Punkrockband The Thermals zijn volwassen geworden, grappen ze zelf. Vroeger trapten ze tegen het hedendaagse Amerika aan op een speelse en baldadige manier. Nu is de toon omgeslagen naar een angstige, paranoïde vorm. “Het blijft wij tegen de wereld,” zegt zanger Hutch Harris. “Het zijn allemaal egoïstische thema’s. Het gaat over overleven en op jezelf passen.” Overleven in een christelijk, fascistisch land, wat Amerika is naar mening van The Thermals.
En hoe doe je dat? Door jong te blijven. “We voelen ons heel jong. We spelen in een rockband, toeren en werken een beetje als we thuis zijn. Als je als kind zegt dat je dit wilt gaan doen met je leven, is de kans klein dat het lukt. Maar het houdt je wel jong in je hoofd”, aldus de dertigjarige Hudson. Bassist en onafscheidelijk medebandlid Kathy Foster valt hem bij: “Het is alsof we besmet zijn met een te gekke ziekte. Ik wacht op de dag dat ik me ga gedragen zoals iemand van mijn leeftijd zich zou moeten gedragen. Maar het gebeurt nooit.” Maar begrijp ze niet verkeerd. “Het is ook niet zo dat we acht uur per dag Nintendo spelen”, wil Hudson wel even duidelijk maken.”We willen gewoon altijd plezier maken en het gevoel hebben alsof we op vakantie zijn.”
The Thermals is naar eigen zeggen een typische band uit Portland. Of beter gezegd, ze hebben het geluid van een band uit Noord-West Amerika. Ze zijn rauw en hard, maar ook melodieus. Zoals ook Nirvana, The Wipers, Dead Moon en Built To Spill dat kunnen zijn. Het geluid van The Thermals klinkt naar hedendaagse maatstaven nogal ruw en slordig. Precies zoals The Thermals het willen. Hudson: “We klinken rauw en alsof we de controle kwijt zijn. Dat maakt ons origineel, het is ons geluid. We willen niet klinken als al die andere bands. Het lijkt wel of alle platen op de radio in dezelfde studio met dezelfde apparatuur opgenomen zijn.”
Het kan The Thermals dan ook niet veel schelen of het grote publiek hen wel goed vindt. Zolang ze door de critici maar begrepen worden. “Het is voor mij belangrijker wat de critici ervan vinden, dan wat het grote publiek ervan vindt. En we hebben gelukkig altijd goede kritieken gehad. Het lijkt me heel erg als er negatieve recensies geschreven werden, waar ik me in kon vinden. Om afgedaan te worden als oppervlakkig, stom en onorigineel. Dat zijn vaak de platen die het in de mainstream goed doen. Wij zijn op de lange termijn beter af denk ik.”
Dat eigenwijze gedrag neemt ook nadelen met zich mee. Hudson: “We hebben geen manager en geen technici. Als iets kapot gaat tijdens een optreden, dan moeten we het zelf oplossen. Dat is de prijs die je betaalt om onafhankelijk te zijn.” Het romantische beeld wat ze vroeger hadden van het spelen in een rock ‘n’ roll band is daarmee wel aan gruzelementen. “Als je vroeger een band zag spelen, leek alles perfect en leek het alsof er niks fout kon gaan. Het leven in een band is normaler dan ik dacht. Menselijker. Na de show ga je eten, douchen, tv kijken of je wordt dronken. Er is niks bijzonders aan wat we doen, je doet hetzelfde als iedereen. Misschien tenzij je belachelijk rijk bent.”
Luister naar het hele interview met The Thermals.