2006 wordt het jaar van de Nederlandse techno, en Aardvarck levert daarvan het eerste bewijs. Terwijl in Detroit de laatste blaadjes van de bomen vallen, brengt hij in Amsterdam het genre van de Detroit techno weer tot bloei met zijn solo-album Cult Copy. De vuige voorsteden van Motor City worden verruild voor de grachtengordel en Lake Michigan maakt plaats voor het IJsselmeer. Geen smerige autofabrieken, maar schone trapgeveltjes begrenzen hier de horizon. Toch roept Cult Copy dezelfde visioenen op als platen van Carl Craig, Jeff Mills of Moodymann - beelden van groteske betonformaties, uitgeholde autowrakken en verpauperde ghetto's. Donker, urbaan en industrieel zijn de vijftien tracks op het album, dat zoveel meer is dan een luttele kopie van het oude... Aardvarck - geboren als Mike Kivits - is het schoolvoorbeeld van de artiest die zich pertinent weigert te schikken naar muzikale modegrillen. Zijn eigenwijze houding houdt hem dan ook jarenlang verscholen in de diepe krochten van de underground, ver van al wat riekt naar conformisme of commercie. Kivits begint midden jaren tachtig als hiphopdeejay in het zuiden des lands. Voorjaar 1988 wordt hij aangestoken met het housevirus en is betrokken bij de eerste warehouseparties onder de rivieren. In de vroege jaren negentig brengt hij zijn eerste twelve inch uit op het gerenommeerde Nederlandse technolabel Djax Records. Kivits verhuist naar Amsterdam, waar hij snel furore maakt in een bruisende scene van illegale feesten en afterparties. De naam Aardvarck prijkt voornamelijk op groezelige zwart-wit flyertjes en gekopieerde A6-posters. Later staat hij op de eerste feesten met breakbeat en drum 'n bass. Zijn ster is rijzende, maar blijft ver beneden de mainstream schitteren. Daar komt verandering in als hij met Steven de Peven onder de naam Rednose Distrikt releaset op het Amsterdamse Rush Hour label. Het album Iller Dan Je Ouders, een verzameling van eigenzinige breaks, wordt door de internationale media laaiend enthousiast ontvangen. Maar ook nu weet Kivits van geen inbinden. Tijdens optredens doet Rednose Distrikt precies wat zij wil en het publiek heeft het te slikken. Met een bizarre show in Club 3VOOR12 haalt het tweetal nog de toorn van Jaap Boots op de hals, die in zijn recensie niet alleen spreekt van een aanfluiting, maar zelfs het woord "optreden" tussen aanhalingstekens plaatst. Het ligt dus geheel in de geest van Kivits om iets tegendraads te maken. En een Detroit-techno-album lijkt alles behalve logisch na de funky en soulvolle breaks van Rednose - laat staan fashionable. Maar goede muziek is tijdloos en Detroit techno blijft een genre dat tot de verbeelding spreekt. Cult Copy klinkt als een stone-washed spijkerbroek: nieuw en vers, maar tegelijkertijd afgesleten en vaal. De beats plakken als ruwe aardolie en de hihats knarsen er als grof schuurpapier overheen. Geen contemporair softwareprogramma is in de vijftien tracks terug te horen, slechts vintage van het vunzigste soort. Alsof Kivits zich in de Kliko van Carl Craig heeft verschanst en uit zijn analoge afval een verbeterd recycleproduct heeft geschapen. De vanaf 2002 verschenen Cult Copy EP's vormen de ruggengraat van het album. Alledrie zijn van het meeslepende, epische soort, en komen het best tot hun recht in een gruizige loods bij ochtendgloren. Vooral 2 en 3 zijn de krakers van weleer. Maar nieuwe tracks als Aardbij en Theme Park doen zeker niet onder aan de titeltracks. Baslijnen lijken uit de mouw van Theo Parrish geschud, akkoorden klinken alsof ze zijn ingespeeld door Kenny Larkin. Maar genoeg vergeleken met andere giganten: Aardvarck is een grootheid op zich, die zijn helden niet zozeer imiteert, maar ze eigenlijk het nakijken geeft, met een album dat klassiek en vernieuwend tegelijk is. Cult Copy is in de luisterpaal terug te vinden...