Voor we beginnen aan de bespreking van de Disque Pop van deze week, een droevige mededeling. Dit is de laatste Disque Pop De La Semaine. Vanaf volgende week verandert de naam van de rubriek waarin 3VOOR12 die ene, aparte cd uit alle andere uitlicht. De invulling is natuurlijk belangrijker dan de naam. Persoonlijk ga ik die aparte jingle het meeste missen. Afscheid nemen is ook een thema van de allerlaatste Disque Pop. Bring Me The Workhorse van My Brightest Diamond is een prachtig slotakkoord, of een mooie aankondiging van een nieuw begin. My Brightest Diamond is een project van de klassiek geschoolde zangeres Shara Worden. Eerder leende ze al haar stem uit aan albums van Sufjan Stevens. Op Bring Me The Workhorse combineert ze haar bijzondere stem met het geluid van een traditionele rockband, plus strijkers. Zelf bespeelt ze ook nog de alomtegenwoordige Wurlitzer en vibrafoon en op twee tracks de celesta. Het resultaat is een album waarop Worden haar kunnen tentoonstelt, terwijl de muziek zich ergens nestelt tussen milde doomrock en gitzwarte folk. Zo donker als de hoes is, zo'n duister werkje blijkt ook Bring Me The Workhorse te zijn. Dat het eerste nummer Something of an End heet, zegt al veel. Het is een plaat vol herinneringen, tragiek en spijt. De teksten van Worden zijn soms abstract, maar soms ook zo persoonlijk dat het bijna ongemakkelijk wordt om naar te luisteren. Tegelijkertijd wordt het je onmogelijk gemaakt om dat niet te doen. Je moet wel luisteren, liefst met een koptelefoon, zodat de nuances in de muziek en zang je niet ontgaan. Het nummer Freak Out gaat over een levende piano, waarmee het waarschijnlijk slecht afloopt: "I think we should jump on the piano/No one's looking, we could tear his heart out". Worden zingt ook graag over het einde van een dierenleven: Een libelle die gevangen zit in een spinnenweb, een dood roodborstje in de achtertuin en een magisch konijn, bestemd voor het avondeten. Dan is er natuurlijk nog het werkpaard uit de albumtitel, dat inmiddels oud en afgetakeld is. "Bring me the no good workhorse/'Cause you're no good to us/Lost all your youth & all your usefulness". Je vraagt je af wat er dan gebeurt met het paard, zodra het bij zijn meester is gebracht. Toch niet...? De overige nummers gaan meer over de menselijke relaties van de zangeres en spelen zich ook voor een groot deel in de verleden tijd af. Het lijkt erop dat Worden haar slechte ervaringen met stervende dieren uit haar kindertijd vergelijkt met relaties in het recentere verleden die zijn stukgelopen of beëindigd op een andere manier. De songtitels Disappear en Gone Away spreken natuurlijk voor zich. Something of an End gaat over iemand wiens dood door de dokter wordt aangekondigd en The Good & The Bad Guy gaat over het feit dat het na een relatie makkelijker is om de slechte kwaliteiten van iemand te herinneren in plaats van de goede. "I always went to you for advice/you were a wise one then/When I think about you in that time/It's harder to hate you then". Het leven is een opeenvolging van afscheid nemen, zoveel lijkt de zangeres te willen zeggen. Bring Me The Workhorse gaat heel diep voor een debuutalbum en hoewel er op enkele momenten wel erg gebruik wordt gemaakt van je emoties, komt Worden er bijna een album lang mee weg. Hier is iemand aan het woord die heeft geleefd, die dingen heeft meegemaakt en die haar gevoelens zo kan verwoorden dat iedereen het begrijpt. Het is een herfstplaat, zoals recensenten dat menen te moeten zeggen. Eerlijk is eerlijk: in de lente luister ik liever naar iets vrolijks. Maar als ik nu naar buiten kijk en de zon alweer een mislukte poging zie doen om door te breken, dan groeit bij mij het verlangen om deze plaat weer aan te zetten. Je moet even wennen aan de aparte mix van genres en de bijzondere sfeer die wordt neergezet, maar dan raak je al snel verstrikt in het web van My Brightest Diamond. Bring Me The Workhorse is nog een paar dagen te vinden op de Luisterpaal.