De Club avond begon goed met Dayna Kurtz, de Amerikaanse singer songwriter. De oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige zangeres verscheen al voor de derde keer in het programma van joe gastheer en bleek wederom zo betrouwbaar als een oude Toyota 323. Ze vertoont nooit kuren en speelt gewoon geweldig gitaar en zingt zo zuiver en hard als bergkristal. En niet alleen maar lieflijke deunen, en ook niet alleen de blues. Gisteravond laveerde ze tussen een prachtige ode aan New Orleans ('Nola') en een keihard atheïstisch statement, dat niet alleen mij uit het hart gegrepen bleek, maar ook het publiek, want 'It's the day of atonement, 2001' werd met een hard applaus beloond. Weergaloos. Je zou Dayna Kurtz hoogstens kunnen verwijten dat ze altijd zo goed presteert, dat haar perfectie begint te vervelen. Kan ze niet eens een keer een foutje maken? Kennelijk niet. Nee, laat dat maar aan joe gastheer over. Die liet zich in het interview een beetje te veel ringeloren door de aardige en goedlachse grande dame van het Amerikaanse luisterlied. En vergat daardoor helemaal te vragen naar haar reactie op de bespottelijke recensie van haar nieuwe cd Another Black Feather door Arie Jan Korteweg in De Volkskrant. Die zijn naam eer aan deed met een ultra-onbeschofte bespreking. (Ik parafraseer de meeste luie recensie ooit: "Van Dayna Kurtz moet je houden, of niet. Ik voor mij hou er niet van. Teveel pathos. 2 sterren." -je vraagt je af hoeveel zo'n man daar nou voor zou krijgen). Ik zet er even mijn (gratis!) korte recensie tegenover: Another Black Feather is een klein meesterwerk, waarop Kurtz fantastisch laveert tussen klef en klezmer, tussen lefgedrag en luisterlied, tussen blue en blues, en tussen chanson en wereldmuziek. Voor mensen met een smaak. Verder vergat joe gastheer ook nog melding te maken van het feit dat Dayna Kurtz aanstaande zondag te zien is in het onvolprezen televisie-programma Vrije Geluiden van de VPRO, en wel om 's ochtends om 11.15 uur op Net 3. Waarvan acte. En toen durfde ik weer wel vol aan te zetten in het interview met de toch wat schuchtere jongens van Silence is sexy, die voor het eerst op de roemruchte bank van da Club plaatsnamen. En was dat, achteraf gezien, nou wel helemaal eerlijk? Silence is sexy wonnen, nadat ze waren uitgenodigd door de organisatie om mee te doen (!) op hun sloffen de Grote prijs 2005, en werden daarmee meteen opgezadeld met wat men wel De Vloek van de GP is gaan noemen: naar verluidt wordt van de winaars nooit meer iets wordt vernomen. (Dat laatste is niet helemaal waar: ik noem een Green Lizard, een Drillem, een Raymzter, een Brainpower en een Redivider -een van die bandjes of acts die wonnen en waaruit later pas de echte vruchten begonnen te bloeien, in dit geval die van Alamo Race Track. En ook Junkie XL deed ooit mee. Dat je het weet.) Maar goed, voor al die successen zijn tientallen bands te noemen waarvan inderdaad nooit meer iets vernomen werd, en dus is het winnen van de GP hoe dan ook een last. Het is te hopen dat de eigenwijze nu-wavers van S=S die last wel kunnen dragen. Maar wie komt alles goed. Want met name gitarist Pim van de Werken is namelijk niet op zijn mondje gevallen, zo bleek in het interview. Met veel branie sloeg hij de door joe gastheer op hem afgevuurde quotes van een negatieve 3VOOR12-recensie van zich af. Zanger Hendrik Jan bleef onverstoorbaar zichzelf en zei eerlijk de recensie 'klote' te vinden. Op het podium liet gitarist Pim zich samen met Barry Spooren, de flamboyante en strakke bassist, van zijn energiekste kant zien. Vanaf de eerste tel was er een enorme inzet. En vanaf de eerste tel was ook de zang van HJ -waarop nogal wat kritiek was geweest- redelijk in orde. Toch valt er best wel het een en ander aan te merken op Silence is sexy. Maarrrrr......! Dat gaan we hier lekker niet doen. We laten de mannen met rust. Zij gaan een -hopelijk mooie- debuutplaat maken, en over een jaar -na een toertje door Nederland- gaan we wel weer eens zien hoe de vlag ervoor staat. Tot die tijd zeggen wij: HOUD MOED! Toen ging er een door Jaap Boots zelf opgewekt applaus voor één van de allergrootsten op. In het echte leven heeft de Grote E het gebouw al sinds 1977 verlaten (hoewel hij nog af en toe gespot wordt bij benzinestations in Nevada), maar gisteravond was Elvis Presley weer even in het gebouw. En wel in de gestalte van Dead Elvis & His One Man Grave. Of er voor Dead Elvis een grote toekomst is, betwijfelt joe gastheer eerlijk gezegd. Toegegeven; het is een leuke grap om je met een Elvis-pak, een Elvis-zombiemasker en een Elvis-accent een one-man-band te creëren. En je je dan al stampend op een bas- en snaredrum en rammend op een gitaar heen te werken door primitieve rockabilly- nummers met titels als Long Gone, Dead & Done. Maar hoe lang blijft die grap leuk? Op de radio was de formule na een minuut of tien meer dan uitgewerkt. Het publiek in de zaal vond de tussen de schuifdeur-act van de dode man uit "Disgraceland' langer boeiend, maar de conclusie van joe gastheer luidt: Meer iets voor een afterparty-act in het clubcircuit. En dan heel laat. Als je heel dronken bent. Volgende week weer drie top-acts in het gebouw : The Delays (akoestisch), Lalalover, en El Pino & The Volunteers. Tot daar.