De film Wild Romance over de beginjaren van Herman Brood heeft te kampen met tegenvallende cijfers. De film leverde nu slechts anderhalve ton op, wat volgens de krant BN/De Stem duidt op een bezoekersaantal van 20.000. De krant vergelijkt het aantal met Kruistocht in Spijkerbroek die later in première ging. Daar kwamen 80.000 mensen op af. (Bron: BN/De Stem)
Manager Koos van Dijk, die in de film wordt neergezet door acteur Marcel Hensema: “De nederlandse pers vindt het een leuk woord, flop. Ik vind het gewoon jammer. Van al die mensen die naar de film zijn gegaan heb ik geen kwaad woord gehoord, geen briefje of telefoontje met: 'Wat een rotfilm'. Door veel jonge journalisten, zoals van Metro en Spits, is de film goed besproken. Ik las alleen meer zware kritiek in zogenaamde kwaliteitskranten, die vonden dat Herman Brood als cliché rock ‘n’ roll is neergezet. Die mensen hebben de film niet begrepen! Want zo wás het: twee boerenlullen, Herman en ik, die de wereld wilden veroveren. Jammer dat die negatieve recensies de bezoekers hebben beïnvloed. De generatie die Brood als rock ‘n’ roller heeft leren kennen, gaat nu veel minder naar de bioscoop. Als ze dan een negatieve recensie zien, tja. Dan kom je niet uit je stoel. Maar de kenners hebben me verteld dat het een DVD-hit kan worden.”
Het commentaar dat de film misschien niet goed genoeg zou zijn, veegt Van Dijk dus van tafel. “Het is regisseur Jean van der Velde gelukt om een integer portret van Hermans beginjaren neer te zetten. Ja, iedereen heeft hem nu nog in gedachten als kunstenaar, als knuffeljunk die met Majoor Bosshardt op de foto ging. Maar dat was pas op het laatst. De mensen van 35 tot 50 jaar oud hebben daarom commentaar op de film, maar de jongste generatie pakt het anders op. Die stappen er iets meer onbevangen in. Trouwens, ook de directe naasten van Brood zijn er tevreden mee.”
Een geheide kerstkraker voor 2007 op DVD dus, maar de bioscopen halen de film massaal uit roulatie. Van de 55 theaters vertonen er nu na een paar weken al 38 minder Wild Romance.
Als die jongere generatie zo enthousiast zou zijn, waarom is het dan niet een culthit onder die generatie? En is er überhaupt iets gedaan om die groep te bereiken? “We hebben Armin van Buuren een remix laten doen van Saturday Night. Ik weet zeker dat Herman dat mooi had gevonden. Hij was altijd al bezig met vernieuwende dingen. Op een gegeven moment kwam hij begin jaren negentig met een zooi keyboards en drumcomputers aan zetten. Hij wilde met house en rap aan de slag. Zo’n Van Buuren-mix zou hij te gek hebben gevonden. Maar ja, eigenlijk komt die plaat nu weer net te laat in de hitparade…”
Het is duidelijk, in Van Dijks ogen ligt het niet aan de kwaliteit (of het gebrek er aan) van de film. De kritiek van biograaf en vriend Bart Chabot in diverse media dat de film te eenzijdig zou zijn, vindt Van Dijk dan ook niet terecht. “In die begintijd, waar de film over gaat, heb ik Bart nog nooit gezien in de buurt van Herman. Misschien een keer, dat hij een kop koffie heeft gedronken in de keuken. Ik weet trouwens zeker dat als hij er toen wél bij geweest was dat hij er dan een boek over had geschreven, want hij probeert natuurlijk ook aan zijn eigen kassa te denken.” (Overigens had Chabot volgens zijn management geen zin om te reageren).
Van Dijk relativeert de tegenvallende cijfers. “Toen de film Cha Cha uitkwam zei iedereen dat er geen touw aan vast te knopen viel, die liep ook helemaal niet zo goed. En nu draait-ie nog in filmhuizen, het is een echt tijdsdocument. Wild Romance is vooral een muziekfilm van twee jongens die een droom wilde naleven. Dat zal je je realiseren als de film op DVD uitkomt. Dan leeft Brood voort.”
