Klezmer is bruiloftsmuziek, vertelt Job Chajes van de Amsterdam Klezmer Band. Hij vertelt ook dat de authentieke klezmer (voornamelijk gespeeld door joden) met de gruwelen uit de Tweede Wereldoorlog mee is gestorven en niet meer gespeeld wordt. De Amsterdam Klezmer Band geeft er dan ook een eigen draai aan, die in de Club erg goed uitpakt. Het voelt traditioneel, ook al is het dat dus niet. Voor de leek klinkt het in elk geval heel authentiek, en je voelt dat de heren van de Amsterdam Klezmer Band het metier tot in de vingertoppen beheersen. De locomotief komt langzaam op gang, maar stoomt zich uiteindelijk een weg door het publiek, dat vol overgave aanhangt en zo een lange trein van gelukkige smoeltjes maakt. Klezmer op 3FM, dat moet heel lang geleden zijn, maar het is zeker voor herhaling vatbaar. Benieuwd naar hun clubtour met C-mon en Kypski vanaf februari.

Confuse the Cat dankt zijn naam aan een sketch van Monty Python. Niet dat deze band iets met de humor van Monty Python te maken heeft, maar de Belgen hebben wel iets oer-Brits. De band klinkt alsof ik weer op vrijdag avond in café The Move in Arnhem onder het genot van een glas ranzig bier sta te kijken naar meisjes die ik toen zooooo cool vond. Zwartgeverfde ogen en vaalzwarte kleding die veel te raden overliet voor een jongen van vijftien. Bevlogen dansend alsof ze iets belangrijks hadden laten vallen en dat niet gewoon, maar via een omweg wilden oprapen. Confuse the Cat heeft gelukkig wel de depressieve toon van de muziek van die tijd afgeschraapt en het een meer dansbaar karakter gegeven. Deze mannen zijn duidelijk opgegroeid in de eighties en geven dat geluid op bijzonder sympathieke wijze door aan het nu. Zonder opsmuk of te grote vernieuwingsdrang kloppen de liedjes, de sounds en het uiterlijk. Leuke band.

The Ian Fays dan. Liz en Sarah zijn identieke tweelingen. Maar dan ook écht identiek. Als de een niet een rode en de andere een roze jurk had aangedaan, was de verwarring compleet geweest. Pratend zijn ze ook al identiek, al roert Sarah haar mond wat vaker dan Liz. Als ze zingen is het onderscheid wel weer te maken. Vernoemd naar een gezamenlijke liefde uit hun dorp Arcata in Californië is The Ian Fays een vreemdsoortig bandje. Het schuurt wat tegen het etherische van CocoRosie aan, maar dan met nog geen fractie van hun charisma. Dan ontploft het bandje opeens in de laatste tien maten van song vijf, om weer keihard terug te vallen in de lethargie van eerdere songs. Op plaat wordt het licht saaie wel weer een stijlmiddel, maar live kan het me niet ontvoeren.

Tot slot: we naderen het jaareinde. Stem je nog wel even op de Song van het Jaar?
13 december, vijf uur lang vanuit de Club… Je bent welkom.