Zelden was er afgelopen jaar zo veel fuzz over een nieuw bandje. Maar The Raconteurs zijn dan niet zomaar een nieuw bandje. In de gelederen zitten niemand minder dan Jack White van bluespopgiganten The White Stripes en de alom gewaardeerde powerrock songer-songwriter Brendan Benson.
Het was geen geheim dat de heren Benson en White regelmatig bij elkaar op de koffie komen. Benson sprak daar regelmatig over in interviews. Maar opeens was er de chemie in een briljant liedje. Dat was Steady As She Goes, niet voor niets verkozen door de bezoekers van deze site tot Song van het Jaar. Een liedje met de scherpe randjes van The White Stripes en de Radiovriendelijke herkenbaarbaarheid waar Brendon Benson patent op heeft.
Het verhaal wil dat dit ene liedje White en Benson het idee gaf er een drummer en een bassist bij te zoeken om als echte band verder te gaan. Ziedaar hun debuutalbum Broken Boy Soldiers. Voor White een goede gelegenheid om de kermis rond The White Stripes voor even op een zijspoor te zetten. Ook nu weer zal hij in alle toonaarden ontkennen dat The White Stripes er mee ophouden. Anders geformuleerd door White: "We zetten The Raconteurs gewoon ook in ons schema."
In dat schema had het management tien minuten ingebouwd voor een interview met 3VOOR12. Waarschijnlijk om nog eens te benadrukken dat het niet om de twee bekendste bandleden, maar om de hele band gaat, stond het management er op dat bassist Jack Lawrence en drummer Patrick Keeler, in het dagelijks leven onderdeel van The Greenhorns, er ook bij bleven. Samen een stel vrienden. Relaxed. En in voor een spelletje.
Wat zijn de verhalen achter de letters R-A-C-O-N-T-E-U-R-S, wanneer je voor elke beginletter een Engels woord neemt? Zoals bijvoorbeeld voor de A - Afraid - bang dat het idee om powerpop en bluespop te verwerken niet zou werken? "Nee, de samenwerking was met de 'O' van organisch", zo luidt het antwoord.
En wat vindt Meg White, drumster van The White Stripes, nu eigenlijk van hun nieuwe project? Volgens Jack White is ze een grote fan. "Ze laat de muziek aan iedereen horen. Ze promoot het meer dan ik", grapt hij. Benson op zijn beurt blijft met een stalen gezicht volhouden dat ELO, de symfopopband Electric Light Orchestra van Jeff Lynne uit eind jaren zeventig, nog steeds verrukkelijk klinkt.
Maar het gaat natuurlijk allemaal om die R van 'retro'. Al vaak is er op gewezen dat de riffs van The Raconteurs wel wat weg hebben van die van Led Zeppelin. Gelukkig klimt White dan even op zijn praatstoel. Nee, ze grijpen niet terug op het verleden uit een hang naar het verleden. Het klinkt gewoon beter op oude apparatuur, meent White.
White: "Ik vind Crazy van Gnarls Barkley ook een geweldig nummer, maar niemand oppert toch dat het net zo klinkt als (soulzanger) Al Green? Klinkt het laatste album van (rapper) Jay-Z ouderwets, omdat hij gebruik maakt van drummachines en er net zo als in 1985 iemand op rapt? Waarom worden alleen rock'n'roll bands beschuldigd van retro?".
Luister naar het interview van Menno Visser met allevier Raconteurs.
Het was geen geheim dat de heren Benson en White regelmatig bij elkaar op de koffie komen. Benson sprak daar regelmatig over in interviews. Maar opeens was er de chemie in een briljant liedje. Dat was Steady As She Goes, niet voor niets verkozen door de bezoekers van deze site tot Song van het Jaar. Een liedje met de scherpe randjes van The White Stripes en de Radiovriendelijke herkenbaarbaarheid waar Brendon Benson patent op heeft.
Het verhaal wil dat dit ene liedje White en Benson het idee gaf er een drummer en een bassist bij te zoeken om als echte band verder te gaan. Ziedaar hun debuutalbum Broken Boy Soldiers. Voor White een goede gelegenheid om de kermis rond The White Stripes voor even op een zijspoor te zetten. Ook nu weer zal hij in alle toonaarden ontkennen dat The White Stripes er mee ophouden. Anders geformuleerd door White: "We zetten The Raconteurs gewoon ook in ons schema."
In dat schema had het management tien minuten ingebouwd voor een interview met 3VOOR12. Waarschijnlijk om nog eens te benadrukken dat het niet om de twee bekendste bandleden, maar om de hele band gaat, stond het management er op dat bassist Jack Lawrence en drummer Patrick Keeler, in het dagelijks leven onderdeel van The Greenhorns, er ook bij bleven. Samen een stel vrienden. Relaxed. En in voor een spelletje.
Wat zijn de verhalen achter de letters R-A-C-O-N-T-E-U-R-S, wanneer je voor elke beginletter een Engels woord neemt? Zoals bijvoorbeeld voor de A - Afraid - bang dat het idee om powerpop en bluespop te verwerken niet zou werken? "Nee, de samenwerking was met de 'O' van organisch", zo luidt het antwoord.
En wat vindt Meg White, drumster van The White Stripes, nu eigenlijk van hun nieuwe project? Volgens Jack White is ze een grote fan. "Ze laat de muziek aan iedereen horen. Ze promoot het meer dan ik", grapt hij. Benson op zijn beurt blijft met een stalen gezicht volhouden dat ELO, de symfopopband Electric Light Orchestra van Jeff Lynne uit eind jaren zeventig, nog steeds verrukkelijk klinkt.
Maar het gaat natuurlijk allemaal om die R van 'retro'. Al vaak is er op gewezen dat de riffs van The Raconteurs wel wat weg hebben van die van Led Zeppelin. Gelukkig klimt White dan even op zijn praatstoel. Nee, ze grijpen niet terug op het verleden uit een hang naar het verleden. Het klinkt gewoon beter op oude apparatuur, meent White.
White: "Ik vind Crazy van Gnarls Barkley ook een geweldig nummer, maar niemand oppert toch dat het net zo klinkt als (soulzanger) Al Green? Klinkt het laatste album van (rapper) Jay-Z ouderwets, omdat hij gebruik maakt van drummachines en er net zo als in 1985 iemand op rapt? Waarom worden alleen rock'n'roll bands beschuldigd van retro?".
Luister naar het interview van Menno Visser met allevier Raconteurs.