In Engeland kan het allemaal veel sneller gaan voor een nieuwe band. In Nederland kun je een aantal jaar in buurthuizen optreden voor je een platencontract krijgt, maar in Groot-Brittannië wordt je, als je echt goed bent, veel vlugger opgemerkt. Dat komt vooral door het enthousiasme van de Britse muziekjournalisten. We bekeken de nieuwste recensies van acts die dit weekend op London Calling staan om te kijken wat onze Engelse collega’s denken van de nieuwste lichting jonge bandjes. Het meest nieuwsgierig zijn we natuurlijk naar de voor ons onbekende bands. ‘Een versie van The Coral waar je als een gek op kunt dansen,’ zo wordt Larrikin Love omschreven door de NME (New Musical Express). Het Schotse My Latest Novel nodigt je, volgens een recensent van de BBC, uit in ‘hun eigen, unieke, excentrieke wereld’ waarin de band ‘zwevende violen combineert met lichte melodieën’. Ook over Good Shoes enkel goed nieuws: een optreden waarbij de band het restant van hun diner (sinasappels en waterflesjes) in het publiek gooit, wordt beschreven als ‘een openbaring’ door het tijdschrift Artrocker, terwijl de NME spreekt van ‘een dansfeestje dat tot leven is gekomen’. ‘Breakneck songsmithery and superlative bass-twangery,’ zo omschrijft de website Playlouder een optreden van The Kooks. Zij hadden in Engeland al succes in de hitlijsten met het nummer You Don’t Love Me en er wordt dan ook lovend over hen geschreven. De NME heeft het bijvoorbeeld over ‘aanstekelijke, goed gedrilde Britpop’. Aan Tiny Dancers, de band die als laatste aan het programma van London Calling is toegevoegd, worden weinig verhalen gewijd. Maar in de twee reviews die we vinden worden ook zij overladen met superlatieven. Zowel de website Popmatters als de BBC vergelijken de band met de Beatles en Rolling Stones. Over Dirty Pretty Things, de band van ex-Libertine Carl Barât, worden de laatste tijd hele kolommen volgeschreven. Hun eerste single wordt gratis meegeleverd met de NME van deze week, maar hun optreden in The Cockpit in Leeds werd al eerder gerecenseerd in gloeiende bewoordingen. “De drie bandleden (allen met een sigaret in de mond) slaan zich door hun songs op een manier die The Libertines eruit laten zien als Zero 7,” schrijft Alex Miller. Na het optreden is ook Barât zelf erg enthousiast. “We wisten niet zeker of de muziek goed genoeg was om de mensen op elkaars hoofden te laten springen en op het podium te klimmen, maar nu blijkt dat zo te zijn.” “Probeer Bromheads Jacket eens uit, misschien past het bij je.” Een tekenende uitspraak uit het tijdschrift Artrocker. Als je over het flauwe grapje heenkijkt zie je dat mode en bands vaker samen gaan, althans volgens de Engelse muziekpers. The Noisettes worden geroemd om hun stijl en Long Blondes-zangeres Kate Jackson wordt in NME een ‘fashion-icon’ genoemd. Tegelijkertijd kunnen bands ook op complimenten rekenen als ze niet op ‘good looks’ terugvallen, zoals The Young Knives. “Ze rocken niet en klinken ook niet overdreven kunstzinnig, maar de liedjes zijn gewoon ouderwets goed en onaangetast door trends,” vindt Brad Barrett van Artrocker. Maar laten we wel zijn: het gaat er niet kritiekloos aan toe in het Verenigde Koninkrijk. Jeremy Allen van Playlouder vindt dat Dirty Pretty Things precies twee nummers heeft en die eindeloos herhaalt. Designermagazine schrijft over Humanzi dat de band ‘punksongs gebaseerd op de Vengaboys’ speelt. Maar de vaakst gehoorde beschuldiging is wel dat veel bands onorigineel zijn, wat bijvoorbeeld wordt gezegd over Sunshine Underground en The Noisettes. Meestal volgt hierop wel de toevoeging: “Maar wat ze doen, doen ze goed.” Of de Britten terecht zo enthousiast zijn over de eigen bands zal dit weekend wel blijken op London Calling. 3VOOR12 doet uitgebreid verslag tijdens het festival.