album zorgvuldig gearrangeerd en uitgeplozen zijn. Met een eigen sound en een volle warme opeenvolging van kleuren. Murray doet wat hij kan. Hij vecht zich dapper en vol overgave door zijn songs .Zijn kindjes zoals hij ze noemt. Hij struikelt en staat weer op om uiteindelijk fier overeind het laatste akkoord aan te slaan. Gang Of Losers heet het album dat in augustus het echte daglicht mag aanschouwen, maar de korte tot op het bot gestripte inkijk die we in de Club voorgeschoteld kregen was niet exemplarisch voor The Dears noch voor die aanstaande plaat. Wel voor Murray die zich een dapper mens toonde door zo veel weg te durven laten, waar er nog zo veel aan zit te komen. In augustus dus…. Dan Charlie Dee (Renee Vermeis). In 2004 won zij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer/songwriter. Dat resulteerde in een album dat dit jaar uitkwam met de titel : “Where do girls come from”. Tijd dus om haar eens in de Club te laten spelen. De muziek van Charlie Dee kenmerkt zich door bijzonder prettige referenties aan grote vrouwen van weleer. Joni Mitchell, Ricky Lee Jones en Carole King. Je kent ze wel, en zo niet, ga je schamen! Charlie Dee geeft een eigen draai aan het mooie-liedjes metier dat al meer dan drie decennia lang bestaat, ondanks dat het wisselt in populariteit. De tijd is er nu weer rijp voor blijkbaar. Renee’s stemgeluid wisselt tussen de drie hiervoor genoemde dames en is vooral erg mooi en intrigerend. Soms lijkt het even of ze van je verdwijnt om dan weer langzaam terug te kruipen en je in te palmen met diepzwoele warmte of je te vervoeren met een ijle hoogte die je niet vermoedde. This Is What Life Is is de afsluiter van de Club-set van Charlie Dee en is dik 6 minuten lang betoverend. Deze vrouw (en haar uitstekende band bestaande uit Martijn van Agt, Joeri Rook, Johan Hendrikse en Chris Grem) heeft het artistieke vermogen, de pure sensualiteit en de diepgang om een publiek te ontvoeren en vast te ketenen.Bij mij lukte dat moeiteloos. I rest my case…dus. Den Haag is weer een goeie lawaaiband rijker. Het zou wat kort door de bocht zijn deze band af te doen als alleen maar lawaaiband, want daarvoor is het repertoire van The Polar Exploration Ship te slim en te leuk. Seventies-rock die naar eigen zeggen gecombineerd wordt met nineties-invloeden van onder andere Sonic Youth. Die cross-over heb ik niet echt gehoord, maar de Allman Brothers invloeden en zwaar zwemende vleugen Uriah Heep waren er te kust en te keur. The Polar Exploration Ship brengt dit stevige oldschool rockwerk anno 2006 ook nog eens met zoveel plezier en overtuiging, dat het een genot is om naar te luisteren en te kijken. Ze hebben nog geen platenlabel maar zijn wel op zoek. Ik denk dat er ook best wel een label op zoek is naar deze band. Zouden ze elkaar vinden? Volgende week meer. Komen jullie dan allemaal weer?? Gr Eric (In verband met Hemelvaart komt audio en video pas maandag online)