De tweede echte Club van dit seizoen was in ieder geval op papier een hele goede. In praktijk pakte het hier en dan wat anders uit, maar toch konden we na afloop tevreden naar de bar rollen. Om te beginnen hadden we Richard Hawley voor de tweede keer op bezoek, omdat het eerste bezoek van de ex-Pulp-gitarist ons zo goed was bevallen. Inmiddels is de man uit Sheffield toe aan zijn derde solo-cd, die wederom druipt van de melancholie, romantiek en space-echo. Niet echt gemiddelde 3VOOR12 of 3FM stuff, zullen we maar zeggen. Ook al omdat Hawley's muzikale roots zich ergens tussen Hank Williams, Johnny Cash en Frank Sinatra bevinden. Maar Hawley hield zich ondanks het babbelend publiek en een storing in zijn gitaarkabel moeiteloos staande. En dat komt door die weergaloze STEM. Door Hawley's bariton moet zelfs de meest verhousde feest-muts doordrenkt raken van het besef dat er "oude menschen" zijn en "dingen, die voorbij gaan..." -om het met Couperus te zeggen. En tegelijkertijd biedt Hawley's gecroon bij dat trieste besef troost. Dus heeft hij niet meer nodig dan een simpele houten gitaar en de eenvoudige begeleiding van zijn kompaan Chaz Sheridan, om het volk diep te raken. Niet hip. Wel heel goed. Pascal Plantinga had heel wat meer nodig om over te komen. De fabrikant van dwarse popdeunen, die ons had gecharmeerd met zijn cd Arctic Poppy, had voor zijn set niet alleen zijn Duitse producer Pyrolator en Fehlfarben-drumster Saskia Von Klitzing meegenomen, maar ook de wereldberoemde atonale gitarist Gary Lucas. Tel daarbij op een strakke zwarte maillot, een paar geile witte moonboots en een overdosis zwarte koffie en het Pascal Plantinga-circus was compleet. Uw gastheer had nog een interview voorbereid, maar dat was volledig overbodig, want Pascal Plantinga greep zijn kans op de nationale radio en stak van wal met een voortvarendheid waarbij generaal Norman Schwarzkopfs operatie Desert Storm geheel verwaaide. Met flair en overtuiging zette hij zichzelf neer als een volgeling van de Neue Deutsche Welle uit het begin jaren van de jaren tachtig en corrigeerde het van hem bestaande beeld als geluidsfreak. Toen hij het podium besteeg werd echter ook niet duidelijk wat hij dan wel was. Een superster in wording in ieder geval niet. Al zijn enthousiasme en gespring, gehijg en geschreeuw, de prominent aanwezige cameraman die elke beweging volgde, het omgorden van diverse hippe bassen, en het - zelf geregisseerde? - ontvangen van een fors boeket bloemen aan het eind van zijn show stonden eigenlijk vooral in de weg van het genieten van zijn muziek. Want daar was -behalve zijn wat zwakke stem- misschien niet eens zoveel mis mee. Of misschien ook wel. Hoe dan ook, spoedt u voor uw eigen definitief oordeel naar de videosectie van zijn optreden elders op deze site. Als laatste traden de sympathieke Antwerpenaren van de White Circle Crime Club aan, die in 'neo-post-punk' doen. Zij stortten zich ook met een ongeëvenaarde energie in hun show, maar anders dan bij Plantinga deed hun gewildebras nergens geforceerd aan. Zelfs de Henry Rollins-lookalike die het drumstel bestierde of hij Muppet-drummer Animal elke maat wilde overklassen, kwam authentiek over in zijn gekte. Qua songmateriaal kan WCCC nog wel enige verbetering gebruiken, maar de band stond als een huis -en de heren speelden met kloten die tot op de grond leken te reiken. Ga ze zien als ze op een podium bij u in de buurt spelen.