Zenuwachtig is David Kleijwegt niet, als hij samen met 3VOOR12 voor de laatste keer zijn documentaire The Eternal Chilcren doorkijkt. “Dat komt pas als hij hierna 'op slot gaat', dan is er niets meer aan te doen.” Vier weken lang vloog Kleijwegt door Europa en Amerika en portretteerde daar wat in de volksmond wordt aangeduid als de ‘freakfolk movement’, waarvan CocoRosie, Antony and the Johnsons en Devendra Banhart het boegbeeld zijn. Het resultaat is te zien in het Uur van de Wolf op 17 december.
Vrijheid, magie en hoop zijn enkele woorden die hoog in het vaandel staan van de geportretteerde artiesten. “Het zijn stuk voor stuk figuren die iets groter willen doen dan het gewone,” zo legt Kleijwegt uit. Ergens in de film zegt geluidskunstenaar William Basinski, een oude vriend van Antony en zelf al langer bezig met tapeloops en ‘broken sounds’, over CocoRosie: “Als je zelf in je creatie leeft, is je leven een kunstwerk.”
In het openingsshot van The Eternal Children rijden de CocoRosiezusjes Sierra en Bianca Casady op kleine crossfietsjes door hun buurt. Sierra klaagt dat er ’s nachts een stuk van haar haar is afgeknipt: “Een fee heeft het gedaan.” Kleijwegt heeft zo lang met de zussen opgetrokken dat hij die opmerking op waarde kan inschatten: “Op dat moment gelooft zij écht dat een fee haar kapsel heeft verknipt.” Alle mensen die in The Eternal Children voorbij komen, kenmerkt Kleijwegt als ‘onzekere mensen die nergens op vastgepind willen worden’. “Het is de jongste generatie vrijgevochten mensen. Wat ze niet interesseert, bestaat ook niet voor ze.”
Ook Vashti Bunyan, een 61-jarige Britse singer/songwriter speelt een grote rol in de film. Zij wordt helemaal omarmd door de scene en we zien dat Devendra Banhart eerst zijn demo’s naar haar stuurt, alsof hij op zoek is naar goedkeuring. “Haar verhaal is ongelofelijk,” vertelt Kleijwegt. “Begin jaren zeventig vertrok zij met haar vriend en inboedel in een huifkar naar de andere kant van Engeland. Ze had daarvoor een album uitgebracht waarvan er honderd waren verkocht. Sinds twaalf jaar is ze terug en leidt ze een gewoon leven. Ze had vijfendertig jaar geen muziek meer gemaakt. Toen ze googlede op haar eigen naam, kwam ze erachter dat er een hele mythe rond haar was ontstaan en dat mensen zich afvroegen waar ze was. Inmiddels heeft ze een nieuw album gemaakt.”
Het idee om deze documentaire te maken ontstond een paar jaar terug. Kleijwegt zag een zingende Antony lopen in de openingscene van de film Wild Side en besloot een item voor zijn toenmalige programma R.A.M te maken. Vervolgens stond Antony met band op Motel Mozaique en toen de programmamaker het aanbod kreeg om een film te maken voor het Uur van de Wolf, viel de keus al snel op deze vrijzinnige club; niet bepaald een groep mensen waar je eenvoudig tot doordringt. Kleijwegt: “Ik sprak hun tourmanager in Luik en bestookte Bianca al een tijd met mailtjes. Uiteindelijk vroeg ik of ik een film mocht maken. Zij zeiden meteen ‘prima’. Toen ik vertelde daar zeker tien dagen voor nodig te hebben, was dat geen probleem.” CocoRosie speelt in de documentaire veel nieuwe muziek en levert ook kunstzinnige filmpjes uit het eigen archief. Daarin zie je ze korte sketches opvoeren met Devendra Banhart.
Antony was een stuk minder eenvoudig in de omgang. Kleijwegt: “Hij liet mij eerst tien uur wachten. Vervolgens speelde hij heel intiem voor allemaal vrienden, maar het gesprek verliep heel stroef. Uiteindelijk mochten we nog eens terugkomen en dat leverde een goed interview en veel exclusieve muziek op.” Ook het filmen van Devendra Banhart was lastig. De eerste vier dagen waren een ramp. Hij zat vol ongein,” zegt Kleijwegt. “Eerst hebben we de muziek opgenomen. Pas later heb ik de interviews gedraaid.”
