Het Utrechtse vijftal Gem kreeg twee jaar geleden veel positieve reacties op het debuutalbum Tell Me What's New en haar energieke live optredens die erop volgden. Wie normaal niet bijster warm wordt van de klassieke bas-twee-gitaren-drums-zanger-samenstelling met bijbehorende 'poprocksongs' viel moeilijk te overtuigen. Zo ook deze recensent. Op afstand sloeg ik gade wat zich afspeelde in de artikelen en recensies; met de nodige scepsis hoorde ik de woorden: 'De meest veelbelovende band uit Nederland...' En dan ook nog die tune voor Randstad; nee, het zag er somber uit voor Gem en mij. Tot in januari op het Noorderslag Festival bij mij het kwartje viel; mijn negatieve houding werd in een klap weggevaagd. Wat ik ooit knorrig en mokkend in postzegelformaat had aanschouwd (een live-optreden van Gem op internet), zag ik nu in het echt. Zanger Maurits Westerik heeft wat heel veel andere frontmannen van bands niet hebben: uitstraling en een eigen stemgeluid. Gepast enthousiasme is het woord. Maar goed, dat gaat over Gem in het algemeen en over hun optreden op Noorderslag - we bespreken hier de Disque Pop. Escapades, het tweede album van Gem, zal niet de geschiedenis ingaan vanwege haar muzikale vernieuwing of baanbrekend productiewerk. Daar is immers geen sprake van. Maar het kan wél de boeken in gaan als een van de leukste popplaten uit de Nederlandse geschiedenis. Of de heren de landsgrenzen met succes zullen oversteken valt nog te bezien, maar in Nederland hebben we wat mij betreft met Gem al een waardige opvolger van rockbands uit vervlogen tijden zoals The Fatal Flowers of Claw Boys Claw. The Subterranean Parade, de 'kerstsingle' die al eerder uitkwam als splitsingle met Spider Rico, blijft na één keer al in je hoofd hangen. Bij Fight On, wat mij betreft een van de kroonnummers, is het niet anders. Natuurlijk doet het nummer sterk denken aan reeds bestaande rocknummers (van The Cure's Boys Don't Cry tot A Day In The Life van The Beatles, en trouwens, de beginakkoorden van Turn It On zijn letterlijk van Love Is Like Oxygen van The Sweet), maar who gives a fuck. De beste songs zijn altijd die songs die je op het eerste gehoor meent te herkennen, maar niet helemaal kan plaatsen. De track Strangers in The Night draagt een ongekend zomers optimisme in zich. Het zou dienst kunnen doen als soundtrack van een hedendaagse Pretty In Pink of Sweet Sixteen. Talk Talk Talk is er net zo één, Someone ook. Hele goede Hollandse waar. Kroon op deze composities blijft de stem van Maurits Westerik. Als je het smerig wil zeggen, heb je het over 'een dijk van een stem'. Geen dun indie-keeltje, wat je misschien wel zou verwachten van zo'n niet al te grof gebouwde zanger. Gemene deler van dit album blijft het positivisme, zonder dat het onnodig irritante bubblegumpop wordt. En dat is te danken aan de teksten en misschien ook wel de titel van de plaat: Escapades. Is het een knipoog naar het woord 'escape'? Want met Escapades op de stereo is het de ideale omlijsting als je de auto van je pa jat met je liefje en met heel veel stoute plannen op de achterbank het ruime wegdek verkiest boven de smalle paden van de polder. Met titels als Go! (tevens de eerste single), Fight On, Move On, Turn It On, en Let It Out Get It Out moet dat geen probleem zijn. Kortom, een plaat waarbij elke liefhebber van popmuziek zijn hoed voor af dient te nemen. Met de wortels in de meest solide grond die je kan wensen. Met bouwstoffen die The Clash, The Smiths, The Stooges, T-Rex en Bob Dylan zorgvuldig in de vruchtbare aarde van Gem stopten. Enige smet op Escapades blijft natuurlijk Good To Know You, die track die bij de Randstad reclame hoorde - eentje die ze niet zelf schreven. Het beeld van die commercial blijft op je netvlies gebrand. Maar dat is misschien te wijten aan mijn belegen opvatting dat muziek nooit commercieel geëxploiteerd dient te worden. Maar ach, als het de reden is dat veel mensen dit album zullen kopen, dan heeft het zo moeten zijn. Nu tijdelijk te beluisteren in de luisterpaal.