Er klinkt op de burelen van 3VOOR12 steevast een opmerking van collega Robert Lagendijk als hij aangeeft dat iemand alleen maar geobsedeerd lijkt door de tijden van weleer en liever niet al te modern wil leven. Die opmerking luidt: “Die eet zelfs brood van gisteren omdat dat dichter bij de sixties ligt.” The Black Angels maken het bonter. Die eten brood van vorige week. Hun debuutalbum Passover is album van de week.
The Black Angels uit Texas bestaan nog maar twee jaar. De kern van de band wordt gevormd door Nate Ryan, Stephanie Bailey, Christian Bland, Alex Maas en Jennifer Raines, maar tegenwoordig staan er bijna twee keer zoveel man op het podium. De samenstelling van het gezelschap doet denken aan groepen als The Warlocks en Brian Jonestown Massacre, met eveneens talloze (bas)gitaren en een orgel. Samen slepen ze voort op een echoënde drone uit buizenversterkers. Het imago van de groep (druggy vrijhijdsstrijders, bohémiens), de productie van de muziek (rauw, veel echo, liefst niet teveel hoorbare computerbewerkingen) en de groepspresentatie (alle leden zijn even belangrijk, er is niet één specifieke frontman) sluiten helemaal bij The Warlocks en The Brian Jonestown Massacre aan.
The Warlocks zijn zich mettertijd iets meer gaan concentreren op het songschrijven, de nadruk bij hen ligt meer op het liedje – net als genre- en generatiegenoten The Black Rebel Motorcycle Club, maar bij het jongere team van The Black Angels verliest regelmatig de klok uit het oog.
Ook The Black Angels danken, net als de hierboven genoemde bands, de bouw van hun vlees en botten aan de moedermelk die Velvet Underground heet. Maar The Black Angels zijn minder venijnig. Eerder dromerig, en qua geluid bij vlagen zompig. De lage bas met distortion (vaak twee) zijn een donkere aandrijving in bijvoorbeeld The Sniper at the Gates of Heaven, een verwijzing naar Pink Floyds Piper at the Gates of Dawn. Neem dan een drone machine (zoals het instrument genoemd wordt) die door Jennifer Raines wordt bespeeld, en je krijgt een bandgeluid dat rolt als donder.
De muzikanten zijn eigenlijk een soort neo-hippies met nostalgische bohémien inslag (hebt u dat?). Ze zijn geloofwaardig en oprecht in het décor van gelikte Amerikaanse machorock, zingen onverklaarbare brabbelzinnen afgewisseld met snedige taalvondsten (in de stijl van de beat poets) en in The First Vietnamese War hoor je een protestsong tegen de oorlog in, eh, Vietnam. Da’s wel even geleden, maar tegelijkertijd is het een protestsong tegen welke oorlog dan ook, al zie je in het begeleidende clipje vooral de bekende oorlogsbeelden uit de jaren zestig.
Zanger / bassist Alex Maas’ vocalen zijn naar traditie van het genre nasaal en iets te zeurderig, maar altijd bezwerend. The Black Angels doen daarmee het genre eer aan, maar je kan je ook afvragen of met zoveel typische elementen wel een eigen smoel wordt neergezet. Het verschil tussen Spacemen 3, Jesus and Mary Chain en 13th Floor Elevator is groot en toch hebben de bands in geluid overeenkomsten, maar The Black Angels hebben misschien net wat te veel van alles.
The Black Angels’ slagzin “Tune in, turn on, drone out…” verwijst naar de uitspraak in een pleidooi voor psychedelische drugs uit de jaren zestig (Maar dan “Turn Out” aan het slot), van schrijver / psycholoog Timothy Leary. Het logo van de band is het hoofd van zangeres Nico, de naam van de band verwijst naar een Velvets song: The Black Angels maken geen geheim van hun aanbidding van de jaren zestig. Ze zijn er zelfs trots op. Nu nog de sound verder uitdiepen, verbreden en op zoek naar andere inspiratiebronnen en The Black Angels kunnen nog jaren mee. Passover is Album van de Week bij 3VOOR12.
The Black Angels uit Texas bestaan nog maar twee jaar. De kern van de band wordt gevormd door Nate Ryan, Stephanie Bailey, Christian Bland, Alex Maas en Jennifer Raines, maar tegenwoordig staan er bijna twee keer zoveel man op het podium. De samenstelling van het gezelschap doet denken aan groepen als The Warlocks en Brian Jonestown Massacre, met eveneens talloze (bas)gitaren en een orgel. Samen slepen ze voort op een echoënde drone uit buizenversterkers. Het imago van de groep (druggy vrijhijdsstrijders, bohémiens), de productie van de muziek (rauw, veel echo, liefst niet teveel hoorbare computerbewerkingen) en de groepspresentatie (alle leden zijn even belangrijk, er is niet één specifieke frontman) sluiten helemaal bij The Warlocks en The Brian Jonestown Massacre aan.
The Warlocks zijn zich mettertijd iets meer gaan concentreren op het songschrijven, de nadruk bij hen ligt meer op het liedje – net als genre- en generatiegenoten The Black Rebel Motorcycle Club, maar bij het jongere team van The Black Angels verliest regelmatig de klok uit het oog.
Ook The Black Angels danken, net als de hierboven genoemde bands, de bouw van hun vlees en botten aan de moedermelk die Velvet Underground heet. Maar The Black Angels zijn minder venijnig. Eerder dromerig, en qua geluid bij vlagen zompig. De lage bas met distortion (vaak twee) zijn een donkere aandrijving in bijvoorbeeld The Sniper at the Gates of Heaven, een verwijzing naar Pink Floyds Piper at the Gates of Dawn. Neem dan een drone machine (zoals het instrument genoemd wordt) die door Jennifer Raines wordt bespeeld, en je krijgt een bandgeluid dat rolt als donder.
De muzikanten zijn eigenlijk een soort neo-hippies met nostalgische bohémien inslag (hebt u dat?). Ze zijn geloofwaardig en oprecht in het décor van gelikte Amerikaanse machorock, zingen onverklaarbare brabbelzinnen afgewisseld met snedige taalvondsten (in de stijl van de beat poets) en in The First Vietnamese War hoor je een protestsong tegen de oorlog in, eh, Vietnam. Da’s wel even geleden, maar tegelijkertijd is het een protestsong tegen welke oorlog dan ook, al zie je in het begeleidende clipje vooral de bekende oorlogsbeelden uit de jaren zestig.
Zanger / bassist Alex Maas’ vocalen zijn naar traditie van het genre nasaal en iets te zeurderig, maar altijd bezwerend. The Black Angels doen daarmee het genre eer aan, maar je kan je ook afvragen of met zoveel typische elementen wel een eigen smoel wordt neergezet. Het verschil tussen Spacemen 3, Jesus and Mary Chain en 13th Floor Elevator is groot en toch hebben de bands in geluid overeenkomsten, maar The Black Angels hebben misschien net wat te veel van alles.
The Black Angels’ slagzin “Tune in, turn on, drone out…” verwijst naar de uitspraak in een pleidooi voor psychedelische drugs uit de jaren zestig (Maar dan “Turn Out” aan het slot), van schrijver / psycholoog Timothy Leary. Het logo van de band is het hoofd van zangeres Nico, de naam van de band verwijst naar een Velvets song: The Black Angels maken geen geheim van hun aanbidding van de jaren zestig. Ze zijn er zelfs trots op. Nu nog de sound verder uitdiepen, verbreden en op zoek naar andere inspiratiebronnen en The Black Angels kunnen nog jaren mee. Passover is Album van de Week bij 3VOOR12.