Manager Koos van Dijk, die in de film wordt neergezet door acteur Marcel Hensema: “De nederlandse pers vindt het een leuk woord, flop. Ik vind het gewoon jammer. Van al die mensen die naar de film zijn gegaan heb ik geen kwaad woord gehoord, geen briefje of telefoontje met: 'Wat een rotfilm'. Door veel jonge journalisten, zoals van Metro en Spits, is de film goed besproken. Ik las alleen meer zware kritiek in zogenaamde kwaliteitskranten, die vonden dat Herman Brood als cliché rock ‘n’ roll is neergezet. Die mensen hebben de film niet begrepen! Want zo wás het: twee boerenlullen, Herman en ik, die de wereld wilden veroveren. Jammer dat die negatieve recensies de bezoekers hebben beïnvloed. De generatie die Brood als rock ‘n’ roller heeft leren kennen, gaat nu veel minder naar de bioscoop. Als ze dan een negatieve recensie zien, tja. Dan kom je niet uit je stoel. Maar de kenners hebben me verteld dat het een DVD-hit kan worden.”
Het commentaar dat de film misschien niet goed genoeg zou zijn, veegt Van Dijk dus van tafel. “Het is regisseur Jean van der Velde gelukt om een integer portret van Hermans beginjaren neer te zetten. Ja, iedereen heeft hem nu nog in gedachten als kunstenaar, als knuffeljunk die met Majoor Bosshardt op de foto ging. Maar dat was pas op het laatst. De mensen van 35 tot 50 jaar oud hebben daarom commentaar op de film, maar de jongste generatie pakt het anders op. Die stappen er iets meer onbevangen in. Trouwens, ook de directe naasten van Brood zijn er tevreden mee.”
Een geheide kerstkraker voor 2007 op DVD dus, maar de bioscopen halen de film massaal uit roulatie. Van de 55 theaters vertonen er nu na een paar weken al 38 minder Wild Romance.
Als die jongere generatie zo enthousiast zou zijn, waarom is het dan niet een culthit onder die generatie? En is er überhaupt iets gedaan om die groep te bereiken? “We hebben Armin van Buuren een remix laten doen van Saturday Night. Ik weet zeker dat Herman dat mooi had gevonden. Hij was altijd al bezig met vernieuwende dingen. Op een gegeven moment kwam hij begin jaren negentig met een zooi keyboards en drumcomputers aan zetten. Hij wilde met house en rap aan de slag. Zo’n Van Buuren-mix zou hij te gek hebben gevonden. Maar ja, eigenlijk komt die plaat nu weer net te laat in de hitparade…”
Het is duidelijk, in Van Dijks ogen ligt het niet aan de kwaliteit (of het gebrek er aan) van de film. De kritiek van biograaf en vriend Bart Chabot in diverse media dat de film te eenzijdig zou zijn, vindt Van Dijk dan ook niet terecht. “In die begintijd, waar de film over gaat, heb ik Bart nog nooit gezien in de buurt van Herman. Misschien een keer, dat hij een kop koffie heeft gedronken in de keuken. Ik weet trouwens zeker dat als hij er toen wél bij geweest was dat hij er dan een boek over had geschreven, want hij probeert natuurlijk ook aan zijn eigen kassa te denken.” (Overigens had Chabot volgens zijn management geen zin om te reageren).
Van Dijk relativeert de tegenvallende cijfers. “Toen de film Cha Cha uitkwam zei iedereen dat er geen touw aan vast te knopen viel, die liep ook helemaal niet zo goed. En nu draait-ie nog in filmhuizen, het is een echt tijdsdocument. Wild Romance is vooral een muziekfilm van twee jongens die een droom wilde naleven. Dat zal je je realiseren als de film op DVD uitkomt. Dan leeft Brood voort.”