“Wat?! Komt Lalalover ook akoestisch!? Godverdomme. Dan wordt het wel een suffe bedoening zeg!” Aan de andere kant van de telefoon vloekt producer Niels Post een potje mee. Hij heeft me net het slechte nieuws gebracht. Ter elfder ure, uiteraard. Met twee fluweelzachte acts (Delays en Lalalover) die in afgeslankte vorm denken het Club-podium te bestijgen zitten we namelijk toch even in ons maag. Ook al omdat in het derde uur niet echt een ronkende rock-act staat geproduceerd. Dat is de Rotterdamse alt.country band El Pino and The Volunteers, die tot nog toe alleen nog maar een mooie, stemmige, rustige ep op hun naam hebben staan. Visioenen van leeglopende zalen, rotte tomaten en gebrul om “speuluh! speuluh!” schieten ons te binnen. Het is Post die zich als eerste herneemt. Hij stelt dat er nu niks meer aan te doen is en dat we wel vaker een van te voren wiebelige avond zagen omslaan in zijn tegendeel. Hij besluit met zijn immer sussende slogan: “Komt goed.” En het kwam goed. The Delays uit Southampton, in de gestalte van de uiterst iele maar sympathieke zanger Greg en dito bassist Colin geven een aardig interview weg, terwijl ze er die dag waarschijnlijk al 10 op hebben zitten. En dan weren ze zich met een oude Italiaanse akoestische gitaar en een akoestische bas ook muzikaal nog heel behoorlijk. Greg hangt vocaal niet alleen de falsetto-boy uit - The Delays worden tot vervelens toe omschreven als The La’s meet The Cocteau Twins-, maar laat bij tijd en wijle ook een soulvolle grom toe, die één en ander behoorlijk te verteren maakt. Het zou echter te ver gaan om van een duizelingwekkend hoogtepunt te spreken. Daarvoor zullen we moeten wachten op het moment dat ze een keer elektrisch in de Club aan treden –en als ze met hun nieuwe album “You See Colours” niet meteen Coldplay-achtig succes halen zit die kans er nog wel eens in. (Net zoals de kans dat ze het komende jaar totaal verpletterd zullen worden door de aandacht voor alle ruwe, hoekige en speedy bandjes die Engeland momenteel stormenderhand veroveren, overigens, maar dit terzijde). In Vlaanderen zijn heel wat recensenten plat gegaan voor de cd Heliotropic van ex-Das Pop-man Tom Kestens, die onder de naam Lalalover een funky, arrenbie-achtig werkstuk afleverde, geproduceerd door hiphop-man Krewcial. Mij kon de cd niet zo bekoren, maar een ex-Das Pop-man is altijd welkom. Dus we besloten Tom eens te laten zien wat hij kon, met slechts twee begeleiders, de Nederlandse Eugene (van U-Gene & O Jay, Kraak & Smaak etc.) en een Vlaamse zanger, die wij vanaf heden aanduiden als de Vlaamse Michael Jackson. Niet omdat hij er qua uiterlijk zo op leek maar omdat we zijn naam vergeten zijn. Enfin, deze 3 mannen deden met een akoestische gitaar en een elektrische piano en hun 3 stemmen de songs van Tom Kestens nog heel wat eer aan. Vooral opener Troubles & Fights mocht er wezen. Toch was het even wennen. Niet alleen voor het publiek maar ook voor joe gastheer die, toen hij de kirrende gilletjes van de Vlaamse Michael Jackson aanhoorde en –schouwde, inwendig moest grinniken bij de gedachte dat op ditzelfde podium ooit Jon Spencer en Danko Jones stonden te beuken. Maar de zachtaardigen wonnen gisteravond voor even van macho, want het publiek beloonde Het Lalalover Trio met een flink applaus. Dus zo waren we –ook omdat de interviews zeer plezant en goed waren verlopen- toch nog lekker op dreef met de show, die tenslotte naar een hoogtepunt werd getild door een lekker zooitje ongeregeld: El Pino and The Volunteers. Ze doen in Wilco-achtige country, dus Americana van de alt punt-stempel. En je zou zeggen: ‘doe om te beginnen die belachelijke naam weg’, tot je er achter komt dat dat eigenlijk niet goed kan omdat voorman David echt Pino van achteren heet en dat zijn bandgenoten inderdaad ogen als een zooitje vrijwilligers –wat ze misschien ook wel zijn. Dat alles laat onverlet dat El Pino and The Volunteers een prachtige punt aan de avond zogen. Met het hypnotiserende openingsnummer Moody Street gaven ze een goed visite-kaartje af. Lekker rammelend en licht rockend wist El Pino de aandacht van de gasten te houden, zelfs als ze naar zeer stemmige en natte-straten romantiek overschakelden, zoals in het fraaie nummer ‘Antwerp’. Vergelijkingen met Wilco en The Yearlings vergaten we terstond, want hier stond een band die weliswaar over stoffige platgetreden country-roads tufte, maar dat wel op een geheel eigen manier deed. Dat kwam dan vooral door het gitaarwerk van B. Bender en het banjo-, mandoline- en lapsteel-werk van ene Goslink, die eruit zag –en speelde!- alsof hij precies uit de juiste struik was gekropen voor deze muziek. Hulde hulde hulde. We kijken uit naar het debuut van El Pino and The Volunteers dat aan het eind van het jaar moet verschijnen. Zo kwam alles dus, zoals Post voorspeld had, goed. PS: En de naam van de Vlaamse Michael Jackson is bij de weg: Stef Caers!!!! PS2: Tot volgende week voor de laatste show van Joe Gastheer. Met Neko Case, Solo en...de JaBo Super Fanfare!!!