Wie wel eens op het Deense Roskilde festival is geweest, heeft een aardige indruk van de Deen. Er lopen er zo ongeveer 100.000 rond. De meeste zijn bezopen en vooral erg luidruchtig. Ze stuiven over het festivalterrein als ongeleide projectielen en de festivalcamping bouwen ze in enkele uren om tot iets dat je als mensonwaardig zou kunnen bestempelen. Zelfs de vrouwen laten zonder enige gêne in het openbaar de broek zakken. Ja ja, het blijven vikingen. Om je tussen al die rauwdouwers verstaanbaar te maken, zou je bijna gaan fluisteren. Singer/songwriter Alice Rose deed dat op het album Tales Of Sailing en scoort er een Disque Pop mee. Sinds 1998 brengt Rose haar muziek op diverse labels uit. Dat leverde haar tot nog toe voornamelijk goede contacten op met een handvol elektronica producers. Op Tales Of Sailing riep ze hun hulp in bij het maken van de tracks. Zelf nam ze ook een deel van het programmeren voor haar rekening. Daarnaast speelt ze harmonica en viool. En dan is daar natuurlijk nog het sterkste punt: haar stem. Want het is die stem die het album een eigen jazzy sfeer meegeeft. De dertien tracks die op Tales Of Sailing verschenen, blinken uit in soul, spanning en duisterheid. Alice Rose zou je een onbeholpen versie van Massive Attack kunnen noemen. Maar daar doe je de Deense zeker te kort mee. Door de enorme stijging van de populariteit van laptops en de groeiende opnamemogelijkheden daarop, ontstond de laatste jaren de singer/songwriter nieuwe stijl. De Belg Styrofoam maakt zo bijvoorbeeld zijn muziek. En in plaats van een ouderwetse houten gitaar, vind je Arne van Petegem, Styrofoam dus, met een laptop achter de microfoon. Cocorosie kun je ook onder deze stroming scharen evenals Hanne Hukkelberg. Een definitieve naam voor het genre is er nog niet. Je hoort wel eens aanduidingen als ‘electronic folk’ of ‘new folk’. En wat maakt het album van Alice Rose nu een parel binnen dit kersverse genre? Tales Of Sailing is verre van het experiment. Rose zoekt wel naar grenzen, maar houdt in het achterhoofd dat de glazenwasser uiteindelijk gewoon muziek in zijn kast wil hebben staan die je lekker kunt meefluiten als je op de ladder staat. De elektronica staat volledig in dienst van het sfeertje dat Rose bouwt. Krakende stoelen, als in de openingstrack A Tale Of Sailing, helpen ook. Schon War Es is een dromerige track waar Rose je vanaf de bodem van het Skagerak lijkt te lokken. Een tot op het bot uitgebeende drumcomputer zorgt voor het geraamte waar de rest van de vervormde geluidjes aan hangt. Dark Cloud is net zo creepy, maar leunt meer op de beat. Alice Rose groeide vast op in de tijd dat Portishead in de hitparade stond en triphop een eigen vakje in de cd-winkel kreeg. In Serenade To The Moon blinkt Rose uit door haar stemgebruik. De producers met wie zij op dit album samenwerkte, lijken zich stuk voor stuk van haar ‘best asset’ bewust. De tracks blijven mooi leeg, waardoor de stembanden van Rose alle ruimte krijgen. En zo is er voor elke track iets te zeggen: de ingehouden swing van Rare Bird, de onlogica van Happiness en de sexy drive van Absent Lover. Ik zie het al helemaal voor mij: North Sea Jazz 2020. afsluiter is natuurlijk Roisin Murphy met Herbert. We hebben die avond dan natuurlijk al naar Cocorosie, Antony & The Johnsons en Hanne Hukkelberg zitten kijken. Maar wedden dat ook Alice Rose met een laptopje onder haar arm in Ahoy’ rondloopt? Het album van Alice Rose is tijdelijk in de luisterpaal te beluisteren