Elektronica van eigen bodem is in het Nederlandse popcircuit nog altijd een ondergeschoven kindje. Labelnights van het Engelse Warp trekken steevast volle zalen, maar een avond met kwaliteits-elektronica van eigen bodem heeft het doorgaans moeilijker. Toch hebben de organisatoren van Advance Festival het aangedurfd een line-up samen te stellen met louter vuile tonen uit de Benelux. Op zaterdag 21 januari vond de eerste editie van het festival plaats in de twee kleine zalen van de Tilburgse 013. 3VOOR12 toog een weekendje zuidwaarts om verslag te doen. Het is een drukte van jewelste voor de deur. Maar schijn bedriegt: de dranghekken zijn bedoeld voor de grote zaal, waar een hardstylefeest gaande is. Maar niet getreurd, er staan al mensen in de kleine zaal, en het is nog voor tienen. De eerste laptop gesignaleerd bij Kohn. Het Macintosh-teken zal nog vaak weerkeren deze avond. Het staartje van zijn set klinkt aangenaam, en is een voorbode voor een avond van muzikale oorstrelingen. Jammer dat iedereen maar een half uur de tijd krijgt. Maar zo wil organisator Vincent Koreman overlappingen voorkomen. In de bovenzaal is Maersk aangetreden van het Nijmeegse Lomechanic-label. Hij leidt aan het Bob Dylan syndroom: mooie liedjes, maar een stem om cokes mee te kloppen. Zijn emotronica komt niet echt over op de indrinkende Batcave. Het inmiddels aardig volgestroomde festival wordt al vroeg getrakteerd op een headliner. Funckarma staat in de kleine zaal en begint aan een goed opgebouwde set. Het Advance credo "muziek voor het hoofd, zonder de dansvloer te vergeten" wordt door de gebroeders Funcken welwillend nageleefd. Halverwege de set neemt een dwingende breakbeat het over van de soundscapes en gaan de eerste voetjes van de vloer. Daarna bouwt het tweetal weer langzaam af. Funckarma heeft duidelijk lak aan de door Advance opgelegde norm van half uur live-act, half uur deejay. Terwijl in de bovenzaal de volgende act is begonnen, nemen Don en Roel ruim de tijd om hun mooie set weer af te bouwen. "Na een half uur zit ik er net lekker in!", legt Don Funcken later uit. In de bovenzaal treedt Tilburgs trots de Geluiderikken aan, in een bijzondere bezetting. Om te beginnen is het viertal gehalveerd, omdat twee van hen met vakantie zijn. En tot overmaat van ramp heeft één laptop het een uur van tevoren begeven. Nu moet het overgebleven duo het stellen met de overgebleven computer en een speelgoedmegafoon van de Bart Smit. Maar die weet zijn eigenaar met verve te bespelen. De Geluiderikken kunnen rekenen op een flinke schare supporters. Hun keiharde gabberbeats brengen je trommelvliezenin een staat van ontbinding, maar hun joligheid tovert een glimlach op je gezicht. Elektronica kan best grappig zijn, zo blijkt. En vrolijk! Dat bewijst Kettel namelijk in de benedenzaal. De sprookjesachtige muziek van deze jonge Groninger roept beelden op van elven en hobbits. Geef Frodo een Power Book en dit is de muziek die hij maakt. Hetzelfde kan gezegd worden voor Secede in de bovenzaal. Eén man op een laptop en eentje achter een batterij aan samplers en synthesizers scheppen samen een wonderschoon muzikaal landschap van dromerige soundscapes en lome breaks. De projecties van voorbijrazende bossen langs de spoorbaan zetten het geluid kracht bij. Het geheel resulteert in een sfeervolle audiovisuele reis door de natuur. Orgue Electronique van het Haagse Clonelabel maakt op Detroitse leest geschoeide elektro-techno. Zijn set is meeslepend en dansbaar, maar waarschijnlijk komt dat door de vierkwartsmaat waar zijn muziek op is gebouwd. Zijn samples klinken fris en klassiek. Alles klopt: de melodieën zijn in harmonie met elkaar, en de hihats komen daar waar je ze wilt horen. Meer iets voor een dance-avond, maar dat is het mooie aan Advance: alles van breakcore tot elektro krijgt hier de kans. Over breakcore gesproken... De EO maakte in de negentiger jaren een serie documentaires over de verderfelijke invloeden van de housemuziek. Met de gabbercultuur als schrikbeeld wilden zij het volk waarschuwen voor het gevaar dat zou schuilen in de snel op elkaar volgende repeptitieve beats. Busladingen vol evangelisten togen naar grote festivals en hallenfeesten om ten strijde te trekken tegen de in hun ogen satanistische scene van elektronische muziek. Maar breakcore is net even een stapje verder dan gabberhouse. Denk hardcore meets jungle meets tekno. Als het maar hard, krakend en snel klinkt. Een van de helden uit deze scene is Apzolut, en hij is de vleesgeworden antichrist. Gewapend met een death metal shirt, een afgeragde laptop en een vettige bos haar brengt hij zijn muziek headbangend ten gehore. Hoe vuil wilde je je tonen ook weer hebben? Juist ja. Laat het de EO niet horen, want voor je het weet heb je de Naar-House-bus voor je kraakpand staan. Advance kan gezien worden als een succes. Niet alleen qua bezoekersaantallen, maar ook muzikaal. De afwisseling van subgenres en de overdaad aan kwalitatieve elektronische acts maken het tot een enerverend festival, en het bewijs dat de Benelux genoeg talent huist voor een avondvullend programma is geleverd. Hobbelend van zaal tot zaal vliegt de tijd voorbij. Voor je het weet ben je een aantal muzikale helden rijker en een trommelvlies armer. Gelukkig heb je dan nog een trommelvlies over voor de volgende editie... De opnamen van Advance komen in de loop van de week online.