De cover van het debuutalbum van Tiga vertoont een gelijkenis met de vormgeving van het album In Your Mind van Bryan Ferry. Ferry was als frontman van Roxy Music de grootmeester van de kruisbestuiving tussen erotiek en popmuziek. Een niet geheel onterechte keuze van Tiga om deze knipoog te maken; Sexor bevat net zulke opzwepende en sexy muziek als Roxy Music. We kunnen bij Tiga voorzichtig concluderen dat hij op zijn album Sexor postmoderne technieken toepast. Het meest in het oog springende kenmerk van postmodernisme is het in twijfel trekken van lang gekoesterde begrippen als waarheid en authenticiteit, met gebruik van eclectisme en ironie. Los van het feit dat de plaat ontzettend aanstekelijke tracks (waaronder een aantal covers) bevat, is Sexor een melting pot van knipogen en muzikale grapjes. Dat lijkt de laatste tijd kenmerkend voor producten van popartiesten die iets anders doen dan een geijkte rockplaat maken. Je kan al jaren muziekquizzen wijden aan hiphop- of danceplaten vanwege de vele sampletjes, 'geleende' zanglijntjes en andere verwijzingen. Daft Punks Robot Rock, Eric Prydz' Call On Me, bijna alles van P. Diddy en recent Madonna's Hung Up die leentjebuur speelde bij Abba; even een riedeltje oppoetsen en het is weer feest bij de Buma/Stemra. Het zal menigeen worst wezen wie of wat er nou achter de oorspronkelijke compositie zit. En terecht, mits goed heruitgevonden. Want ook daar heb je talent voor nodig. Zoals Tiga het zelf onlangs zei in een interview: "Wie kan het wat schelen dat Tainted Love van Soft Cell ook niet het origineel is?" Waar te beginnen met deze zomerse collage? Want dat Sexor een optimistische, vaselinevette langspeler is geworden, mogen we wel vaststellen. Maar het is een leuk zoekplaatje voor fanatici. De eerste track is een introductiespeech over Planet Sexor, vanwaar we doorvliegen naar (Far From) Home. Een mooie, zompige track die meebeukt met een hartslag van 120 beats per minuut. Steady en solide. Vanaf dat moment gaan vele belletjes rinkelen. De derde track You Gonna Want Me, als single veelvuldig gedraaid op 3VOOR12FM, bevat een refreintje dat geript is van de jaren 90 clubhit Infiltrate 202 van Altern8, maar bij de credits wordt soulkoningin Candi Staton genoemd, en even verderop wordt de copyright toegeschreven aan ene David B. Crawford. U mag het zeggen. Jake Shears van Scissor Sisters doet ook mee, en je krijgt wat je hebben wil; groovy, liefdevolle popmuziek. Who cares wie straks het meeste geld binnenhaalt, de argeloze luisteraar heeft een soundtrack voor een goed weekend. Even later horen we in Louder Than A Bomb een cover van Public Enemy. Een rappende Tiga blijft even wennen, een zingende ook trouwens, maar toch werkt het. Je pikt het van de Canadese wonderboy, omdat hij z'n cool bewaart. En daarbij, de muziek glijdt als zonnebrand. Dat geldt voor bijna alle tracks op de plaat, ook bij de song Pleasure From The Bass - deze werd als 12" al eerder uitgebracht - rechttoe rechtaan, met dank aan Jesper Dahlback achter de mixtafel. De korte track Who's That?, met daarin alleen de letters V, I, C, K, I, V, A, L en E opgenoemd, verwijst naar een nummer van Prince dat laatstgenoemde componeerde voor de eerste Batman film (De naam Vicki Vale staat voor het karakter gespeeld door Kim Basinger). En voila, bij de credits blijkt het 'Dedicated To Prince'. De track Down In It is in feite de eerste track die Nine Inch Nails-frontman Trent Reznor ooit schreef (en die werd op zijn beurt weer losjes geïnspireerd door Dig It van Skinny Puppy), de song Burning Down The House is oorspronkelijk van Talking Heads... En zo kunnen we nog even doorgaan. Heeft Tiga dan niets zelf bedacht?, zal de lezer van deze recensie zich nu afvragen. Jawel, hij heeft alles zelf bedacht. Juist door het herstructureren, opnieuw inkleuren en rangschikken is Tiga een artiest die dankbaar gebruik maakt van zijn collega's. Tiga plaatst het alleen in een nieuwe orde. Hij maakt een schilderij maar leent de portretten van Rembrandt en de kleuren van Appel, zoiets. Zeker in het 10e nummer op de plaat, Good As Gold komt zoiets goed uit de, eh, verf. Wie Exalt, Exalt van Azoto kent springt gelijk op bij de eerste tonen. Kundig gemixt door funky filterprins Philippe 'Zdar' Cerboneschi van Cassius. Zeven minuten hypnotiserende popmuziek. En dan zijn er ook nog talloze berichten op antwoordapparaten en andere hidden messages die op deze gekiemde discozaad Sexor langskomt, maar het 3VOOR12 advies luidt: maak er een studie van en beluister Sexor tot je alle codes hebt gekraakt. . En hoe postmodern kan een recensie zijn? De uitleg van het verschijnsel Postmodernisme in de 2e alinea is geript van Wikipedia.org. Waarvan akte. NB: 3VOOR12's eigen Einstein Job de Wit weet hoe het zit met You Gonna Want Me: "Da's heel simpel hoor: Altern8 samplede een stukje van Candi Statons I Know, geproduceerd en geschreven door Dave Crawford."