De eerste indruk die je krijgt bij de Mystery Jets is simpel: weer zo’n Brits bandje met gitaren dat zijn kop boven het maaiveld durft uit te steken. De vijfkoppige band heeft als gimmick dat de vader van de leadzanger meespeelt op gitaar. Verder is er sprake van de haast verplichte hype in Engeland, een vrij dik stapeltje EP’s en singles (zes in totaal) en een optreden op Noorderslag dat goed werd ontvangen. Saillant detail is dat de band geen concerten meer mag geven in hun woonplaats Eel Pie Island vanwege klachten over de herrie. Nu is er dan het album, Making Dens. En hier blijkt Mystery Jets toch anders dan het gros van de nieuwe bands. Alle ingrediënten van de formule “hypebandje” zitten erin (typische riffs, samenzang met “oh-oh’s” en “la-la’s”) maar op de een of andere manier zijn de tracks op dit album veel minder doelgericht dan je verwacht. De Jets gaan niet voor het goedkope effect, maar gaan veel subtieler te werk. Af en toe kiest de band midden in een nummer een richting die je als luisteraar totaal niet verwacht. Voorbeeld: het eerste nummer, You Can’t Fool Me Dennis, klinkt als een aaneenrijging van 3 verschillende refreinen, waarin af en toe één regel van een couplet klinkt. Het klinkt bij de eerste luisterbeurt alsof de Jets niet weten wat ze willen, maar de waarheid is dat ze niet altijd hetzelfde willen als de luisteraar. Mystery Jets spelen op Making Dens met de conventies, zijn niet bang voor stille momenten en nemen de tijd om hun punt te maken. De invloed van Henry Harrison, de eerder genoemde oudere heer in het gezelschap, wordt al snel duidelijk. In een interview noemt hij bands als Can, Damo Suzuki en Pink Floyd als inspiraties en die hoor je nu ook eens echt. De sound van de band komt ook dichtbij die van Roxy Music en Supertramp. De Jets willen meer zijn dan het volgende gitaarbandje in een lange rij en gaan dieper. Het grootste verschil met, pak ‘m beet, Kaiser Chiefs is dat Mystery Jets niet volgens een formule werken. Dat zorgt er wel voor dat de afzonderlijke tracks niet meteen blijven hangen. Grote uitzonderingen hierop zijn de nummers “Zoo Time” en “Alas Agnes”, die het vast goed doen op de dansvloeren (Zoo Time is al geremixt door Erol Alkan, dat zegt eigenlijk alles). Verder is dit een album waar je wat tijd voor moet nemen. De vraag is of de gemiddelde indierockfan daar nog wel zin in heeft anno 2006. Mystery Jets zijn “easy to like but hard to love”. Maar uiteindelijk arriveren de vlinders in de buik. Making Dens is muzikaal gezien zeker de moeite waard. Jammer is wel dat de teksten wat achterblijven op de muziek. De band wordt in de Britse pers beschuldigd van ‘duistere lyrics’ maar met onderwerpen als in Alas Agnes of The Boy Who Ran Away (respectievelijk een transseksueel waar de zanger op verliefd wordt en, inderdaad, een jongen die wegrent) wordt er weinig nieuws gevonden. Eigenlijk komt het hier op neer: de Arctic Monkeys / Kaiser Chiefs / Hard-Fi zijn de luidruchtige blokes in de pub, die je volledige aandacht opeisen. Ondertussen zitten Mystery Jets in een hoek op een kruk met een pint, te wachten op het juiste moment om toe te slaan. En dat is nu. De Disque Pop De La Semaine van Mystery Jets komt deze week op de Luisterpaal.