Wie verwacht het levensverhaal van de verschillende artiesten te zien, komt bedrogen uit. “Ik heb dat er allemaal uitgelaten,” zegt Kleijwegt. “Het gaat meer over de manier waarop zij denken.” Daardoor werd The Eternal Children ook een zoektocht van Kleijwegt zelf.
Uitzending The Eternal Childeren: zondag 17 december, ca. 19.00 uur, Nederland 2
Vrijheid, magie en hoop zijn enkele woorden die hoog in het vaandel staan van de geportretteerde artiesten. “Het zijn stuk voor stuk figuren die iets groter willen doen dan het gewone,” zo legt Kleijwegt uit. Ergens in de film zegt geluidskunstenaar William Basinski, een oude vriend van Antony en zelf al langer bezig met tapeloops en ‘broken sounds’, over CocoRosie: “Als je zelf in je creatie leeft, is je leven een kunstwerk.”
In het openingsshot van The Eternal Children rijden de CocoRosiezusjes Sierra en Bianca Casady op kleine crossfietsjes door hun buurt. Sierra klaagt dat er ’s nachts een stuk van haar haar is afgeknipt: “Een fee heeft het gedaan.” Kleijwegt heeft zo lang met de zussen opgetrokken dat hij die opmerking op waarde kan inschatten: “Op dat moment gelooft zij écht dat een fee haar kapsel heeft verknipt.” Alle mensen die in The Eternal Children voorbij komen, kenmerkt Kleijwegt als ‘onzekere mensen die nergens op vastgepind willen worden’. “Het is de jongste generatie vrijgevochten mensen. Wat ze niet interesseert, bestaat ook niet voor ze.”
Ook Vashti Bunyan, een 61-jarige Britse singer/songwriter speelt een grote rol in de film. Zij wordt helemaal omarmd door de scene en we zien dat Devendra Banhart eerst zijn demo’s naar haar stuurt, alsof hij op zoek is naar goedkeuring. “Haar verhaal is ongelofelijk,” vertelt Kleijwegt. “Begin jaren zeventig vertrok zij met haar vriend en inboedel in een huifkar naar de andere kant van Engeland. Ze had daarvoor een album uitgebracht waarvan er honderd waren verkocht. Sinds twaalf jaar is ze terug en leidt ze een gewoon leven. Ze had vijfendertig jaar geen muziek meer gemaakt. Toen ze googlede op haar eigen naam, kwam ze erachter dat er een hele mythe rond haar was ontstaan en dat mensen zich afvroegen waar ze was. Inmiddels heeft ze een nieuw album gemaakt.”
Het idee om deze documentaire te maken ontstond een paar jaar terug. Kleijwegt zag een zingende Antony lopen in de openingscene van de film Wild Side en besloot een item voor zijn toenmalige programma R.A.M te maken. Vervolgens stond Antony met band op Motel Mozaique en toen de programmamaker het aanbod kreeg om een film te maken voor het Uur van de Wolf, viel de keus al snel op deze vrijzinnige club; niet bepaald een groep mensen waar je eenvoudig tot doordringt. Kleijwegt: “Ik sprak hun tourmanager in Luik en bestookte Bianca al een tijd met mailtjes. Uiteindelijk vroeg ik of ik een film mocht maken. Zij zeiden meteen ‘prima’. Toen ik vertelde daar zeker tien dagen voor nodig te hebben, was dat geen probleem.” CocoRosie speelt in de documentaire veel nieuwe muziek en levert ook kunstzinnige filmpjes uit het eigen archief. Daarin zie je ze korte sketches opvoeren met Devendra Banhart.
Antony was een stuk minder eenvoudig in de omgang. Kleijwegt: “Hij liet mij eerst tien uur wachten. Vervolgens speelde hij heel intiem voor allemaal vrienden, maar het gesprek verliep heel stroef. Uiteindelijk mochten we nog eens terugkomen en dat leverde een goed interview en veel exclusieve muziek op.” Ook het filmen van Devendra Banhart was lastig. De eerste vier dagen waren een ramp. Hij zat vol ongein,” zegt Kleijwegt. “Eerst hebben we de muziek opgenomen. Pas later heb ik de interviews gedraaid.”
Wie verwacht het levensverhaal van de verschillende artiesten te zien, komt bedrogen uit. “Ik heb dat er allemaal uitgelaten,” zegt Kleijwegt. “Het gaat meer over de manier waarop zij denken.” Daardoor werd The Eternal Children ook een zoektocht van Kleijwegt zelf.
Uitzending The Eternal Childeren: zondag 17 december, ca. 19.00 uur, Nederland 2