Johan Vosmeijer zit weer de hele dag naar nieuwe platen te luisteren. De kersverse baas van Red Ink gaat terug naar de muzikale kern. Na jaren de grote namen te hebben gedaan voor Sony zit hij nu bij het Independent label van dezelfde maatschappij. Amper een maand oud is Red Ink Benelux. De eerste releases zitten er aan te komen en ook de eerste promotiecampagnes worden opgezet. Red Ink is een initiatief van Sony BMG. Aan de onderlaag van Sony wordt wel veel getekend en in het eigen land uitgebracht maar door de gigantische hoeveelheid blijven die bands internationaal vaak liggen. Om dat gat te vullen kijkt Red Inkt nog een keer naar welke band in welk land is getekend. Johan Vosmeijer krijgt tientallen cd’s per week.”Heel vaak wist ik niet dat die band ook bij ons zat.” Vosmeijer komt, zoals hij het zelf noemt, uit het pluche van de grote platenmaatschappij. Daar werkte hij met de grote namen. “Je maakt het verschil, met zo’n enorm budget kan je echt iets doen voor een artiest. Maar de vijfde Rickie Martin plaat kwam uit en ik vond het weer niet goed. Op dat moment hoorde ik dat ze bezig waren om Red Ink ook naar de Benelux te halen en toen heb ik heel hard geroepen dat ik dat wel zou willen doen.” Vosmeijer kraste in ’77 voor het eerst een bandnaam op zijn schooltas. De muzikale opvoeding kwam niet van de ouders, maar van oudere buurjongens. Vosmeijer: “Ik was dertien, zij waren achttien en twintig. Die jongens waren machtig interessant. Toen ik daar voor het eerst op de kamer kwam was ik helemaal onder de indruk. Eén van hen was de voorzitter van de Nederlandse Deep Purple en de Rainbow fanclub. Op zijn kamer hingen allemaal foto’s van Ritchie Blackmore. Dat was heel erg spannend. Toen hij vervolgens de plaat op zette was ik helemaal verkocht.” Door die buurjongens begon Vosmeijer recensies te schrijven. Logisch vervolg was de School voor Journalisitek. Maar Vosmeijer werd uitgeloot en wilde ook geen andere opleiding doen. Hij ging een jaartje werken en ontmoette een meisje. “We kregen verkering en zij ging de lerarenopleiding doen. Dus ging ik met haar mee. Een goede keuze want die liefde houdt nog steeds stand.” Naast zijn studie werkte Vosmeijer in een platenzaak in Nijmegen. “Daar kwam ik gelijkgestemde zielen tegen. Samen besloten we te gaan schrijven over hardere muziek om te laten zien dat daar ook kwaliteit in zit en dat er ook intelligent over kan worden geschreven.” Een leraar is Vosmeijer nooit geworden.”Ik was geen talent en ben een redelijk warrig iemand. Ik had het geluk dat ik in een platenzaak werkte en mijn eigen blaadje had. Een uitgeverij uit Hilversum zag daar wel iets in en muziekblad ‘WATT’ was geboren. “Dat was heerlijk, de dominee uithangen, lekker preken welke muziek jij goed vindt. De commerciële kant van het vak leerde Vosmeijer kennen als eindredacteur bij Veronica Magazine. “De cowboymentaliteit van WATT en het commerciële inzicht van Veronica heeft mij helemaal klaargestoomd voor mijn werk bij de platenmaatschappij.” Na een ruzie vertrekt Vosmeijer bij Veronica. Hij was al regelmatig gevraagd door platenmaatschappijen om te komen praten. “Ik dacht dat je als liefhebber het perspectief kwijt zou raken bij een paltenmaatschappij. Maar het bleek veel leuker dan ik had verwacht. Wat ik nu doe is de leukste baan die ik ooit heb gehad en ooit zal krijgen. Jij krijgt de verantwoordelijkheid voor het werk en de creativiteit van iemand anders.” Luister naar het hele interview van Leonieke Daalder met Johan Vosmeijer in Ziel & Zaligheid van 25 januari